Η χαρά της Δημοκρατίας σε μια χώρα είναι να της δίνεται η ευκαιρία να διαφημίσει την πραμάτεια της από πολλούς ντελάληδες της.
Με άλλα λόγια να προσφέρει στην κρίση των ψηφοφόρων διαφορετικά προγράμματα που φιλοδοξούν να βελτιώσουν ατομικές και συλλογικές συνθήκες διαβίωσης, δίνοντας χώρο και ευκαιρίες υπό τη διακριτική εποπτεία του Κράτους.
Ενός Κράτους θεματοφύλακα του συντάγματος και εγγυητή τήρησης των κανόνων ανταγωνισμού μιας ελεύθερης κι όχι ασύδοτης αγοράς.
Από τότε που ξέσπασε η κρίση, η χαρά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα λιγόστεψε μαζί με τα εναλλακτικά προγράμματα διακυβέρνησης.
Σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο, το 85% των ντελάληδών της, να υποχρεώνεται να πουλήσει ένα πρόγραμμα εισαγόμενο και μόλις το 15% να διαφημίζει ένα άλλο πρόγραμμα ελληνικής κοπής αλλά αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας.
Και στις δύο περιπτώσεις δεν πρέπει να νοιώθουμε υπερήφανοι από όποια πλευρά κι αν βρισκόμαστε, είτε του ντελάλη είτε του αγοραστή.
Οι μεν ντελάληδες του 85% έπρεπε να είχαν έγκαιρα φροντίσει για την παραγωγή προγραμμάτων ελληνικής κοπής, κάνοντας ξεκαθάρισμα πολιτικών παθογενειών του πρόσφατου παρελθόντος (40 χρόνων), οι δε ντελάληδες του 15% φαίνεται ότι δεν πείθουν ότι το πρόγραμμα τους είναι άμεσης και εύκολης εφαρμογής.
Όσον αφορά τους αγοραστές (ψηφοφόροι) κι αυτοί έχουν εξίσου μεγάλο μερίδιο ευθύνης γιατί ανέχτηκαν τόσα χρόνια να αγοράζουν προγράμματα ευκαιριακής πελατειακής εξυπηρέτησης κι όχι εθνικής, πιστεύοντας ότι με τη στάση τους θα βρίσκονται πάντα στην πλευρά των βολεμένων.
Με βάση τα παραπάνω το διακύβευμα των εκλογών για τα κόμματα σταθερού ευρωπαϊκού προσανατολισμού δεν είναι το πρόγραμμα, να μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Τα λεγόμενα ισοδύναμα μέτρα που μας άφησαν να παίξουμε, οι συγγραφείς του προγράμματος, σίγουρα θα αποτυπώσουν τις αποχρώσεις διαφορές των πολιτικών (αριστεράς-δεξιάς) κατά την εφαρμογή του ΕΝΟΣ προγράμματος. Εκεί βλέπουμε μέρα με τη μέρα να βασίζεται και η προεκλογική ρητορική αντιπαράθεση των κομμάτων που βρίσκονται στο ποσοστό του 85% στην προσπάθεια τους να μεγιστοποιήσουν τη συσπείρωση τους.
Μεγάλο, φαινομενικό, αγκάθι φαίνεται η διακυβέρνηση, εάν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις για ντέρμπι πρωτιάς. Τούτο γιατί ενώ όλοι δηλώνουν ότι θα υπάρξει κυβέρνηση μετά τις εκλογές, μια ενδεχόμενη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ βάζει μια δύσκολη, φαινομενικά, εξίσωση για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Επιμένω να λέω φαινομενικά γιατί εάν επιβεβαιωθεί η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ τότε οι διεργασίες στο κόμμα της ΝΔ θα είναι ραγδαίες. Η υποβόσκουσα διαφοροποίηση-τάσεων εντός της ΝΔ, που αναβλήθηκε για το συνέδριο της, θα βγει στη επιφάνεια και δυνάμεις που δεν έχουν σημαδέψει την πρόσφατη επιλήψιμη πολιτικά ιστορία της θα βγουν μπροστά. Κι εδώ τίθεται το εύλογο ερώτημα. Πως είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορεί να συνεργάζεται με τους ΑΝΕΛ (δεξιό κόμμα) και δεν θα μπορέσει να συνεργαστεί με μια άλλη πολιτικής ποιότητας ηγεσία της ΝΔ. (Τολμώ να αναφέρω σαν παράδειγμα, τον κ. Στυλιανίδη).
Εκφράζοντας την προσωπική μου άποψη, θεωρώ ότι ο κύκλος των μνημονίων κλείνει οριστικά, Πολιτικά κόμματα και πολίτες είναι αποφασισμένοι αυτή τη φορά να παλέψουν υπεύθυνα προς αυτή την κατεύθυνση.
Εκτιμώ ότι δικαιούται αυτό τον κύκλο να τον κλείσει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κορμός στη νέα κυβέρνηση, όχι μόνο για το πρόσημο που θα δώσει στα ισοδύναμα μέτρα, αλλά κυρίως γιατί διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα ότι φέρει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης στη δημιουργία της κρίσης.
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.
