Ανέκαθεν με συγκινούσαν οι άνθρωποι οι διαπνεόμενοι από βαθύ ανθρωπισμό εκείνοι που τοποθετούν τις ανθρώπινες αρχές, όπως το σεβασμό και την αγάπη για το συνάνθρωπο, πάνω από κάθε άλλη αξία. Εκείνους τους δίδοντες χείραν βοηθείας και προσφοράς υλικής και ηθικής στους πάσχοντες όπου γης, ενώ τα πρόσωπά τους εκπέμπουν μιαν υπερκόσμια λάμψη. Έχω ακούσει για το αγαθοεργό ίδρυμα «Κιβωτός» του πατέρα Αντωνίου, για το εντυπωσιακό, γόνιμο και απαράμιλλο έργο που θα το ‘λεγα ακόμα και υπεράνθρωπο διότι όντως το ίδρυμα «Κιβωτός» με τη μεταφορική έννοια, είναι ασφαλές καταφύγιο των μοναχικών και έρημων ψυχών είναι η «Κιβωτός» των απροστάτευτων παιδιών μέσα στο βιβλικό, κοινωνικό κατακλυσμό, αλλά και ο πνευματικός φάρος στο ζοφερό σκοτάδι ενός ασίγαστου τυφώνα.
Η μοναχή Νεκταρία, η λεγόμενη «Μητέρα Τερέζα της Ορθοδοξίας» διαπνεομένη από πίστη, αγάπη, αυτοθυσία αλλά και αισιοδοξία επέλεξε να προσφέρει και να υπηρετήσει ένα υψηλό ιεραποστολικό έργο σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες δυσκολότερες περιοχές στον κόσμο. Στην Καλκούτα των Ινδιών όπου βασιλεύει η αθλιότητα, η κακομοιριά και η κτηνωδία. Η 66χρονη γυναίκα έχει επωμιστεί ένα βαρύ όσο και δυσβάσταχτο φορτίο, μέσα σε συνθήκες φρικτές, αδιανόητες και ανυπόφορες. Έχει αναλάβει τη διοίκηση, την ευθύνη και την επιστασία σε πέντε σχολεία, σε κοινότητες που υπάρχουν, Ορθόδοξες εκκλησίες. Σε απομακρυσμένες απομονωμένες περιοχές έχει ιδρύσει δώδεκα εκκλησίες και η ίδια τις έχει επανδρώσει με εκπαιδευμένους ιερείς, οι οποίοι εκτός των εκκλησιαστικών τους καθηκόντων, παρέχουν καθημερινό συσσίτιο σε ενδεείς. Η μητέρα Νεκταρία, πλέον των άλλων διευθύνει ένα αγαθοεργό, αυτοκυβέρνητο ίδρυμα αξιώσεων. Το ορφανοτροφείο θηλεών «Θεοτόκος» φιλοξενεί 98 κορίτσια και το Ορφανοτροφείο Αρρένων «Άγιος Παύλος» φιλοξενεί 50 αγόρια. Όλα άρχισαν το 1993 όταν η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη π. Ιγνάτιο Σεντή και τη μητέρα Νεκταρία Παραδείση δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό πνευματικό επίτευγμα μέσα σε φρικτές συνθήκες. Το ίδρυμα «Φιλανθρωπική Οργάνωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Καλκούτα» έχει σκοπό να βοηθήσει όλους τους ενδεείς και αποκομμένους από την κοινωνία ανθρώπους, που ζουν μέσα σε απέραντη δυστυχία, στις άθλιες παραγκουπόλεις της Καλκούτας, όπως ορφανά, γέρους, ανήμπορους, ανάπηρους άνεργους κλπ. Όμως συνέβη προσφάτως ο π. Ιγνάτιος να χειροτονηθεί Μητροπολίτης και να αναλάβει μια διαφορετική διακονία, την νεοϊδρυθείσα Μητρόπολη Μαδαγασκάρης. Ούτω πως η μητέρα Νεκταρία επωμίσθηκε όλο το βάρος εκείνου του εξουθενωτικού, πολυσχιδούς έργου της Καλκούτας.
