Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη, εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί, εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται με το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά και το σωστό. Εκείνος που αγαπάει όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.
Ποτέ η αγάπη δεν θα πάψει να υπάρχει» (Απόστολος Παύλος).
Μέρες αγάπης, σε μια εποχή διαφορετική… Σε στιγμές που όλοι κρινόμαστε, (αυτο) αξιολογούμαστε… Με τη συνείδησή μας όλοι αντιμέτωποι. Μέρες γιορτής που για πολλούς συνανθρώπους μας ο πόνος και η δυστυχία περισσεύουν. Όχι μόνο, επειδή πια τα καθημερινά αγαθά γι’ αυτούς φαντάζουν πολυτέλεια, αλλά κυρίως επειδή η «κόκκινη γραμμή» που χωρίζει πια την κοινωνία έχει υψωθεί τόσο που κρύβει το φως και το αύριο… Η κοινωνική καταστροφή και η φτωχοποίηση (σε καιρό, μάλιστα, ειρήνης!) δεν μπορεί να μετρηθεί με τα ποσοστά της στατιστικής επιστήμης… Είναι ψυχές που πονούν, που κλαίνε, που τρομάζουν, που οργίζονται, που φοβούνται, που «επαναστατούν»… Είναι απόμαχοι της ζωής που κρύβουν το δάκρυ τους από παιδιά και εγγόνια.. Είναι γονείς που κλαίνε κρυφά απ’ τα απιδιά τους, αφού αδυνατούν να τους προσφέρουν ένα μικρό δωράκι που τάχα ο Άγιος Βασίλης, άφησε στο χριστουγεννιάτικο δεντράκι…Είναι τα παιδιά που ποια καταλαβαίνουν τη στέρηση, την ανέχεια, τη δυστυχία τον κοινωνικό πόνο. Που φοβούνται μήπως χτυπήσει και τη δική τους πόρτα η κοινωνική καταστροφή (αν δεν τα ‘χει ως τώρα συναντήσει…) και με ένα πρώτο αίσθημα αλληλεγγύης με θέρμη προσφέρουν το μικρό χαρτζιλίκι τους για τα εκκλησιαστικά συσσίτια… Εκεί που άλλα παιδιά βρίσκουν ένα πιάτο φαγητό…
Σ’ αυτήν την «Ισχυρή Ελλάδα» ζούμε σήμερα… Στην Ελλάδα των πολλών χαμηλών ταχυτήτων, σε μια κοινωνία χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας των αδυνάτων, χωρίς κρατική πολιτική πρόνοιας, δίχως δίκαιη κατανομή των όποιων κοινωνικών πόρων μας επιτρέπουν οι «Ύπατοι Αρμοστές» και το εγχώριο πολιτικό σύστημα που οδήγηση την κοινωνία μας στα Τάρταρα…
Το βλέμμα, όμως, των μικρών παιδιών φανερώνει όλα όσα μας έφεραν στην τωρινή κοινωνική και ανθρωπιστική (στην ουσία πολιτισμική) κρίση. Κι αν όλοι εμείς οι μεγάλοι νομίζουμε ότι τα παιδιά γύρω μας δεν «καταλαβαίνουν», είμαστε βαθιά, μα βαθιά νυχτωμένοι… Στο βλέμμα δεν κρύβεται πια μόνο το «Γιατί;» ή το «Πώς;» φτάσαμε ως εδώ… Αλλά τώρα πια φανερώνει -ως καθρέφτης της ζωής- το φαύλο παρελθόν αυτού του τόπου, συντροφιά με τις δικές μας τύψεις και τα δικά μας ερωτήματα για το πώς σπαταλήσαμε χρόνια τώρα το αύριο της νέας γενιάς… Πώς ξοδέψαμε ό,τι δε μας χαρίστηκε, απλά και μόνο μας παραχωρήθηκε!
