Μια αναδρομή στο Κολωνάκι και στις Τζιτζιφιές του 1953, απολαύσαμε το βράδυ της Κυριακής στην αίθουσα «Παντελής Πρεβελάκης» του Ελληνικού Ωδείου (παράρτημα Ρεθύμνου).
Η Μαριέλλα Βιτώρου που αποδεικνύει ταλέντο και σεναριογράφου μας μετέφερε σε δυο διαφορετικούς κόσμους που μπορούν να γεφυρώσουν μόνο ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία, η μουσική.
Η πρώτη μουσική έκπληξη ήταν μια εξαιρετική πολυφωνική εκτέλεση του γνωστού τραγουδιού του Αλκίνοου Ιωαννίδη «Απόγευμα στο δέντρο» με τον Μάριο Ηλιάκη να μας απογειώνει με την υπέροχη φωνή του.
Για ν’ αλλάξει την ατμόσφαιρα μεμιάς ο Γιώργος Βεριδάκης και η Βασιλική Μάρκου σε γνήσιο λαϊκό μοτίβο με το «Αρζάν» του Γιάννη Τατασόπουλου. Ήταν μια αντίθεση που έκρυβε σκηνοθετική ευρηματικότητα και εξαιρετική υποστήριξη από όλη την ομάδα.
Κι έρχεται μετά η πάντα γοητευτική Μαριέλλα Βιτώρου να ερμηνεύσει με εξαιρετική παριζιάνικη φινέτσα το «Padam Padam» πείθοντας ακόμα και τους λάτρεις της Εντίθ Πιάφ ότι υπάρχουν κι άλλες εκτελέσεις που ανταγωνίζονται επάξια αυτό το θρύλο του Γαλλικού τραγουδιού.
Σε λίγο βέβαια με το ζόρι μας κρατούσε το κάθισμα όσο η ομάδα Libre alma μας παρουσίασε σε πολυφωνική πανδαισία το Hit road Jack που κάποτε ξεσήκωνε τα νιάτα.
To επόμενο άκουσμα μπορεί να έγινε γνωστό από τον Νικόλα Άσιμο που το έγραψε αλλά με ερμηνευτή το Βαγγέλη Βουτσαδάκη ήταν εκτέλεση μοναδική. Τι φωνή ήταν αυτή; Είχε κάτι από Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ως γνωστόν εξακολουθεί να ξεσηκώνει το κοινό κι ας έχει την ηλικία του τραγουδοποιού όταν ξεκινούσε. Ευχαρίστως θα τον άκουγες μόνο σε ένα ολόκληρο πρόγραμμα.
Και πάνω που έλεγες πότε θα έρθει ξανά η σειρά του Βουτσαδάκη να απολαύσεις εκείνη τη σπάνια χροιά της φωνής του, μια κοπέλα ήρθε να μας γοητεύσει. Άγνωστη μα αξιοπρόσεκτη από τις πρώτες νότες.
Ήταν η Μάρω Δρακούλη που μας τραγούδησε το «Λύκο». Μια πρόκληση για σύγκριση των θαυμαστών της Αρλέτας που θα έκανε και την ίδια την ερμηνεύτρια περήφανη, διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν τόσο αξιόλογες διάδοχες καταστάσεις να προσθέτουν ποιότητα στην μουσική σκηνή.
Αμέσως μετά η Χριστίνα Κούκου που διαθέτει «όλο το πακέτο» κατά την ορολογία των γνωστών μεγάλων μουσικών διαγωνισμών μας καθήλωσε εκφράζοντας τις προτιμήσεις της για τον άνδρα των ονείρων της.
Μόνο που το «Θέλω μαμά έναν αντρούλη» το τραγουδά ακόμα και σήμερα με πολλή νοσταλγία και η γιαγιά που θυμάται την εποχή της δικής της ξεγνοιασιάς.
