Παρακολουθώντας την άνεση του Σόιμπλε, στο να λέει δημόσια ότι για το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης, απαιτούνται είτε νέα μέτρα και το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, είτε διαπραγμάτευση για νέο μνημόνιο με αυτόν στη θέση του ΔΝΤ, σε συνδυασμό και με την εκδηλούμενη τελικά πρόθεση του ΔΝΤ να παραμείνει στο πρόγραμμα με χρηματοδότηση, το e-mail Τσακαλώτου πολύ φοβάμαι ότι δε θα συγκινήσει όσο χρειάζεται Σόιμπλε και ΔΝΤ. Γιατί δυστυχώς εκεί φτάσαμε, να προσπαθούμε εμείς την τελευταία στιγμή να βρούμε τη χρυσή τομή των μέτρων, που θα συμφωνήσουν Σόιμπλε και ΔΝΤ να εφαρμόσουν πάνω μας, στο πνεύμα του «σφάξε με, Αγά μου, ν’ αγιάσω». Πάμε ολοταχώς για το Χρυσό Βατόμουρο του σκληρού μνημονιακού διαπραγματευτή – δανειολήπτη.
Τις πταίει; Μάλλον το μαγνητικό πεδίο των κυβερνήσεων -από το 2010 μέχρι σήμερα- που έλκει τα μνημόνια, παρόλο που τα προγραμματικά κοινωνικά συμβόλαιά τους, υπόσχονταν είτε το τέλος είτε το ξέσκισμά τους. Η σημερινή κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να δείχνει την κωλυσιεργία – αναξιοπιστία της, σε συμπεφωνημένα (βλ. πρόοδος επένδυσης Ελληνικού…) και η αξιωματική αντιπολίτευση, ακολουθώντας την πεπατημένη ζητάει εκλογές για να εφαρμόσει ένα άλλο μίγμα πολιτικής… μπας και κάτσει επιτέλους η μπίλια, επί κυβερνήσεώς της. Όσον αφορά την ελάσσονα αντιπολίτευση ευρωπαικού προσανατολισμού, αυτή προτάσσει την ομολογουμένως πατριωτική άποψη, για κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης προσβλέποντας παράλληλα στην κοινοβουλευτική της επιβίωση.
Έτσι φτάσαμε σήμερα, η μεν πλειοψηφία του εκλογικού σώματος να πιστεύει στην εθνική συνεννόηση για να αποτραπεί η εθνική καταστροφή, τα δε κόμματα εξουσίας να κινούνται σταθερά στον αστερισμό του μοναδικού σωτήρα, με γνώμονα πολλές φορές τις ιδεοληψίες ή τις αυταπάτες τους πρόθυμα να αναλάβουν κάθε φορά το ανέξοδο πολιτικό κόστος της αποτυχίας τους, αφήνοντας όμως τον πραγματικό λογαριασμό στον κοσμάκη.
Κι όταν λέω εθνική συνεννόηση, εννοώ εθνική συνεννόηση για το πώς τελικά θα πρέπει να πορευτούμε πάντα με θυσίες, μπας και ξεκολλήσουμε από τα μνημόνια. Οι δρόμοι είναι δύο. Είτε εντός της ευρωζώνης είτε εκτός με εθνικό νόμισμα.
Την εμπειρία εντός της ευρωζώνης με τα εφαρμοσμένα προγράμματα διάσωσης, την έχουμε βιώσει όλοι μας εδώ και 7 χρόνια. Αργός θάνατος ΚΑΙ της μεσαίας τάξης… μέχρι να αλλάξει η σημερινή Ε.Ε. γερμανικών προδιαγραφών. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Μπορεί αυτή να αλλάξει στο εγγύς μέλλον… πριν βγει η ψυχή μας; Κατά τη γνώμη μου, ναι. Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας ξέφυγε, σαν μολυσματικός ιός από το εργαστήριο, και τώρα κινδυνεύουν οι ίδιοι οι δημιουργοί της (βλ. στροφή Τραμπ). Την αρχική φάση μιας πιθανής εθνικής εσωστρέφειας μελών – κρατών της Ε.Ε. λόγω της σημερινής πολιτικής της, εκτιμώ ότι θα ακολουθήσει ένας αναγκαίος και ώριμος εκδημοκρατισμός της λειτουργίας των θεσμών της (βλ. κίνημα Diem25), για να μπορέσει «η ισχύς εν τη ενώσει» να πιάσει τόπο σε όλα τα επίπεδα, επ’ ωφελεία όλων των μελών – κρατών.