Όπως διηγείται η ίδια όταν πρωτοπήγε στην Ινδία η κατάσταση στην Ιεραποστολή ήταν χαώδης, οι συνθήκες απερίγραπτες, δε γνώριζε από πού να αρχίσει και που να τελειώσει. Ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε, νερό δεν υπήρχε, τηλέφωνο δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε. Άρχισε να προσφέρει τα απαραίτητα, σωστικά βοηθήματα σε απομακρυσμένα χωριά, που οι κάτοικοί τους λιμοκτονούσαν. Πολλά από αυτά απείχαν από την πόλη ακόμα και επτά ώρες. Η μετάβαση μέσα σε λασπώδεις δρόμους επικίνδυνη. Την ενεθάρρυνε ένα επιβεβλημένο, ηθικό και ιερό καθήκον και αίσθημα υποχρέωσης σ’ Εκείνον που λες και την καλούσε, να ξεπεράσει τον εαυτό της και να αντιμετωπίσει κάθε αντιξοότητα με επιτυχία. Οργάνωσε εκτός του μεσημβρινού και πρωινό συσσίτιο. Την είχε συγκλονίσει το θέαμα των εξαθλιωμένων παιδιών των πεινασμένων και ρακένδυτων, που διανυκτέρευαν νηστικά μέσα σε τάφους. Με βλέμμα συμπόνιας αντίκριζε τις έφηβες μητέρες με μωρά στην αγκαλιά.
Για τη μητέρα Τερέζα δεν είχε σημασία αν όλοι αυτοί οι πάσχοντες δεν ήταν χριστιανοί και ήταν είτε μουσουλμάνοι, είτε ινδουιστές. Όπως αναφέρει η ίδια «ο Χριστός σταυρώθηκε για όλους ανεξαρτήτως θρησκείας». Αυτή η ηρωίδα μοναχή έχει ενστερνιστεί ενδομύχως την ευαγγελική ρήση: «Οκ ένι Ιουδαίος, ούδε Ελλην, ουκ ένι δούλος ελεύθερος ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ ημείς εις εστί εν Χριστό Ιησού» (Γαλ. Γ’ 28). Η εικόνα των ανυπεράσπιστων κοριτσιών να καταντούν έρμαια και θύματα στα χέρια επιτηδείων, ήταν εκείνη που τη συγκίνησε βαθύτατα και την παρακίνησε στην ίδρυση του πρώτου ορφανοτροφείου, έργο μεγαλόπνοο, κομβικής σημασίας και σημείο αναφοράς αυτής της δυναμικής γυναίκας.
«Με το που πάτησα το πόδι μου στην Καλκούτα» αναφέρει «πρώτιστο μέλημα μου ήταν να σταθώ αρωγός και να βοηθήσω αυτά τα φτωχά πλάσματα, που ήταν άστεγα και τα βίαζαν μεθυσμένοι και ακόλαστοι άνδρες της περιοχής».
Εντός του ορφανοτροφείου λειτουργεί και αγγλικό σχολείο. Όλο αυτό το αυτοτελές, εκπαιδευτικό ίδρυμα, συντηρούμενο από δωρεές και χορηγίες, επιτελεί ένα θεάρεστο έργο, δεδομένου ότι όπως αναφέρει η μητέρα Νεκταρία: «Αν δεν μορφωθεί εδώ ένα νεαρό κορίτσι και δεν γνωρίζει τουλάχιστον την αγγλική γλώσσα, δεν έχει μέλλον. Το όπλο του, το μέσο προστασίας του και αντιμετώπισης της βιοπάλης είναι η μόρφωση. Διαφορετικά στην Ινδία θα κυλιστεί στο βούρκο».
