Με εντατικό ρυθμό σε όλη την Ελλάδα συγκροτείται η Λαϊκή Ενότητα (ΛΑ.Ε.). Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι ύπαρξης του κόμματος που θα εκφράσει πολιτικά τα συμφέροντα των από κάτω και τη μικρή μεσαία τάξη. Με πρόσφατα, δημοψηφισματικά, καταγραμμένη την επιλογή αντιμνημονιακού πολιτικού σχεδίου από το 60% των Ελλήνων, δεν μπορεί να επιτραπεί ο σχεδιασμός των μνημονιακών, μέσα από τα στρεβλά ερωτήματα των εκλογών, να την καταπνίξει.
Σε όλη την Ευρώπη και όχι πάντα από δημοκρατική σκοπιά, αμφισβητείται η ευρωζωνική γερμανική ηγεμονία και εκφράζονται έντονες ανησυχίες για το δημοκρατικό και οικονομικό μέλλον της Δυτικής Ευρώπης. Είναι συμβατό με τους αγώνες των ανθρώπων της εργασίας των τελευταίων χρόνων αυτή η στάση να εκφραστεί με μόνιμα πολιτικά χαρακτηριστικά.
Η κοινωνία έχει μπει σε τροχιά πολιτικής χειραφέτησης αμφισβητώντας το πολιτικό σχέδιο των παλιών κομμάτων και αναζητώντας στέρεες απαντήσεις σε παλαιότερα αλλά κυρίως στα καινούρια προβλήματα που λέγονται υπερχρέωση, παραγωγική υστέρηση και αποσυγκρότηση, ανεργία των παραγωγικών ηλικιών, νομισματική ένωση πολλών χωρών με διαφορετικά συμφέροντα και οικονομίες και με κοινό νόμισμα το ευρώ. Οι οπαδοί του ΝΑΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα έβαλαν από το παράθυρο αυτό που έκλειναν έξω από τη πόρτα. Δηλαδή τη συζήτηση για το εθνικό νόμισμα ως εργαλείο άσκησης πολιτικής με σκοπό τη παραγωγική ανασυγκρότηση. Η ΛΑ.Ε. στα επόμενα χρόνια θα «νομιμοποιήσει» τη συζήτηση για το σχέδιο β και θα τη βαθύνει στη κοινωνία. Οι τηλεοράσεις θα αναγκαστούν να φιλοξενήσουν συζητήσεις ουσίας, παρά και πέρα τη θέληση της μεγαλοαστικής τάξης που είναι μεταπρατική και όχι παραγωγική και έχει συμφέρον να έχει ευρώ.
Ένα πολιτικό σχέδιο δοκιμάστηκε και έδειξε τα όρια του. Ήταν το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που διαχειρίστηκε με τρόπο αρνητικό η ηγετική του ομάδα. Ένα καινούριο σχέδιο θα ζυμωθεί με τη κοινωνία χωρίς να πετάξει τίποτα από τα θετικά του προηγούμενου και χωρίς να υποκύψει στη παραδοχή, «δεν υπάρχει εναλλακτική-ΤΙΝΑ». Δεν θα κρατήσει τον αρχηγισμό και την προσωπολατρία, τις κλειστές ομάδες αποφάσεων, τα άψητα παιδαρέλια που νόμισαν ότι οι ταξικοί και πολιτικοί αγώνες διεξάγονται με συνεχείς εκλογές.
Δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό οι συναγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιούν ότι ο μεγάλος κίνδυνος από τη «στροφή στο ρεαλισμό» είναι να εξαλείψουν κάθε διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστερής πολιτικής και έτσι να οδηγήσουν τις κοινωνικές δυνάμεις με τα μεγαλύτερα προβλήματα στην καλύτερη στην αδιαφορία και στη χειρότερη στην ακροδεξιά και αντιδημοκρατική επιλογή. Περνούν και αυτοί το πολιτικό τους δράμα όπως και μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Σε πείσμα της αντίληψης πως «έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε» στο όνομα των παιδιών που χρεώνονται τα δικά μας χρέη και παραλαμβάνουν για όραμα τα… κόλπα θα συνεχίσουμε για την Ελλάδα της εθνικής αξιοπρέπειας, της κοινωνικής χειραφέτησης της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Δεν μπορούμε τη συστημική ανατροπή, μπορούμε όμως τις ρήξεις, τις μεταρρυθμίσεις προς όφελος των πολλών και αδύναμων, την υπεράσπιση της δημοκρατικής ουσίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
* Ο Κώστας Βερβερίδης είναι εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής – πτυχιούχος κοινωνιολογίας
