Για ακόμα μια φορά θα μοιραστώ μαζί σας ένα θέμα που με απασχολεί και θα τολμούσα να πω ότι με βασανίζει συνάμα. Το θέμα αυτό φίλες και φίλοι μου είναι η δωρεά οργάνων από ανθρώπους που δυστυχώς έχασαν τη ζωή τους και οι οικείοι τους πήραν αυτή τη μεγάλη και γενναία απόφαση να δωρίσουν τα όργανά τους σε συνανθρώπους μας που υποφέρουν και χρειάζονται άμεσα μεταμόσχευση κάποιου οργάνου. Μεγαλείο ψυχής και ανθρωπιάς είναι το λιγότερο που θα παρομοιάσω την πράξη τους αυτή, ξεπερνώντας την προσωπική λύπη και στεναχώρια τους κάνουν την υπέρβαση, βάζουν τον πόνο τους στην άκρη και σκέφτονται τον πόνο των συνανθρώπων τους που υποφέρουν και έχουν ανάγκη. Είναι πάρα πολύ δύσκολο και αρκετά επώδυνο ένας γονιός να πάρει μια τόσο μεγάλη απόφαση δίνοντας την συναίνεσή του για δωρεά οργάνων του παιδιού του που βρίσκεται σε κώμα και η κατάστασή του είναι μη αναστρέψιμη, θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής και υψηλό επίπεδο ανθρώπου. Το παρήγορο και θετικό αν μου επιτρεπόταν να πω είναι ότι με τη δωρεά οργάνων θα σωθούν και άλλες ανθρώπινες ζωές και η καρδιά θα χτυπά σε άλλο σώμα όπως και ο τίτλος του κειμένου μου αυτού, αλλά και ο οργανισμός που βρισκόταν σε κώμα και σε μη αναστρέψιμη κατάσταση (κλινικά νεκρός) σταματάει από αυτήν τη δοκιμασία και δεν τυραννιέται άλλο.
Όταν κάποιος θέλει να εκφέρει άποψη για μια κατάσταση πρέπει πρωτίστως να βάλει τον εαυτό του σε αυτή τη δοκιμασία και μετά να λάβει θέση και να πει τη γνώμη του. Λόγω της υπηρεσιακής μου ιδιότητας για αρκετά χρόνια εικόνες από συμβάντα και τροχαία που σου κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα, δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω είναι η δουλειά μου και έκανα το καθήκον μου με επαγγελματισμό.
Ό πόνος και ο μισεμός όμως ενός οικείου μας προσώπου είναι πολύ μεγάλος, νοιώθεις να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, γνωρίζω επ αυτού πόσο δύσκολο και επώδυνο είναι με τον άδικο και ξαφνικό θάνατο της ανιψιάς μου της Κωνσταντίνας που την είχα σαν δικό μου παιδί και θα θυμάμαι πάντα με αγάπη… Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν παύουμε πλέον να τους θυμόμαστε… Πιστεύω ότι είναι λίγο ως αρκετά παρήγορο να βλέπεις και να ακούς να ζουν τα όργανα ενός ανθρώπου που αγαπάς τόσο πολύ σε ένα άλλο σώμα. Προσωπικά θα πω ότι ο μισεμός ενός αγαπημένου μας προσώπου είναι πολύ βαρύς αλλά δυστυχώς αυτές οι δύσκολες καταστάσεις συμβαίνουν στους ανθρώπους… Δεν ξέρω τι άλλο να πω, είναι η συγκίνηση και τα συναισθήματα που με κυριεύουν, κάνοντάς με αδύναμο απέναντι στον θαυμασμό μου στους ανθρώπους αυτούς που τόλμησαν με μεγαλείο ψυχής και δύναμης να δωρίσουν τα όργανα των δικών τους ανθρώπων για να σώσουν τους συνανθρώπους τους…
* Ο Ηλίας Σ. Παλιεράκης είναι πυρονόμος του Π.Σ.