Την εμπειρία της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα δεν την έχει η σημερινή γενιά. Σε επίπεδο θεωρητικών αναλύσεων υπάρχει, αλλά με το χάλι της παραγωγικής μας βάσης θα περάσουμε υποχρεωτικά το στάδιο «του εμφράγματος»… και όσοι αντέξουν θα κτίσουν τη νέα Ελλάδα. Με ένα γερασμένο (το νέο δυστυχώς έχει μεταναστεύσει) διαρκώς συρρικνούμενο και απογοητευμένο δυναμικό, πολύ αμφιβάλλω εάν υπάρχουν τα ψυχικά αποθέματα για ένα νέο εθνικό ξεκίνημα, σχεδόν από μηδενική βάση. Θεωρώ δε και κάπως εγωιστικό μια πράξη μας, που θα φέρει ενδείξεις πατριωτικής αυτοκτονίας να μεταφέρει στην άλλη γενιά, χωρίς να την ρωτήσει, όλο το βάρος της ανάκαμψης.
Στο δια ταύτα.
Η κυβέρνηση τελικά θα συμφωνήσει σε όσα έχουν αποφασίσει Σόιμπλε – ΔΝΤ, αφού χρυσώσει το χάπι ότι αυτά αποτελούν προϊόν σκληρής διαπραγμάτευσης με βάση το e-mail Τσακαλώτου. Δε φαίνεται διατεθειμένη να πάει σε εκλογές εκτός κι αν η Κεντρο – αριστερά πάρει τα πάνω της ξαφνικά – πράγμα δύσκολο. Ρεαλιστικός – πολιτικός της στόχος θα είναι να κατοχυρώσει τη δεύτερη θέση στις επόμενες εκλογές, εκφράζοντας πρωταγωνιστικά τον προοδευτικό χώρο.
Η αξιωματική αντιπολίτευση θα συνεχίσει να ζητάει εκλογές με το δημοσκοπικό αέρα του αδιαφιλονίκητου νικητή, όποτε κι αν αυτές γίνουν. Εν τω μεταξύ θα ζήσουμε και την αντιπαράθεση των e-mails Χαρδούβελη – Τσακαλώτου.
Η Κεντρο-αριστερά θα συνεχίζει να ψάχνει την καλύτερη συγκολλητική πολιτική κόλλα, αφήνοντας πιο πίσω το δύσκολο αρχηγιλίκι.
Η Χρυσή Αυγή φαίνεται να έχει στρογγυλοκάτσει στην τρίτη δημοσκοπική θέση, όχι επειδή η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της είναι φασίστες, αλλά γιατί καλά κρατεί η τιμωρητική διάθεση.
Οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, εκτός ΚΚΕ, θα ονειρεύονται είτε εκλόγιμες θέσεις επικρατείας στα παραπάνω κόμματα, είτε αλλαγή του κάτω κοινοβουλευτικού ορίου στο 2%…για να μην εξατμισθούν.
Ο κοσμάκης, όλοι εμείς, ο «κυρίαρχος λαός», εάν δεν βρούμε τη φώτιση ώστε στις επόμενες εθνικές εκλογές να υπάρξει συγκυβέρνηση αποδοχής τουλάχιστον του 50% του εκλογικού σώματος σε ψήφους, όχι σε έδρες, τότε θα έχουμε διαπιστωμένο πρόβλημα αυτογνωσίας με άμεσο αντίκτυπο στη λειτουργία του πολιτεύματος μας.
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.
