Είναι λάθος από το σύμπτωμα να ονοματίζουμε την ασθένεια, επειδή με τον τρόπο αυτό κρύβονται τα αίτια. Είναι λάθος ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Αμερική να περιορίζεται (και συνάμα υποβαθμίζεται) στον όρο «τραμπισμός».
Η τάση πάντως αυτή, δηλαδή της υποβάθμισης των φαινομένων, δεν είναι άγνωστη σε κείνη τη χώρα. Θυμόμαστε πριν μερικούς μήνες, πώς η, προκλητικά απάνθρωπη, δολοφονία τότε ενός έγχρωμου αποδόθηκε κατά κύριο λόγο στον ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις. Και πώς πολλοί από τους σημερινούς εισβολείς στο Καπιτώλιο στάθηκαν αντίθετα στον μεγάλο όγκο των διαδηλωτών, κραδαίνοντας τότε όπλα στα χέρια και κάποιες φορές επιτιθέμενοι στο πλήθος εποχούμενοι.
Ναι, τα γεγονότα κείνα δεν σχετίζονται με τα τωρινά απλώς επιφανειακά, αλλά ριζικά. Ως προς τα αίτιά τους ταυτίζονται: περιφρόνηση και καταπάτηση κάθε έννοιας ανθρωπισμού, σεβασμού στις αξίες, κράτους δικαίου, νόμου και ελευθερίας, και, τελικά, της ίδιας της δημοκρατίας. Και μη μου πείτε ότι για το φόνο του Φλόυντ φταίει ο υπερβάλλων ζήλος, η απανθρωπιά είτε η ψυχοπαθολογία κάποιου ή κάποιων αστυνομικών. Φταίει το ίδιο το αμερικανικό κράτος, έχοντας εκχωρήσει στους αστυνομικούς υπαλλήλους του δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των υπηκόων του. Ας θυμηθούμε μόνο την πρώτη αντίδραση της εισαγγελίας τότε, που αναφέρθηκε σε επικινδυνότητα του θύματος και αμέλεια των εμπλεκομένων ως προς τον θάνατό του…
Και όταν αυτή είναι η νοοτροπία των κρατούντων, τι περιμένουμε μετά από τον λαό: η εκκόλαψη είναι αναμφισβήτητα πνευματική και άκρως μεταδοτική. Ούτε το γεγονός ότι τα περιστατικά της ακραίας αστυνομικής βίας περιορίζονται κυρίως σε θύματα έγχρωμους νομιμοποιεί τη μετονομασία του φαινομένου σε «ρατσισμό». Ούτε το ότι τα πρόσφατα συμβάντα στο Καπιτώλιο συνέβησαν επί προεδρίας Τραμπ και με δική του υποκίνηση είναι αρκετό για να αποκαλούνται φαινόμενα «τραμπισμού».
Η δημοκρατία παγκοσμίως σε κίνδυνο; Μη μας παρασύρει το ότι οι εισβολείς στο Καπιτώλιο ήσαν άοπλοι. Η Αμερική ανέκαθεν υπήρξε πρωτοπόρος ιδεών και εφαρμογών, τρόπου ζωής, με ιδιαίτερη διεισδυτικότητα και μεταδοτικότητα στον υπόλοιπο κόσμο. Δυο λέξεις να περιδιαβαίνουν το νου και την καρδιά μας: Ευρώπη – επαγρύπνηση.
