H εμπειρία από παρόμοιες διοργανώσεις με γέμισε γλυκιά προσδοκία να παρακολουθήσω από κοντά το Φεστιβάλ « Silver Dolhin».
Για όσους δεν θυμούνται είναι μια εξαιρετικά φροντισμένη διοργάνωση από Ρώσους εκπαιδευτικούς, που προβάλλει το έργο που επιτελείται σε σχολεία και ωδεία της Μόσχας, πέρα από τα μαθήματα της διδακτέας ύλης. Γίνεται στην πόλη μας για πέμπτη χρονιά, πιθανώς επειδή η αντιπροσωπεία βρήκε στο ξενοδοχείο Rethymno Mare την ιδανική γωνιά για να εμπιστευθεί το μόχθο μιας ολόκληρης χρονιάς που έχει σαν βασικό στόχο να διατηρηθεί το κύρος ενός διεθνούς Φεστιβάλ. Επειδή όμως δεν παύει να αποτελεί μαθητική εκδήλωση, δεν τρέφαμε υπερφίαλες απαιτήσεις. Αντίθετα είμαστε ευνοϊκά διακείμενοι να παρακολουθήσουμε το θέαμα, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη την ηλικία των παιδιών.
Μετά το καλωσόρισμα που έκανε η «ψυχή» της εκδήλωσης κ. Τατιάνα Σούντετς, από τις κορυφαίες εκφωνήτριες και τηλεπαρουσιάστριες της Ρωσίας, με ταυτόχρονη μετάφραση από την κ. Νόνη Αφεντουλίδη, περιμέναμε να ξεκινήσει η παρέλαση των ομάδων για να αξιολογήσουμε την δουλειά τους.
Και από την πρώτη κιόλας παρουσία νοιώσαμε ότι αυτό που παρακολουθούμε δεν θα ήταν σαν άλλα. Κοστούμια σε απίστευτα χρώματα και σχέδια, εξαιρετική σκηνοθεσία και θεματική, μας έκαναν να σκύψουμε για μια ακόμα φορά στο ενημερωτικό σημείωμα για να βεβαιωθούμε ότι πράγματι το Φεστιβάλ αποσκοπεί στην ανταλλαγή εμπειριών με άλλες χώρες, ενώ από τις εκάστοτε επιτροπές αξιολόγησης οι διοργανωτές περιμένουν να πληροφορηθούν πως αξιολογείται η δουλειά τους από ειδικούς εκτός συνόρων.
Με πλάγιες ματιές παρακολουθούσα τα άλλα μέλη της επιτροπής για να διαπιστώσω ότι δεν ήμουν η μόνη που είχα εντυπωσιαστεί. Η αρμόδια αντιδήμαρχος Τουρισμού- Πολιτισμού κ. Πέπη Μπιρλιράκη, είχε πάρει εκείνο το χαριτωμένο ύφος της όταν παρακολουθεί κάτι αξιόλογο, ο κ. Μπάμπης Πραματευτάκης είχε βλέμμα περισυλλογής που συνηθίζει όταν αυτό που βλέπει δεν είναι απλό, ούτε και συνηθισμένο, ενώ ο κ. Μανόλης Τσακαλάκης πρόεδρος του Συλλόγου Ξενοδόχων μας έριχνε ματιές του στυλ «Τι σας έλεγα εγώ;». Όσο για την καθηγήτρια μουσικής στην άκρη του τραπεζιού, Ρωσίδα και μέλος της αντιπροσωπείας, κοιτούσε με επιδοκιμασία μεν αλλά σαν να έβλεπε θέαμα ρουτίνας.
Οι σκέψεις σύντομα έπαψαν να με απασχολούν καθώς η μια ομάδα ξεπερνούσε σε φαντασία και τεχνική την άλλη. Και δεν ήξερες πια με τι μέτρο σύγκρισης να αξιολογήσεις. Τι να παρατηρήσεις για τα μικρά παιδιά που χόρευαν σχεδόν αιωρούμενα, κατέχοντας αυτό που έδειχναν και χωρίς απλά να κάνουν προσπάθεια για σωστά βήματα. Τι να πεις για τη θεματική… Νόμιζες κάθε φορά ότι με οδηγό αυτά τα αξιολάτρευτα πλασματάκια χανόσουν κάπου στην απέραντη χώρα τους κι ανακατευόσουν πότε με τη φύση και πότε με εικόνες της καθημερινότητας, αλλά με παραδοσιακά στοιχεία. Όσο για τα κοστούμια αυτά και μόνα τους ήταν έργο τέχνης. Ήταν αδύνατο να κρίνεις τα καλύτερα, γιατί δεν σταματούσαν οι εκπλήξεις.
Εξαιρετικές ήταν και οι εκτός προγράμματος παρουσίες σε τραγούδι και εκτέλεση έργων για πιάνο που έδειχναν υψηλή τεχνική.
Κοίταξα την κατάμεστη αίθουσα, αλλά ήταν μετρημένοι οι ντόπιοι θεατές, παρά το γεγονός ότι η εκδήλωση είχε ανακοινωθεί και μάλιστα σε περίοπτη θέση. Ρώσοι ήταν οι περισσότεροι που είχαν κατακλύσει το χώρο και έδιναν παλμό στην εκδήλωση με τον ενθουσιασμό και το θερμό τους χειροκρότημα.
Εκείνη την ώρα θα ήθελα να είχα μπροστά μου τους παράγοντες εκπαίδευσης του τόπου μας, που συνήθως έχουν άποψη και να ζητήσω να μου αναφέρουν κάτι παρόμοιο να γίνεται στα δικά μας σχολεία. Γιατί έχουμε μεν έμψυχο υλικό και διψασμένο για ποιότητα μάλιστα, αλλά ποιος νοιάζεται να το ξεκολλήσει από το μέτριο λόγω… κρίσης. Η αιώνια δικαιολογία…
Αν μπορούσε να γίνει μια πρόταση από μέρους μας, θα θέλαμε να συντονιστούν εκπαιδευτικοί φορείς ένθεν και ένθεν και του χρόνου, να γίνει μια ουσιαστική συνεργασία από τις δύο πλευρές Οι Ρώσοι θα ήταν ευχής έργον να μας διδάξουν στοιχεία της δικής τους κουλτούρας, αυτά που κατέχουν τόσο καλά και μάλιστα από τα πιο τρυφερά τους χρόνια. Μπορεί να μην είμαστε «Αγία Πετρούπολη», όπως είχε πει κάποτε δημοτικός παράγων, αλλά έχουμε όλες τις προϋποθέσεις και τη θέληση να αντλήσουμε ιδέες και ποιότητα από τόσο δοκιμασμένες στο είδος χώρες όπως η Ρωσία. Καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι εκτός από τη γερή «αιμοδοσία» της τοπικής αγοράς από τους Ρώσους τουρίστες, είναι και άλλα που μπορούμε να πάρουμε από αυτούς. Αν εκμεταλλευτούμε το παρελθόν που μας συνδέει στενά με τη φίλη χώρα, θα μπορούσαμε πολλαπλά να ωφεληθούμε και όχι μόνο στον οικονομικό τομέα.
Ειλικρινά αξίζουν συγχαρητήρια στον κ. Μανόλη Τσακαλάκη που έγινε αφορμή για την εμπειρία αυτή, και ας ελπίσουμε ότι το «αργυρό δελφίνι» θα έρθει και του χρόνου στα νερά μας, για να μας φέρει όμορφο θέαμα, παραγωγική γνώση και αναβάθμιση της αισθητικής μας ακόμα ψηλότερα.
