Επιτέλους τέλειωσαν και αυτές οι εκλογές. Πολλοί φίλοι, όταν συζητήσαμε για τη μεγάλη αποχή, μου είπαν για πιο λόγο να πάει ο άλλος να ψηφίσει; Τόσα χρόνια που ψηφίζουμε τι ακριβώς καταλάβαμε; Μας δουλεύουν σε κάθε ευκαιρία όλοι οι πολιτικοί ψιλό γαζί. Μαζί τους φυσικά άψογοι συμπαραστάτες και τα κανάλια. Προχθές ας πούμε είχαν καλέσει, για να σχολιάσει τα αποτελέσματα, τη Γιάννα Αγγελοπούλου! Με ποια ιδιότητα άραγε; Τι είναι η συγκεκριμένη κυρία πλέον; Υποθέτω πως είναι μια απλή πολίτης. Τότε με ποια λογική δεν καλούν και έναν απλό πολίτη να σχολιάσει τα αποτελέσματα;
Στον αθλητισμό ξέρουμε ότι υπάρχουν τρία αποτελέσματα ότι και να γίνει. Η νίκη, η ισοπαλία και η ήττα. Μιλάμε όμως για εκλογές και μάλιστα στην Ελλάδα. Το βράδυ των εκλογών, σαν από θαύμα, όπως γίνεται 40 χρόνια τώρα, όλοι έχουν νικήσει! Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, μόνο στην Ελλάδα. Οι πολιτικοί έχουν την μαγική ικανότητα να κάνουν το μαύρο άσπρο και το άσπρο μαύρο. Μην ξεχνάμε ότι πολιτικός είναι εκείνος που σου τάζει τα πάντα πριν τις εκλογές και μετά μπορεί και σου δικαιολογεί με σχετική άνεση, γιατί δεν τα έκανε! Αλλά ας δούμε μερικές εξαιρετικές περιπτώσεις στη χώρα μας.
Στις φετινές ευρωεκλογές λοιπόν ανάμεσα στα πολλά ευτράπελα μπορούμε να διαπιστώσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο ότι στη Γαλλία η Λεπέν με 25% των ψήφων, πέτυχε «σαρωτική νίκη», όπως ειπώθηκε στα ΜΜΕ όλης της Ευρώπης. Στην Ελλάδα όμως ο ΣΥΡΙΖΑ που κατάφερε να πάρει μιάμιση μονάδα παραπάνω από τη Λεπέν και συγκεκριμένα 26,5% «απέτυχε»!
Δήμαρχοι ανά την Ελλάδα που είχαν πλούσιο έργο στο βιογραφικό τους αποδοκιμάστηκαν από τους ψηφοφόρους χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει κανένας πειστικά το γιατί. Πιθανόν οι Έλληνες έχουν τα έργα στο τσεπάκι τους κάθε μέρα και βαρέθηκαν τους ίδιους και τους ίδιους, ξανά και ξανά.
Στο Ρέθυμνο ο νυν δήμαρχος κ. Μαρινάκης κέρδισε με 177 ψήφους διαφορά, αλλά η άλλη παράταξη θεωρεί ότι έχασε, αφού μειώθηκε το ποσοστό του από τις προηγούμενες εκλογές. Βέβαια αν κέρδιζε η αντίπαλη παράταξη, έστω και με ένα ψήφο διαφορά, τώρα θα μιλούσαν όλοι για θρίαμβο.
Μια μετανάστρια από την Βουλγαρία η Κούνεβα, που εργαζόταν στον ΗΣΑΠ σαν καθαρίστρια, ανακατεύονταν με τον συνδικαλισμό και της πέταξαν βιτριόλι παραμορφώνοντας το πρόσωπό της. Εκείνη βάζοντας υποψηφιότητα με τον Σύριζα, εξαργύρωσε την επιταγή του βιτριολιού και του συνδικαλιστικού αγώνα της, με μια θέση στην ευρωβουλή. Το ερώτημα δεν είναι για μένα γιατί βγήκε η Κούνεβα. Το ερώτημα είναι, αν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες που συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο, ήταν τόσο ανίκανοι, ή εντελώς αμόρφωτοι σε σχέση με την Κούνεβα; Πως το λένε στην λαϊκή πιάτσα; Ότι μόνοι μας τρώμε τις σάρκες μας; Αυτό ακριβώς! Το ίδιο με την Κούνεβα έκανε και ο πατέρας Φουντούλης που δολοφονήθηκε το παιδί του. Εξαργύρωσε το θάνατο του παιδιού του επίσης με μια θέση στην ευρωβουλή, με τη χρυσή αυγή. Ο Θ. Ζαγοράκης, αρχηγός των πρωταθλητών Ευρώπης στο ποδόσφαιρο το 2004, εξαργύρωσε τη φήμη του επίσης με μια θέση στην ευρωβουλή και άφησε άτομα ηχηρά και με πλούσιο βιογραφικό έξω από την ευρωβουλή. Το μόνο που εύχομαι είναι να μην έχει «τη ρητορική δεινότητα» του άλλου, αλήστου μνήμης, ποδοσφαιριστή του ολυμπιακού Ανατολάκη, που ήταν βουλευτής του ΛΑΟΣ, γιατί τότε, άστα βράστα που λένε…
Ο Χατζημαρκάκης που ήταν ευρωβουλευτής στη Γερμανία ήρθε στην Ελλάδα, στον τόπο του, στην πατρίδα του και μετά βίας έφτασε το 1,5%! άπλα επιβεβαιώθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό που λέει ο σοφός λαός μας, «ουδείς προφήτης στον τόπο του!».
