Ένας ηλικιωμένος στην 29-8-24 και ώρα 09:30 είχε ραντεβού με τον οφθαλμίατρο στο Νοσοκομείο της πόλης μας για εξέταση του ματιού του. Έξω από το ιατρείο στις θέσεις αναμονής βρεθήκανε γύρω στους 15 ασθενείς και με την σειρά τους μπαίνανε για την εξέταση τους. Οι υπόλοιποι μιλούσανε μεταξύ τους για το πρόβλημα τους ή οτιδήποτε άλλο ευχάριστο ή δυσάρεστο από τη ζωή τους και περισσότερο για τα οικονομικά τους και για τις οικογένειές τους. Όλοι μεταξύ τους ήτανε σχεδόν άγνωστοι αλλά για να γνωριστούν ρωτούσε ο ένας τον άλλον για το επάγγελμα που είχε, για την οικογένειά του, αν έχει παιδιά ή αν ζούνε μόνοι στο σπίτι τους κ.λπ.
Εγώ είπε, τους κοίταζα όλους και λίγο μίλησα με τους διπλανούς μου. Ενώ ακόμα δεν είχα μπει για την εξέτασή μου, πρόσεξα τον απέναντί μου, άνδρα, ηλικίας γύρω των 60 ετών, μαυροφορεμένο, ψηλό, αδύνατο, με μικρή γενειάδα αλλά πολύ μελαγχολικό.
Δίπλα του μια γυναίκα επίσης ψηλή, αδύνατη, με το ίδιο ανάστημα και σχεδόν με τα ίδια χαρακτηριστικά, ηλικίας γύρω από 40 ετών. Όπως διαπίστωσα σε λίγο ήτανε κόρη του. Λίγο αργότερα σε κάποια στιγμή πρόσεξα ότι με την παλάμη του δεξιού της χεριού, σκούπισε το πρόσωπο του πατέρα της προς το κεφάλι του. Μάλλον θα πρόσεξε ότι είχε δάκρυα στο πονεμένο μάτι του και γι’ αυτό το έπραξε. Αυτή η πράξης με συγκίνησε πολύ που είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου, παιδί με τόση πολλή αγάπη και σεβασμό, να προσέχει τον πατέρα του. Σίγουρα είχε καλή ανατροφή από την μάνα της. Ίσως η μάνα της να είχε φύγει από τη ζωή και η κόρη ήταν δίπλα στον πονεμένο πατέρα της. Στο δεύτερο στάδιο των εξετάσεων για τη θεραπεία που θα ακλουθούσαμε, πήγαμε αρκετοί ασθενείς στο ιατρείο του 2ου ορόφου. Το ίδιο και εκεί καθίσαμε και περιμέναμε να γίνει η επόμενη και η τελευταία εξέταση σε όλους. Εκείνη την ώρα εγώ βρέθηκα δίπλα στο κάθισμα με τον πατέρα και την κόρη του, όμως εγώ δεν άντεξα και είπα στην κόρη του: Συγγνώμη εγώ από την αρχή, έξω από τα ιατρεία, σας παρακολουθώ που δίνετε άριστη συμπεριφορά σεβασμού εις τον πατέρα σας. Γι’ αυτόν τον λόγο ως μεγαλύτερος σας αξίζει και σας προσφέρω μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερά μου συγχαρητήρια. Γιατί είναι από τις λίγες περιπτώσεις σήμερα που τα παιδιά να προσφέρουν τον σεβασμό τους, με τόση στοργή εις τους γονείς τους που τον δικαιούνται. Στη συνέχεια της είπα ότι είμαι συγγραφέας και ότι πρόσφατα έγραψα το κείμενο με τίτλο «ο Σεβασμός των γονέων» και έχει δημοσιευθεί εις τον τοπικό μας τύπο και από εκεί να το διαβάσετε. Μετά από την εξέταση του πατέρα της και τον χαιρετισμό μας, φύγανε για το χωριό τους, την Ασή Γωνιά, χαρούμενοι.
Τελειώνοντας θα προσθέσω ότι: Πριν από αρκετά χρόνια άρχισε να χάνεται ο σεβασμός. Υπάρχουν ευθύνες πολλές από πολλούς. Για τον λόγο αυτό, οι ηλικιωμένοι που τον είχανε και τον προσφέρανε στα παιδιά τους, είναι σήμερα σε απόγνωση που βλέπουν ότι έχει σχεδόν χαθεί. Εμείς επιμένουμε αλλά κανείς δεν μας δίνει σημασία. Το ίδιο αδιαφορεί η πολιτεία και η εκκλησία που δεν διδάσκεται εις τα σχολεία και στις σχολές. Είναι κρίμα σήμερα οι νέοι μας να βαδίζουν στο σκοτάδι. Τα θεμέλια της οικογένειας έχουν χαθεί. Το σπίτι που δεν έχει καλά θεμέλια λίγο καιρό θα στένεται όρθιο και ύστερα θα γκρεμιστεί. Στον γκρεμνό βρίσκεται σήμερα η Ελληνική οικογένεια που έχει γράψει ιστορία. Οι υπεύθυνοι να πάρουν την ευθύνη που έχουν να σωθούν οι νέοι μας που θα μας αντικαταστήσουν. Άλλο περιθώριο δεν υπάρχει.
Ας το ελπίζουμε.
