Ειλικρινά, παρακολουθώντας με προσοχή όλα όσα γίνονται κάθε στιγμή γύρωθέ μας, δεν μπορώ να καταλήξω με σιγουριά να πω με τι μοιάζει η ανθρώπινη, η δημόσια κυρίως, ζωή στην εποχή μας…
Κάποιες φορές, νομίζω ότι μοιάζει με έναν αγώνα πολιτικής αρετής και, ψάχνοντας την αιτία πολλών αν όχι όλων των σημερινών μας ως κοινωνία δεινών, τείνω, βάσει όσων ακούμε και βλέπουμε καθημερινά, να συμφωνήσω με όσα, σοφά και μελετημένα, είχε, μεταξύ άλλων, γράψει στον «Κατά Κτησιφώντος» λόγο του ο Αθηναίος ρήτορας του 4ου αι. π.Χ., Αισχίνης (μετάφραση Κ. Αργύρης): «[…] Υποθέστε λοιπόν ότι σεις είστε αγωνοθέτες σ’ αγώνες πολιτικής αρετής και λάβετε υπ’ όψη σας ότι, εάν δίνετε τις δωρεές σε λίγους κι άξιους και σύμφωνα με τους νόμους, θα έχετε πολλούς που θ’ αγωνίζονται για την αρετή, αν όμως τα μοιράζετε κάνοντας χάρη στον πρώτο τυχόντα και σ’ όποιον μεταχειρίζεται πλάγια μέσα, θα διαφθείρετε και τους χρηστούς ακόμα χαρακτήρες[…]».
Άλλες φορές πάλι, μού έρχεται στο νου η σκέψη ότι η δημόσια ζωή μας μοιάζει με έναν αγώνα επιβίωσης και κοινωνικής συμβίωσης, που, όμως, νιώθουμε ότι είναι από τα πριν χαμένος, εφόσον, γεμάτοι από νοσηρά πάθη (αρχομανία, φιλοχρηματία, αλαζονεία, ζήλεια και μνησικακία κ.α.), έχουμε πάψει να είμαστε καλοί προς τους γύρωθέ μας και, για το λόγο αυτό, φοβόμαστε όλο και πιο πολύ το βιολογικό θάνατο ως συνέπεια της σωματικής παρακμής, της πνευματικής φθοράς και της ψυχικής διαφθοράς μας ως μεμονωμένων ατόμων και ως μελών του οργανωμένου κοινωνικού συνόλου. Έτσι, όμως, θαρρώ πως λησμονούμε και όσα, μεταξύ άλλων, φέρεται να είπε στην Πλατωνική «Απολογία» του ο γνωστός μας Σωκράτης (μετάφραση Θ. Σαμαράς) για το θάνατο και για τους καλούς ανθρώπους: «Αλλά και εσείς πρέπει, δικαστές, να είστε πολύ αισιόδοξοι σε ό,τι αφορά το θάνατο και να σκέφτεστε ότι ένα πράγμα είναι αλήθεια, ότι δηλαδή κανένα κακό δεν μπορεί να βρει τον καλό άνθρωπο, ούτε όσο ζει ούτε όταν πεθάνει, και ότι οι θεοί νοιάζονται για αυτόν».
Αλήθεια, εσείς τι λέτε για όλα τα παραπάνω; Με τι μοιάζει τελικά η δημόσια ζωή των ανθρώπων του καιρού μας;
