Προεκλογικά, κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και ο πρόεδρός του, έλεγαν σιβυλλικά ότι υπάρχει «άλλος τρόπος» εξόδου από το μνημόνιο, απαλλαγής από την τρόικα και τα συνακόλουθα δεινά. Επειδή ωστόσο η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα ως φάρσα, κατά τον Μαρξ, να θυμηθούμε ότι το ΠΑΣΟΚ του 2009 διατυμπάνιζε, κυρίως δια στόματος του προέδρου του, «λεφτά υπάρχουν». Το σύνθημα «έπιασε» τότε, όπως «έπιασε» και του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόσφατη αναμέτρηση. Λεφτά όμως δεν είδαμε, μνημόνια είδαμε. Τι μπορούμε να περιμένουμε αυτή τη φορά; Θα το μάθουμε σύντομα και μακάρι να είναι καλό.
Με δεδομένη την απόφαση της κυβέρνησης να διακόψει την τρέχουσα χρηματοδότηση και το ταμείο μείον (με πενιχρά και ανεπαρκή έσοδα, επικίνδυνες μαύρες «τρύπες»), θα βρουν τον «άλλο τρόπο» να τηρήσουν τα υπεσχημένα, χωρίς να φορτώσουν (με τον προσφιλή για τους κυβερνώντες τρόπο) τα παραφορτωμένα υποζύγια, χωρίς να ρίξουν το σκάφος στα βράχια και χωρίς να παρεκκλίνουν από την ευρωπαϊκή μας πορεία;
Και αυτό θα το μάθουμε σύντομα και μακάρι τα νέα να είναι καλά. Ευελπιστούν βέβαια να εξασφαλίσουν μια νέα συμφωνία ύστερα από καλύτερη και αποτελεσματικότερη διαπραγμάτευση (με δανειστές και εταίρους), ό,τι η προηγούμενη κυβέρνηση δεν ήξερε ή δεν ήθελε (υποτίθεται) να κάνει. Αν οι (λογικές) απαιτήσεις και αξιώσεις δεν παραμείνουν άκαμπτες και υπάρξουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, ενδέχεται τελικά η προσπάθεια να αποφέρει καρπούς. Προς το παρόν τουλάχιστο δεν διαφαίνεται δίκαιος συμβιβασμός και οι εξελίξεις είναι μάλλον δυσοίωνες.
Ταυτόχρονα προσδοκούν να εξοικονομήσουν χρήματα και από το (αναγκαίο) νοικοκύρεμα του κράτους, που δεν πρέπει ασφαλώς να γίνει επιλεκτικά. Μας διαβεβαιώνουν (όπως και τους Ευρωπαίους συνομιλητές) ότι θα πατάξουν τη φοροδιαφυγή. Να γελάσουμε; Ξέρουμε (τουλάχιστον οι γηγενείς με καλή μνήμη) ότι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης έδιναν κάθε φορά τις ίδιες διαβεβαιώσεις, αλλά η φοροδιαφυγή εξακολουθεί, ύστερα από 40 χρόνια, να ανθεί στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» (για να θυμηθούμε και τον Άγγελο Βλάχο).
Γιατί δεν επιχειρούν κάτι άλλο πιο χειροπιαστό και ρεαλιστικό, όπως είναι η είσπραξη μεγαλοφειλών που χρονίζουν, ξεπερνούν συνολικά τα 70 δισ. ευρώ και αποτελούν ανοιχτή πληγή για την εθνική οικονομία και την κοινωνία; Ανάμεσά τους και οι μεγαλοφειλέτες (4.152 ονόματα) της λίστας που δημοσιοποίησε το υπουργείο των Οικονομικών (23/01/2012) με σύνολο οφειλών 14.857 δισ. ευρώ. Υφυπουργός Οικονομικών προηγούμενης κυβέρνησης δήλωσε ευθαρσώς από το βήμα της Βουλής (21/01/2011), «Και όντως υπήρξε κατά καιρούς έλλειψη πολιτικής βούλησης, προκειμένου να εισπραχθούν αυτά τα ανείσπραχτα χρέη». Διαθέτει ο νέος υπουργός Οικονομικών, αλλά και η «επαναστατική» του κυβέρνηση, τη βούληση και την παλικαριά να το πράξει; Μιλάμε για ένα (σκανδαλώδες) ποσό που αγγίζει το 1/4 του εθνικού χρέους (316 δισ.).
Ποια άλλη χώρα της Ε.Ε. κατέχει τέτοιο ρεκόρ; Παράλληλα οι καταθέσεις επιχειρήσεων και ιδιωτών σε ελληνικές τράπεζες (αφήνουμε τις ξένες) αυξάνονται (τον περασμένο Σεπτέμβρη ήταν 164, 2 δισ. ευρώ). Μην περιμένουμε να ευημερήσουμε ως κοινωνία όσο δεν αλλάζουμε την ανατολίτικη νοοτροπία μας. Αν παρ’ ελπίδα η κυβέρνηση κλείσει την πληγή αυτή θα ζητωκραυγάσουμε όλοι (οι μη «έχοντες και κατέχοντες»), ανεξάρτητα από ιδεολογικές και κομματικές προτιμήσεις ή αγκυλώσεις. Θα είναι αυτό ένα σωστό ξεκίνημα (βεβαίως με γερό ταρακούνημα).
*Ο Οδυσσέας Τσαγκαράκης είναι Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης
