Η λέξη τατουάζ γαλλ. tatouage, αγγλ. tattoo και ελληνιστί δερματοστιξία, σημαίνει τη χάραξη με ειδικά εργαλεία μικρών νυγμών (τσιμπημάτων) στην επιφάνεια του δέρματος και έγχυση χρωστικών ουσιών για την αναπαραγωγή ιχνογραφημάτων και την αποτύπωση διαφόρων σχεδίων.
Η λέξη «tattoo», (κατάστιξη) προέρχεται από την Πολυνησία και είναι έθιμο διακοσμητικού χαρακτήρα, καθώς και ένα από τα διακριτικά στοιχεία του πρωτόγονου τρόπου ζωής των ιθαγενών.
Την τεχνική του τατουάζ τη μετέφεραν στους ευρωπαϊκούς λαούς οι ναυτικοί όταν επέστρεφαν με τα ποντοπόρα σκάφη.
Ο περιώνυμος Τζέϊμς (Ιάκωβος), Κουκ (1726-1779) από τους πρώτους τολμηρούς εκείνους θαλασσοπόρους, όταν έφτανε στην Αγγλία, μετά τα εξερευνητικά, μακροχρόνια ταξίδια του, γοήτευε με ιστορίες, στις οποίες πρωταγωνιστούσαν «άγριοι με τατού».
Πρώτος ο Κουκ ανέφερε τη λέξη τατού, που σήμαινε για τους ιθαγενείς της Ταϊτής τα σχέδια που ζωγράφιζαν στο σώμα τους. «Σε πολλά νησιά» αναφέρει ο Κουκ «έχουν τη συνήθεια να χαράζουν σχέδια επάνω στο σώμα τους. Είναι μια φριχτή διαδικασία και είναι σίγουρο ότι θα υποφέρουν και ότι θα πονούν πάρα πολύ».
Από τότε μέχρι σήμερα, οι ναυτικοί που θαλασσόδερναν στα υπερατλαντικά ταξίδια με τα ποντοπόρα σκάφη καμία φορά διέθεταν τις ώρες της αργίας σ’ αυτήν ενασχόληση, η οποία θεωρείται μέχρι σήμερα ως διακριτικό γνώρισμά και σήμα κατατεθέν του επαγγέλματος.
Ο Μωυσής στο Λευιτικό απαγορεύει στους Ισραηλίτες την δερματοστιξία (να εντέμνωσι το σώμα των).
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι απαντούσε στους Θράκες στους οποίους «εστίζοντο» οι αιχμάλωτοι και οι κακούργοι. Τους σημάδευαν όπως σήμερα συμβαίνει με τα πρόβατα του κοπαδιού, που σήμαινε την κοινωνική τους καταδίκη. Με αυτόν, τον τρόπο επί Ιουλίου Καίσαρος στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία σημάδευαν για τον ίδιο λόγο και τους δούλους μέχρι την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου κατά την έλευση του χριστιανισμού. Όταν τότε κάτι τέτοιο θεωρήθηκε μειωτικό και εξευτελιστικό, αλλά και παγανιστικό έθιμο απαγορεύθηκε.
Ο κορυφαίος και αξεπέραστος ποιητής της ευρωπαϊκής κουλτούρας Ιωάννης Βολφαγκ Goethe, αναφέρει για το τατουάζ. «Όλο αυτό το μασκάρεμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κτηνώδης κατάσταση».
Ο Κάφκα ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας της «Δίκης» και του «Πύργου» διέκρινε κάποια ελαφρότητα, έλλειψη ήθους, πίσω από το τατουάζ και επισήμανε, ότι σ’ αυτό το φαινόμενο ενυπάρχουν «ψυχολογικά σύνδρομα ενοχής».
Εξ’ άλλου πλείστοι ψυχίατροι-ψυχολόγοι μελέτησαν την προσωπικότητα των «εστιγμένων» με την αίσθηση του αλλόκοτου και στην προσπάθειά τους να «διαβάσουν» τα μηνύματα, που εκπέμπει το τατουάζ απεφάνθησαν, ότι «οι άνθρωποι αυτοί αναμφίβολα, έχουν ψυχολογικά προβλήματα!…»
Εν κατακλείδι, όπως και να ‘χει το πράγμα, πρόκειται για επιτηδευμένη, απεχθή τεχνική, για έλλειψη καλαισθησίας και συνιστά αποθέωση του κιτς και ανεπίτρεπτη ελαφρότητα!…
