Μισώ και αγαπώ. Θα ρωτήσεις ίσως γιατί μου συμβαίνει.
Δεν ξέρω, όμως το νιώθω μέσα μου, και βασανίζομαι
(Κάτουλλος, ποίημα 85)
Το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής ελληνικής Αριστεράς μισεί την Ευρώπη (για να πω την αλήθεια, και οι περισσότεροι Έλληνες δεν αγαπούν την Ευρώπη αλλά το ευρώ). Ο λόγος είναι που τους επιβάλλει υποχρεώσεις και κανόνες, ενώ αυτοί θέλουν να διαμορφώσουν οι ίδιοι όχι μόνο την ιστορία της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης (διακηρυγμένοι στόχοι) και μακροπρόθεσμα του κόσμου ολόκληρου. Αν πετύχουν ή αποτύχουν είναι αδιάφορο. Σε βάθος χρόνου, κάποτε, θα το πετύχουν. Σημασία έχει η πάλη, ή όπως θα έλεγε ο Καβάφης: «Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι».
Ανάμεσά τους υπάρχουν αυτοί, που θέλουν να φύγουμε από την Ευρώπη και να πάρουμε τον δρόμο προς την ουτοπία του Πουθενά (The Never Never Land). Συζητούν, ατέλειωτα και βαρετά, για τους όρους της αποχώρησης, αν θα φύγουμε και από την Ευρωζώνη ή / και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πώς και υπό ποιες συνθήκες θα γίνει αυτό, τι θα γίνει με το νόμισμα, αν θα ανήκουμε στα Βαλκάνια, στην καθ’ ημάς Ανατολή, στη Μέση Ανατολή, στην Άπω Ανατολή ή τη Λατινική Αμερική.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που είναι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω, γιατί «μισούν και αγαπούν» την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι το κόμμα που διεκδικεί να κυβερνήσει τη χώρα. Τη μισούν για τους λόγους που περιέγραψα, και έτσι της επιτίθενται καθημερινά, καταγγέλλουν τους ηγέτες και την πολιτική τους, κραυγάζουν ότι βρισκόμαστε υπό ξένη κατοχή.
Κατά παράδοξο τρόπο, οι ίδιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις σχέσεις με τους εταίρους μας όχι μόνον ως σχέσεις μίσους αλλά και ως σχέσεις αγάπης, ή τουλάχιστον έτσι τις φαντασιώνονται.
Γιατί όταν τους ανακοινώνεις τη ρητή και κατηγορηματική απόφαση της Ε.Κ.Τ. ότι η ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες θα διακοπεί, αν η Ελλάδα δεν ολοκληρώσει την αξιολόγηση και δεν ενταχθεί στο πρόγραμμα προληπτικής στήριξης, σου απαντούν:
«Μα δεν είναι δυνατό να το κάνουν αυτό! Είμαστε εταίροι! Είμαστε μια οικογένεια!».
Όλο το πρόγραμμα του κόμματος στηρίζεται στη φαντασίωση ότι ο λόγος τους διαθέτει τέτοια πειθώ, είναι τόσο φιλικός στα κοινό συμφέρον, είναι τόσο ερωτικός, ώστε στο πρώτο Eurogroup, όταν ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών ολοκληρώσει τη φλογερή εξομολόγησή του, οι 18 ομόλογοί του θα ξεσπάσουν σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα, θα τρέξουν κοντά του και θα ανταλλάξουν φιλιά πάθους, αναφωνώντας:
«Τώρα καταλάβαμε το μέγεθος της αγάπης σου. Είσαι ο σύντροφος και ο σωτήρας μας. Μαζί θα προχωρήσουμε».
*Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
