Ίσως όλοι, βλέποντάς σε κατάματα, να σε σέβονταν περισσότερο. Ίσως ντόπιοι και ξένοι, οι γραμματισμένοι κυρίως που λένε ότι ξέρουν ιστορία και ιστορίες, να σε τιμούσαν όσο και όπως πραγματικά σου αξίζει.
Ίσως τα σχολιαρούδια, που βιάζονται να γίνουν πολίτες, να άφηναν λιγότερα δάφνινα στεφάνια στα πόδια σου και οι έφηβοι λιγότερα δάκρυα ερωτικής απογοήτευσης ή ήττας στο ντέρμπι. Ίσως και οι νέοι να μεθούσαν με περισσότερα γέλια και χαμόγελα φιλίας και έρωτα ή νίκης στο σπουδαίο της χρονιάς αγώνα.
Ίσως οι μεγάλοι, που τρέχουν για αξιώματα και χάριν αυτών αλλάζουν εύκολα θέσεις, να έλεγαν λιγότερα κούφια λόγια και εφήμερα σχόλια και να έκαναν περισσότερες πράξεις εμπρός σου. Ίσως τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια να γέμιζαν με λιγότερο θόρυβο τ’ αφτιά και λιγότερα καυσαέρια τα μάτια σου. Ίσως…
Μα εσύ παραμένεις σταθερός και αμετακίνητος στη θέση σου. Βλέπεις και ακούς τους πάντες και τα πάντα, πάντα. Δίχως να μιλάς, να γελάς ή να κλαις. Ακίνητος και ανίκητος. Άγνωστος. Ο Άγνωστος Στρατιώτης…
