Του ΘΩΜΑ ΚΡΕΒΕΤΖΑΚΗ*
«Αν το απαίσιο γύρω σου δε σου προκαλεί απέχθεια, τότε έχεις γίνει και εσύ μέρος του» Μάνος Χατζιδάκις
Αν θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι θετικό στην εξέλιξη της πανδημίας του κορωνοϊού στην Ελλάδα είναι η δημιουργία των συνθηκών ώστε ένα κίνημα, αναφερόμενο σε ένα υπαρκτό και βαθύ κοινωνικό θέμα, όπως το #MeToo να καταφέρει να βρει τη δυνατότητα έκφρασης και να μπει στη ατζέντα του δημόσιου διαλόγου.
Ένα θέμα διαχρονικό, πολυεπίπεδο, που δεν περιορίζεται στον εργασιακό χώρο αλλά έχει και βαθιές ρίζες σε κάθε κοινωνία. Τα φαινόμενα βίας και ανάρμοστης συμπεριφοράς από ανθρώπους που εκμεταλλεύονται τη θέση εξουσίας τους, εργασιακή, κοινωνική, πολιτική ή ότι άλλο, είναι διάχυτα στην κοινωνική πραγματικότητα μας, αλλά ποτέ ως τώρα δεν είχε υπάρξει ανάλογου μεγέθους αριθμός καταγγελιών, αρχικά από τον χώρο του αθλητισμού, από τον οποίο ξεκίνησαν οι αποκαλύψεις αθλητών -θυμάτων για σεξουαλική και εργασιακή κακοποίηση και στη συνέχεια επεκτάθηκαν, στον χώρο του πολιτισμού και δυστυχώς, με βάση όσα αφήνονται να εννοηθούν, και σε άλλους χώρους.
Ένα κίνημα, για το οποίο δεν έχω καμία αυταπάτη, ότι στις προγενέστερες συνθήκες «ευδαιμονίας» της ελληνικής κοινωνίας, θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητο και χωρίς καμία εμβάθυνση ή διερεύνηση, ώστε όλοι να συνεχίζαμε μακάρια τη ζωή μας και την κανονικότητα μας.
Ευτυχώς, με αφορμή την γενναία στάση της Σοφίας Μπεκατώρου, η οποία αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τη δική της περιπέτεια, έστω και πολλά χρόνια μετά, βρήκαν το θάρρος και δεκάδες άλλα θύματα και σε άλλους χώρους πέραν των αθλητικών.
Και ενώ ως τότε η εξουσία των θυτών έμοιαζε πανίσχυρη, κάτι που έκανε τα θύματα να αισθάνονται μόνα και αδύναμα, οι πολλαπλασιαστικές φωνές τους ξεκίνησαν να αναδεικνύουν το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος, επέτρεψαν να ακουστούν φωνές και να ειπωθούν ιστορίες, να ξεπεραστούν φοβίες, χειραγωγήσεις, εκβιασμοί και να μιλήσουν ανοιχτά για ένα απεχθές φαινόμενο που επιβιώνει και ευδοκιμεί κάτω από συνθήκες σιωπής και συγκάλυψης.
Ευτυχώς, την ανεπάρκεια των συστημικών ελληνικών ΜΜΕ που προσπάθησαν να υποβαθμίσουν επιλεκτικά καταγγελίες ή και ακόμα να επιρρίψουν ευθύνες στα θύματα, κάλυψε με τρόπο πρωτόγνωρο το διαδίκτυο και μεμονωμένες δημοσιογραφικές φωνές δημιουργώντας ένα ευρύ κύμα συμπαράστασης στα θύματα, εγρήγορσης των κοινωνικών αντανακλαστικών και ανάδειξης της ζοφερής παθογένειας.
Η υπόθεση Δημήτρη Λιγνάδη
Η συγκεκριμένη υπόθεση, η οποία αποκαλύφθηκε εν μέσω των καταγγελιών του #MeToo, ξεπερνά σε μέγεθος και προεκτάσεις τις έως τώρα αναφερθείσες περιπτώσεις. Φυσικά και υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, γιατί ο άνθρωπος αυτός επιλέχτηκε με κομματικά κριτήρια, αναδείχτηκε, υποστηρίχτηκε, και μάλιστα διαχρονικά από πολλαπλά περιβάλλοντα για περισσότερο από 20 χρόνια.
Η δε προπαρασκευασμένη και κατευθυνόμενη ολιγωρία, τα αργά αντανακλαστικά, καταδεικνύει μια επιλεκτική αντιμετώπιση. Όμως ακόμα κι έτσι, θα ήταν λάθος ένα τόσο μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που διασχίζει και διατρέχει σε βάθος στο σύνολο τις δομές της ελληνικής κοινωνίας, να περιοριστεί σε επίπεδο κομματικής αντιπαράθεσης. Θεωρώ ότι όλη η κοινωνία, σε όλες τις διαστρωματώσεις της πρέπει να σταθεί δίπλα στα θύματα και να μην αφήσει τις φωνές που αποπροσανατολίζουν για κομματικά οφέλη, ή τον κίτρινο τύπο να πάρουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πρέπει να αισθανθούν όλα τα θύματα, ακόμα και αυτά που δεν θα βρουν ποτέ το θάρρος να τα εξομολογηθούν, ότι για όλους εμάς, αυτά που αντιμετώπισαν παραμένουν πρώτη προτεραιότητα της κοινωνίας μας και είμαστε μαζί τους.
Όλοι συμφωνούμε ότι, πρέπει να αποκαλυφθεί σε βάθος, χωρίς καμία διάκριση και διάθεση απόκρυψης, όλη η έκταση του προβλήματος, προκειμένου να δικαιωθούν τα θύματα, να απαλλαγούν από το αίσθημα του φόβου και του κοινωνικού στιγματισμού, να τους δοθεί βοήθεια να επουλώσουν τις πληγές τους και να δημιουργήσουμε συνθήκες και αντισώματα ως κοινωνία που θα περιορίσει και θα αποτρέπει αντίστοιχα περιστατικά στο μέλλον.
ΥΓ: Δυστυχώς ήταν αδύνατον να μη φέρω στη μνήμη μου εκείνες τις μέρες του 2011 που αποκαλύφθηκε η εγκληματική δράση του αμετανόητου παιδεραστή στην πόλη μας και ήταν αδύνατον να μην βρω ομοιότητες με τον συλληφθέντα Λιγνάδη, καθώς και αυτός επιδεικνύει το ίδιο θράσος και την ίδια αλαζονεία. Μάλλον αντλούν αυτή τη συμπεριφορά τους από την εκκωφαντική σιωπή που επέδειξαν όλοι όσοι ήξεραν, τη «σιγουριά» της για άλλη μια φορά συγκάλυψης, το φόβο που είχαν δημιουργήσει στα δεκάδες θύματα που βίωσαν τη φρίκη του άρρωστου μυαλού τους, και τη λογική του «καλά τώρα το θυμήθηκε;»
* Ο Κρεβετζάκης Θωμάς είναι αντιδήμαρχος Ρεθύμνου, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Οι πολίτες μπροστά»
