Μνήμες των ακραιφνών…
Παλιά στα Δημοτικά Σχολεία των χωριών ιδιαίτερα τα παιδιά υποχρεώνονταν κάθε πρωί το χειμώνα να φέρνουν ένα ξύλο για τη σόμπα για να μην παγώνουν τα ίδια και ο δάσκαλος φυσικά. Οι χωρικοί επίσης προμήθευαν ξύλα για του δασκάλου το σπίτι για να μην ξεπαγιάζει το χειμώνα. Ιδιαίτερα σε χωριά με κάποιο υψόμετρο που το κρύο ήταν αβάσταχτο το χειμώνα χωρίς θέρμανση.
Εκτός όμως από ξύλα για τη σόμπα του σχολείου τα παιδιά υποχρεώνονταν να φέρνουν στο δάσκαλο και μια βέργα κατάλληλη για την τιμωρία των άτακτων ή των αδιάβαστων. Ήταν δηλαδή της ελληνικής παιδείας μαζί με τα άλλα δεινά της και η βία που ασκούσε ο δάσκαλος δικαιωματικά και πολλές φορές με την προτροπή ορισμένων γενιών σε βάρος των τρυφερών βλαστών.
Η γλώσσα ήταν το άλλο δεινό με τα γνωστά «ία και ωά» που υποχρεώνονταν να μάθουν τα παιδάκια ως σωστά ελληνικά αντί για τα «γιούλια και τα αβγά» που ήταν στου λαού τη γλώσσα.
Έτσι τελικά έχαναν τα αβγά και τα πασχάλια οι μικροί μπόμπιρες.
Τελικά φίλοι μου οι καλοί μαθητές μάθαιναν τη σωστή γλώσσα τη λεγόμενη καθαρεύουσα και την ορθογραφία της ξοδεύοντας πολύ χρόνο αντί να πλουτίζουν τις εγκύκλιες γνώσεις τους με χρήσιμες γνώσεις για τη ζωή και τις επιστήμες.
Έτσι έφθαναν απόφοιτοι της Μέσης Εκπαίδευσης να μην μπορούν να συντάξουν μια αίτηση προς τις αρχές για τα προβλήματά τους και τις απαιτήσεις τους σύμφωνα με το νόμο κάθε φορά.
Και βλέπαμε έξω από κάθε υπηρεσία του δημοσίου ή τον δήμο και τις κοινότητες τους αιτησιογράφους στους οποίους κατέφευγαν οι πολίτες κι όταν ακόμη είχαν τελειώσει τη Μέση Εκπαίδευση. «Λαμβάνω την τιμή ο κάτωθι υπογεγραμμένος …. κλπ. κλπ.».
Φωτισμένοι λόγιοι και εκπαιδευτικοί που έγραφαν και αγωνίζονταν για την επικράτηση της Δημοτικής Γλώσσας της «Χύδην γλώσσας» όπως έλεγαν οι καθαρευουσιάνοι λόγιοι και πολιτικοί και καταδίκαζαν «μετά βδελυγμίας» τους δημοτικιστές ως αντεθνικούς και πολλά άλλα επίθετα, πέρα από το ότι τους κολλούσαν και την κατηγορία του κομμουνιστή, του άπατρι και πάει λέγοντας.
Έγιναν και δίκες σε βάρος εκπαιδευτικών και λογίων για τη χρήση της δημοτικής γλώσσας της χύδην γλώσσας όπως την λέγανε. Ο υπογράφων το παρόν που έγραφε στη δημοτική τις εκθέσεις του στο σχολείο αντιμετώπισε ακόμα και την αποβολή του όταν ο καθηγητής είπε στην τάξη ότι ο Πετρίδης γράφει ωραία αλά αν πάψει να γράφει σ’ αυτή τη χυδαία γλώσσα ίσως κάποτε να διαβάζεται. Δεν κρατήθηκα και ανταπάντησα ότι σ’ αυτή τη χυδαία γλώσσα ο Σόλωμος έγραψε τον Εθνικό Ύμνο που όλοι οι Έλληνες ακούοντάς τον κάθονται προσοχή… Εξεμάνη ο καθηγητής μου και με απέβαλε. Ας είναι τα χρόνια της ακραιφνούς πατριωτικής και γλωσσικής στάσης πέρασαν πια και τα παιδάκια δεν φέρνουν βέργες στον δάσκαλο πια…