Δεν χρειάζονται λόγια για να σχολιάσουμε το τραγούδι του Βαγγέλη Νικολιδάκη «Λόγια δεν χρειάστηκαν» που τραγούδησε ο ίδιος με τον Μιχάλη Βόλακα και τη Χριστίνα μας. Απλά υπέροχο.
Εξαιρετικό το πολυφωνικό που ακολούθησε με τη «Φωτογραφία» του Σταμάτη Σπανουδάκη, σε φωνητική προσαρμογή της εξαιρετικής Ελένης Κυδωνάκη, που εκτός από τη φροντίδα των ματιών μας σαν επιστήμων οπτικός μας δρα ευεργετικά και στην ψυχική μας διάθεση σαν μουσικός και ερμηνεύτρια.
Το επιβεβαιώσαμε και στο επόμενο τραγούδι που ερμήνευσε ιδανικά με τη Βασιλική Μάρκου.
«Μια γκρίζα κυρία» που ακολούθησε ήταν η αποκορύφωση του μπρίου και της θηλυκότητας που προκαλεί χωρίς να σοκάρει. Κάτι τόσο αντιφατικό που υποστήριξε μοναδικά η Ρίτα Μητρογιώργου.
Μια καρατερίστα εμβέλειας χολιγουντιανής σταρ, που κατάφερνε να συνδυάζει τον απόλυτο αισθησιασμό με μια αφοπλιστική αθωότητα. Μια γυναίκα με το μπρίο των ελληνίδων σταρς του καλού ελληνικού κινηματογράφου, που ενώ μπορούσαν να «κολάζουν» μέχρι και «άγιο» την ίδια στιγμή επέβαλαν τον ανυπόκριτο σεβασμό στην έντονη προσωπικότητά τους που ακτινοβολούσε δυναμισμό και χάρη.
Μας είπε ότι είναι εκπαιδευτικός. Να χάνει το θέατρο μια τόσο εκρηκτική παρουσία είναι άδικο. Έπρεπε να την ακούσετε στο «Αχ Μαρί» από την οπερέτα «Μπονμπονιέρα» του Γρηγόρη Κωνσταντινίδη και θα μας δικαιώνατε. Ακόμα και την Νατάσα Μαγνήσαλη (από τις καλύτερες στο παρελθόν ερμηνείες) άφηνε στο περιθώριο.
Ο Βαγγέλης Λινοξυλάκης ο πολυτάλαντος και εξαιρετικός αυτός συμπολίτης με το λαμπρό ήθος και την αξιοπρέπεια που τον κάνει ξεχωριστό και αναντικατάστατο ήταν εξαιρετικός τραγουδώντας για μια «Πρασινομάτα». Και μετά μας απογείωσε πάλι ο Βαγγέλης Βουτσαδάκης με το «Ξεφάντωμα» του Τσιτσάνη.
Η Βασιλική Μάρκου κυριαρχούσε στη σκηνή σαν βοηθός σε σπίτια και τραγουδίστρια τα βράδια στο ταβερνάκι της γειτονιάς για το μεροκάματο. Ανεπρόκοπος και μέθυσος ο σύζυγος υποχρέωνε αυτή και το γιο τους να δουλεύουν για να περνά καλά ο ίδιος.
Ήταν φυσικό να μας τα δώσει όλα η υπέροχη Βασιλική στο τραγούδι που μας εξέφραζε απόλυτα στη δεκαετία του 80 «Η μέρα μιας Μαίρης».
Ακολούθησε μια μικρασιάτικη νότα από τον Βασίλη Δασκαλάκη που ερμήνευσε μοναδικά το γνωστό τραγούδι «Τα παιδιά της γειτονιάς σου».
Ο μικρός Μάνος έχει τη σπουδαία τύχη να είναι γονείς του ο Γιώργος Βεριδάκης και η Μαριέλλα Βιτώρου. Δυο νέοι επιστήμονες αλλά και εξαιρετικοί μουσικοί. Φωνές σπάνιες. Ένα ζευγάρι αξιοζήλευτο. Πώς να μην επηρεαστεί το παιδί; Μας τραγούδησε λοιπόν «Τα λουστράκια» με την υποστήριξη πολυφωνικής συντροφιάς. Κι ήταν φυσικό να αποθεωθεί από το κοινό που είχε ενθουσιαστεί από τη χαριτωμένη αυτή φωνή, καθώς «το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά». Ήταν απίστευτος. Ένας πραγματικός καλλιτέχνης.
