Μια πεντάμορφη παράσταση από τον «Θεατρικό Περίπλου»

Επιτέλους τα κατάφερα στην τελευταία παράσταση. Από την είσοδο άρχισαν να με κυριεύουν τα γνωστά συναισθήματα, όταν εικόνες σε φορτίζουν συναισθηματικά. Ήταν ο χώρος που τον επισκεπτόμουν πρώτη φορά. Μα τι μαγεία είναι αυτή που σε περιβάλει μόλις προσαρμοστείς. Βρέθηκα ξαφνικά σε άλλους κόσμους. Λίγο έλειψε να ξεχάσω και τα υψηλά καθήκοντα της συνοδού. Ευτυχώς για μένα τα ίδια συναισθήματα είχαν κυριεύσει και τον Παντελή, τον πιο ατίθασο της γλυκιάς μου συντροφιάς κι έτσι μπόρεσα να απολαύσω τη στιγμή και τις πρώτες εντυπώσεις. Που να φανταζόμουν πόσο ζωηρότερες συγκινήσεις με περίμεναν.
Τι λέει το παραμύθι; Για τους περισσότερους αποτελεί το θρίαμβο της αγάπης, όπου κι ένα τέρας έχει μερίδιο στην ευτυχία, όταν το διακρίνουν άλλες αρετές.
Αυτός ο μάγος του θεάτρου όμως, ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης Θωμάς Καντιφές είχε δεν είχε μας κάλυψε πάλι όλους με την ευρηματική του σκηνοθεσία και την εμμονή του να δίνει φιλοσοφικές προεκτάσεις ακόμα και στο απλό παραμύθι.
Οι πιο απαιτητικοί θεατές απόλαυσαν μια διασκευή με εξαιρετικούς χαρακτήρες που πλούτιζαν την πλοκή του έργου κι ερμηνείες με την σφραγίδα αφοσιωμένων εραστών του θεάτρου.
Ο πατέρας μας μετέφερε με το λόγο και τις κινήσεις του στον κόσμο της δικής του αγωνίας περιμένοντας τα καράβια του να του φέρουν τα απαραίτητα για να προικίσει τις τρεις κόρες του. Κι από κοντά η Στελίνα μας στο ρόλο μιας στοργικής αδελφής και θείας μας θύμισε ονειρεμένες στιγμές της παιδικής μας φαντασίας.
Απολαυστικότατες οι δυο από τις αδελφές που δημιουργούσαν σπαρταριστά ιντερμέδια με τους ομηρικούς καυγάδες. Έτσι για να παρηγορηθούν όσοι γονείς και παππουδογιαγιάδες πιστεύουν ότι οι συμπλοκές μεταξύ αδελφών είναι τωρινό φαινόμενο.
Και η Ελένη από τις πρώτες ατάκες μας έπεισε για την ειλικρίνεια της άλλης αδελφής της Πεντάμορφης που έδινε μεγαλύτερη αξία στον άνθρωπο και δεν είχε καμιά εκτίμηση στα εφήμερα υλικά αγαθά.
Ο μύθος εκτυλίχθηκε ονειρεμένα σε πρωτόγνωρα σκηνοθετικά μονοπάτια και με εφέ που μας ξάφνιασαν ευχάριστα.
Εκείνη η καταιγίδα μένει αξέχαστη. Ένα μπράβο από καρδιάς στον εμπνευστή του τρυκ αλλά και στον συνεργάτη που το υλοποίησε. Αλλά και το φεγγάρι σαν ιδέα ήταν εξαιρετικό στοιχείο για τις ανάγκες της πλοκής Σκεπτόμουν με ικανοποίηση ότι είναι τυχερά τα παιδιά μας που υπάρχει στο Ρέθυμνο ο Θεατρικός Περίπλους με απόλυτο σεβασμό στους θεατές. Ένα θεατρικό σχήμα που προσφέρει τόσο καλές παραστάσεις, με ποιότητα που μόνο στην αθηναϊκή σκηνή μπορείς να αναζητήσεις.
