Με αφορμή τη φετινή επέτειο από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους τα τέλη του Μάη του 1453, που σήμανε το τέλος και της ανατολικής ρωμαϊκής για μερικούς ή της βυζαντινής για άλλους αυτοκρατορίας, ας μου επιτραπεί να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου:
(α) Στην εκπαίδευση, από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο, πρέπει να διδάσκεται όλη η αληθινή ιστορία του ελληνισμού, χωρίς να εξιδανικεύονται πρόσωπα ή εποχές και δίχως να αποσιωπούνται ή να προβάλλονται επιλεκτικά κάποια από όσα συνέβησαν στο διάβα της.
(β) Η αρχομανία εστάθη διαχρονικά πηγή κακών και οδήγησε πολλούς έως και την προδοσία (θυμηθείτε πως οι εμφύλιοι πόλεμοι και τα κινήματα δεν έλειψαν ποτέ σε όλον το βίο του Βυζαντινού κράτους).
(γ) Οι ξένοι (Δυτικοευρωπαίοι κυρίως) ποτέ δεν ήσαν πραγματικοί και ανιδιοτελείς σύμμαχοι του Βυζαντίου, μονάχα του συμφέροντός τους ήσαν φίλοι (πχ 1204, άλωση Πόλης από Σταυροφόρους).
(δ) Η απομάκρυνση από τους διακριτούς σε μιαν υγιή κοινωνία ρόλους τους και η κόντρα πολιτικής ηγεσίας και εκκλησίας για κρυφούς ή φανερούς πολιτικούς ή θρησκευτικούς λόγους ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν αλλά ζημίωσε και τις δυο πλευρές (βλ. Εικονομαχία).
(ε) Για να προκόψει ένα κράτος, πρέπει η νομοθεσία του να προστατεύει τον λαό από την αλαζονεία και τις αυθαιρεσίες των Δυνατών και να εφαρμόζονται και να τηρούνται οι νόμοι απ’ όλους και για όλους ανεξαιρέτως αντίστοιχα χωρίς ευνοιοκρατία.
Και (στ) Σε καιρούς χαλεπούς, οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να είναι οι μπροστοκριοί στον καθημερινό αγώνα του λαού για αντίσταση στους τυράννους και στους εκμεταλλευτές του κόπου του και όχι τα ευλύγιστης μέσης υποχείρια της εξουσίας…