Ένα ανέλπιστο, δραματικό γεγονός τη συγκλόνισε και σημάδεψε τη ζωή της. «Ήταν Κυριακή πρωί και πίναμε το τσάι μας με τα κορίτσια» διηγείται η ίδια «άξαφνα φάνηκε ο πατέρας δύο μικρών, ανήλικων τροφίμων που δεν είχαν μητέρα, ο οποίος σημειωτέον δεν είχε φανεί ποτέ και με επιτακτικό ύφος μου ζήτησε να τα πάρει για μια μέρα στο σπίτι. Τον άφησα να τα πάρει και να τα γυρίσει την επόμενη ημέρα και τη μεθεπόμενη. Τα παιδιά δεν ξαναφάνηκαν». Το κτύπημα για τη μητέρα Τερέζα ήταν ανελέητο. Πολλώ μάλλον όταν έμαθε από συγγενείς τους, ότι το ένα κορίτσι το πάντρεψε με έναν ηλικιωμένο αντί αμοιβής. Δηλαδή το πούλησε. Το άλλο δεν έμαθε ποτέ τι απέγινε και σε ποια κόλαση της αχανούς αυτής χώρας θα υπέφερε. Στην υποβαθμισμένη αυτή χώρα, το ίδιο υποβαθμισμένη είναι και η θέση της γυναίκας.
Οι γυναίκες φορτωμένες με τσουβάλια, σέρνουν γαϊδούρια, πάνω στα οποία είναι καθισμένοι ο άντρας, ο αφέντης. Πολλές φορές χτυπούν την πόρτα του κελιού της μητέρας Νεκταρίας και ζητούν προστασία, γυναίκες που έχουν ξυλοκοπηθεί από τους άντρες τους. Γυναίκες εργαζόμενες στο ορφανοτροφείο είτε στην ιεραποστολή, της έχουν διηγηθεί οικογενειακές ιστορίες απίστευτες αλλά πραγματικές και συμβάντα τραγικά και θλιβερά.
Συμβαίνει πολλές φορές, εργαζόμενες στα ιδρύματα, να ζητούν από τη μητέρα Νεκταρία, να μην τους δώσει τα χρήματα της μισθοδοσίας, αλλά να τους τα φυλάξει γιατί ο άντρας τους τους τα παίρνει. Ενδέχεται όμως και να τους τα κλέψουν άνθρωποι της μαφίας, οι οποίοι λυμαίνονται και κατακλέβουν την περιοχή. «Χρειάζεται να τους αντιμετωπίσεις με θάρρος» λέει η μητέρα Νεκταρία, η οποία πολλές φορές έχει γίνει στόχος των ληστών.
Αυτή την περίοδο η μητέρα Νεκταρία σχεδιάζει και προετοιμάζει για να υλοποιηθεί η «ναυαρχίδα» της. Βρίσκεται στα σκαριά. Πρόκειται για την κατασκευή ενός σχολείου προτύπου και εμβληματικού για τις Ινδίες με τις ίδιες αυστηρές, επιστημονικές προδιαγραφές των περίφημων αγγλικών κολλεγίων, ώστε οι μαθητές τους να έχουν την δυνατότητα να δώσουν εισαγωγικές εξετάσεις σε όλα τα Πανεπιστήμια της Ευρώπης.
Από πού προέρχονται όμως αυτές οι υπέρογκες δαπάνες αυτού του τόσο γόνιμου, θαυμαστού, ανθρωπιστικού, αναγκαίου αλλά και πολυέξοδου επιτεύγματος;
Εν’ όψει τις κολοσσιαίας, τιτάνιας κατακτήσεως, μέρα με τη μέρα, έρχονται αρωγοί και υποστηρικτές, οι οποίοι με γενναιόδωρες προσφορές, ανιδιοτελείς δωρεές και ευεργετικές και τονωτικές χορηγίες θεμελιώνουν αυτό το επίμοχθο, υπεράνθρωπο κατόρθωμα, αυτόν τον αξεπέραστο άθλο.