Αυτός ο πλούτος σε κοστούμια, σκηνικά, γενικά ό,τι μπορεί να μας δημιουργήσει ατμόσφαιρα για να γίνουμε μέτοχοι όσων διαδραματίζονται στη σκηνή, είναι λόγοι συνεχούς αναφοράς στην πολύτιμη προσφορά του «Θεατρικού Περίπλου» στο πολιτιστικό μας γίγνεσθαι.
Η μουσική επίσης του Αντώνη Ζαχαράκη δεν περνά καθόλου απαρατήρητη. Ο σεμνός καλλιτέχνης μας κερδίζει όλο και περισσότερο με τις μουσικές του εμπνεύσεις. Και δικαιολογούμε έτσι την περηφάνια των δασκάλων του όσο εξελίσσεται στο μουσικό χώρο. Η εισαγωγή, τα τραγούδια και το φινάλε έδειχναν πραγματικά μεγάλες στιγμές έμπνευσης. Ένα θερμό χειροκρότημα από καρδιάς αξίζει όμως σε όλους τους συντελεστές που ήταν:
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Θωμάς Καντιφές.
Μουσική: Αντώνης Ζαχαράκης.
Στίχοι: Βάιος Ντάφος – Θωμάς Καντιφές.
Κοστούμια: «Ελοΐρα» Καλλιόπη Τσιμπισκάκη.
Βοηθοί Ενδυματολόγου: Κατερίνα Τάσιου – Άρτεμη Καυκαλάκη.
Σκηνικά: Μίλτος Εμμανουήλ.
Χειρισμός Ήχου: Εύη Καννά.
Φωτισμοί: Έλενα Πατσαχάκη.
Επιμέλεια video: Άννα Τζανιδάκη.
Φωτογραφίες: Γιώργος Γαβαλάς.
Επιμέλεια Αφίσας: Άννα Τζανιδάκη.
Μεγάλος έπαινος ανήκει επίσης και στους λαμπρούς καλλιτέχνες που ερμήνευσαν τους ρόλους:
Φεγγάρι: Ανδρομάχη Σαπουντζή.
Πατέρας: Πάνος Αντωνιάδης.
Θεία Μάρθα: Στέλλα Φραντζεσκάκη.
Αρετή (Πεντάμορφη): Ελένη Αλμπαντάκη.
Ράνια: Σοφία Καλοκύρη.
Λία: Μαρία Αρχανιώτου – Μαρία Καριωτάκη.
Τέρας: Λευτέρης Τζαγκαράκης.
Σκιές: Γρηγόρης Καρούζος και Γιάννης Σταθάκης.
Γεμάτοι εντυπώσεις ήταν μικροί και μεγάλοι θεατές όταν ο Θωμάς, γλυκύτατος πάντα, τροφοδότησε ένα διάλογο με το κοινό του μετά το φινάλε που ήταν μια ονειρεμένη εικόνα. Μια κορώνα στο αριστουργηματικό σύνολο που παρακολουθήσαμε.
Φύγαμε γεμάτοι από τη μαγεία του θεάτρου που δεν έχει σύγκριση με κανένα από τα συνηθισμένα αγαθά που νομίζουμε ότι απολαμβάνουμε της ζωής. Και οι ευχαριστίες στο Θωμά Καντιφέ και τους συνεργάτες του δεν χωράνε σε λέξεις.
Δεν μπορείς να εκφράσεις με ένα απλό ευχαριστώ την ευγνωμοσύνη σου στο Θωμά κυρίως, για την ικανότητά του να κάνει με τις καλλιτεχνικές δημιουργίες του πεντάμορφη τη ζωή μας, που έχει δυστυχώς καθημερινά μπροστά της να τη σοκάρει το τέρας της πραγματικότητας.