Κι, όμως, τα παιδιά γνωρίζουν όσα εμείς τουλάχιστον τρεις δεκαετίες τώρα κρύβαμε κάτω απ’ το χαλί της εικονικής και πλαστής ευημερίας μας… Έχουν υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και αγάπης! Γι’ αυτό προσφέρουν χωρίς δεύτερη σκέψη το χαρτζιλίκι τους σ’ όποιον έχει μεγαλύτερη ανάγκη απ’ αυτά… «Δίνε, για να λάβεις….», ήταν η φράση του μικρού μαθητή όταν ο δάσκαλος πρόσφερε λίγα λεπτά του ευρώ σε ένα ζητιάνο στο δρόμο… «Για να πάρω (λάβω) τι;» ρώτησε ο δάσκαλος και ο μικρός απάντησε: «Αγάπη και ευγνωμοσύνη κύριε, τι άλλο;». Αν δεν βουρκώσεις με τα λίγα αυτά, δεν έχεις μέσα σου αισθήματα, Ανθρωπιά…
Γι’ αυτό τα παιδιά που μπορούν να αγαπούν αληθινά, αγνά δεν κομπάζουν, δεν περηφανεύονται, όταν προσφέρουν και δεν έχουν εγωισμό για όσα λαμβάνουν… Γι’ αυτό μετέχουν στο σωστό, το ανθρώπινο, στη χαρά χωρίς να ‘χουν μελετήσει τα λόγια του Αποστόλου Παύλου… Έτσι απλά, αυθόρμητα, με αίσθημα εσωτερικής αλληλεγγύης! Μοιράζονται αυτό που έχουν, σε μια εποχή που η πολιτεία μοιράζει μόνο πόνο και δυστυχία, τα παιδιά μοιράζονται τη χαρά τους, την ελπίδα τους, το χαμόγελό τους με μόνο αντίδωρο το ζεστό χαμόγελο του διπλανού τους…
Και, φυσικά, κρίνουν και κρίνουν αυστηρά μα δίκαια εμάς τους μεγαλύτερους, και ας μην μπορούν (και σίγουρα να μη θέλουν) να το εκφράσουν αυτό με λόγια «ξύλινα» και στεγνά, με λόγια χωρίς ουσία, όπως οι φαύλοι και ανούσιοι εκφραστές ενός πολιτικού-κοινωνικού -οικονομικού συστήματος και πάνω απ’ όλα όπως οι εκφραστές μιας κρίσης θεσμών, αρχών, αξιών…
Όλοι όσοι, δηλαδή, υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών αυτών για δύο τουλάχιστον γενιές! Όλοι όσοι σήμερα «λαλούν» τη γλώσσα της υποκρισίας, της μισής αλήθειας ή του ψεύδους μόνο και μόνο για να κρατηθούν στις καρέκλες μιας σαθρής εξουσίας αδιαφορώντας για το τι μέλλει γενέσθαι»…
Κι όμως, το βλέμμα των παιδιών αποτελεί για όλους εμάς τον καθρέφτη των πράξεών μας, την οδό της αυτογνωσίας και της αυτοκριτικής μας… Αν, βέβαια, έχουμε το θάρρος να τα κοιτάξομε στα μάτια! Γιατί το βλέμμα τους είναι όπως ο Ήλιος που σε τυφλώνει όταν τον κοιτάς για ώρα πολλή… κι εμείς έχουμε μάθει στα εύκολα ενός φαύλου συστήματος, το οποίο τροφοδοτήσαμε και ανεχτήκαμε για δεκαετίες….
Τα παιδιά, βέβαια, ως φορείς και εκφραστές της αγάπης ξεχνάνε το κακό (που τους έχουμε κάνει), έχουν καλοσύνη, ανέχονται και υπομένουν, ελπίζουν… Για ένα δεν μπορούμε, ίσως, να ‘μαστε σίγουροι ότι, δηλαδή, θα εξακολουθήσουν να μας εμπιστεύονται, αν συνεχίσουμε να μην αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και, φυσικά, να μην οδηγούμε την κοινωνία σε ανθρώπινα μονοπάτια… Αυτό έχει να κάνει με τις επιλογές μας πολιτικές και όχι μόνο…
Αφορά, όμως, πάνω απ’ όλα το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας, που αρνείται- στην ουσία- να καταλάβει την Ανθρωπιστική κρίση στην οποία έχει οδηγήσει τον τόπο….
Το βλέμμα των παιδιών θα ‘ναι εδώ (!) για να τους κρίνει και να τους θυμίζει ότι έχουν πάρει «στραβό δρόμο»!
Όσο για όλους εμάς (τους πολίτες αυτού του τόπου;) … Εμείς, τουλάχιστον, μπορούμε να ελπίζουμε στη νέα γενιά της πατρίδας μας…!
Καλά Χριστούγεννα!
Υ.Γ. Το σημερινό κείμενο είναι αφιερωμένο στην ελπίδα αυτού του τόπου… στα παιδιά!