Για το Μιχάλη Βόλακα πρέπει να σημειώσουμε ότι έχει εξαιρετικό θεατρικό ταλέντο εκτός από μοναδική φωνή που απολαύσαμε και στο «Νανούρισμα» του Μάνου Χατζιδάκη σε στίχους Νίκου Γκάτσου.
Ήταν απολαυστικός στην υποκριτική με πηγαίο ταλέντο κωμικού αλλά και με φωνή που εντυπωσιάζει.
Ο Γιώργος Βεριβάκης μας είχε ξαφνιάσει με την άνεσή του στο ρόλο του ρεμπέτη, του χαρακτηριστικού μάγκα με την έντονη λαϊκή παρουσία, την γλαφυρή αργκό και των ύφος τριακοσίων μεγατόνων από την εποχή που είχε ερμηνεύσει Ζαμπέτα. Στην μουσικοθεατρική παράσταση «Κολωνάκι Τζιτζιφιές» ξεπερνάει κάθε προσδοκία και με τη γλυκύτατη σύζυγο του τη Μαριέλλα μας έδωσαν ένα απολαυστικότατο ντουέτο, έστω και εκ διαμέτρου αντίθετο, καθώς εκείνη ήταν μια κομψότατη και ραφινάτα Παριζιάνα, που είχε ωστόσο γοητευθεί από τον απλό μπουζουξή των Τζιτζιφιών.
Από τα πολύ δυνατά σημεία της παράστασης τα ρυθμικά δρώμενα και τα κρουστά με σώμα που δίδαξε η Βασιλική Μάρκου, που αποτελούν μια ευρηματική σκηνοθετική άποψη σε θέαμα αυτού του είδους.
Η σκηνοθεσία ήταν της Αγάπης Βαφειάδη, τα κείμενα των αφηγήσεων της Αγάπης Βαφειάδη, της Μαριέλλας Βιτώρου και του Constantino Costa η φωνητική διδασκαλία της Μαριέλλας Βιτώρου…
Το θαυμάσιο αυτό αποτέλεσμα υπογράφουν επάξια ο Δημήτρης Βαρούχας, (πιάνο – ακορντεόν) που είχε και όλο το βάρος της ενορχήστρωσης, ο Γιώργος Βεριδάκης (μπουζούκι – λαούτο), ο Μάριος Ηλιάκης, (κιθάρα) ο Βασίλης Δασκαλάκης (πνευστά), ο Μιχάλης Αυλωνίτης (μπάσο) και ο Αποστόλης Σπινθουράκης (κρουστά).
Μια ανεπανάληπτη μουσικοθεατρική παράσταση που αξίζει να την απολαύσει περισσότερος κόσμος. Θεωρούμε ότι θα συμφωνήσουν σ’ αυτό ο εκπρόσωπος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. κ. Ευγένιου, π. Σωκράτης Ξενικάκης, ο υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Ξανθός, ο δήμαρχος κ. Γιώργος Μαρινάκης που τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση.
Καθένας από την ομάδα αποτελεί μια ξεχωριστή μονάδα στο πολιτιστικό μας γίγνεσθαι ακένωτη πηγή καλλιτεχνικής προσφοράς.
Μένουμε με την αίσθηση ότι δεν καταφέραμε να δώσουμε ούτε στο ελάχιστο την μοναδική εμπειρία αυτής της παράστασης.
Μπορούμε όμως να βεβαιώσουμε ότι ήταν από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές δουλειές που απολαύσαμε ως τώρα και αισθανόμαστε τόσο προνομιούχοι γι’ αυτό.