Προφανώς τον Έλληνα δεν τον ενδιαφέρει να τον εκπροσωπήσει στις εκλογές ο καλύτερος, αλλά ο περισσότερο διαφημισμένος.
Ο γνωστός ηθοποιός Απόστολος Γκλέτσος που επανεξελέγη από την πρώτη Κυριακή στο Δήμο Στυλίδας, όταν ρωτήθηκε για κάτι παραπάνω είπε: «γιατί όχι και πρωθυπουργός!». Και ανακοίνωσε την ίδρυση του νέου κόμματος: «Τελεία!» ξέχασε να βάλει την παύλα βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σου λέει καλύτεροι είναι οι άλλοι; Πόσο χειρότερος θα είμαι εγώ; Και εδώ που τα λέμε δεν έχει και άδικο! Άλλωστε την υποκριτική τέχνη την ξέρει αρκετά καλά. Κάπου αλλού βγήκε δήμαρχος ένας πρώην τρόφιμος των φυλακών! Ενώ στη Θράκη μάλλον είναι καιρός πια και θα πρέπει να αρχίσουν στην εκάστοτε κυβέρνηση, να σκέπτονται σοβαρά τα μηνύματα που έρχονται για χρόνια από την μειονότητα. Μέχρι στιγμής πάντως δυστυχώς κωφεύουν άπαντες. Αν βέβαια κάποια στιγμή τεθεί θέμα απόσχισης της Θράκης, όπως σε μερικές περιοχές στην Ουκρανία, τότε πλέον μάλλον θα είναι αργά…
Θα μπορούσε κανείς να γράφει σελίδες ολόκληρες για τα ευτράπελα των ελληνικών εκλογών, αλλά αυτά τα ελάχιστα νομίζω είναι ενδεικτικά του ταπεραμέντου του Έλληνα, στο συγκεκριμένο «σπορ».
Τι μπορεί να περιμένει πια κάποιος, από μια Ελλάδα, που ο πρωθυπουργός της υπόσχεται το 2012 να δημιουργήσει 150 χιλιάδες θέσεις εργασίας (σάμπως τις πληρώνει τις δηλώσεις; Τσάμπα είναι!) αλλά στο μεταξύ χάνονται 207 χιλιάδες θέσεις εργασίας! Πρόσφατα, προφανώς λόγω εκλογών, εξήγγειλε την δημιουργία 500 χιλιάδων θέσεων εργασίας στα επόμενα δυο χρόνια και όσο να ‘ναι με έχει κόψει κρύος ιδρώτας κάνοντας τον παραλληλισμό και την αναγωγή, με απλά μαθηματικά του δημοτικού…
Τελικά βέβαια όπως και να το δούμε το αποτέλεσμα των εκλογών, όποιος κι αν είναι ο νικητής, γεγονός αναμφισβήτητο από την επομένη των εκλογών, είναι το εξής: καθένας μας θα συνεχίσει να δουλεύει όπως και πριν, για να βγάλει τον επιούσιο… κάποιοι θα συνεχίσουν να είναι αραχτοί περιμένοντας το λόττο, ή τα κορόιδα που τους τρέφουν… κάποιοι άλλοι θα περιμένουν διορισμό από τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς, γιατί το ρουσφέτι είναι βαθειά ριζωμένο στο DNA του Έλληνα… τα παιδιά του καθενός μας θα αγωνίζονται και πολλές φορές θα διαγκωνίζονται, έτσι όπως έχει καταντήσει η χώρα μας, για μια θέση στον αυριανό ήλιο… πολλές φορές όχι για να γίνουν λεφτάδες και να πιάσουν την καλή, αλλά για να βγάλουν απλά το μεροκάματο, σε μια Ελλάδα που συνεχίζει αμείωτα να διώχνει με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο τα παιδιά της. Αυτό είναι και το χειρότερο τελικά. Να σ’ έχουν καταντήσει να είσαι ευχαριστημένος που έχεις απλά μια δουλίτσα με τρεις κι εξήντα, και μπορείς να τρως ψωμί, σε αντίθεση με άλλους που δεν έχουν απολύτως τίποτα. Και σε κάθε περίπτωση να μην ξεχνάμε ότι, όλοι μας τελικά, είτε μας αρέσει, είτε όχι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει να συμμετέχουμε θέλοντας και μη, στον αγώνα για επιβίωση, χωρίς άλλη επιλογή…
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
