Μπορεί η Δημοκρατία «να εκβιάζει»;

Οι εκλογές-λένε -είναι η γιορτή της Δημοκρατίας. Σήμερα όμως το 60% των ελλήνων δεν τις επιθυμεί. Το οξύμωρο είναι ότι μολονότι οι πολίτες εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για την κυβέρνηση και προτιμούν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν επιθυμούν τις εκλογές.

 

Συμπέρασμα: Ένας λαός πικραμένος και εξαντλημένος οδηγείται σε μια διαδικασία που δεν πιστεύει ότι θα τον οδηγήσει σε μια καλύτερη μέρα.

 

Σίγουρα μπροστά στην κάλπη θα κυριαρχήσει το συναίσθημα «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», γιατί θα ψηφίσει με θυμό, για να εκφράσει τη διαμαρτυρία του.

 

Οδηγείται όμως στο παραβάν με το φόβο να στραγγαλίζει τη συνείδησή του.

 

Νιώθει απογοήτευση για την κυβέρνηση, αλλά φοβάται ότι η ζωή δεν θα αλλάξει με την αξιωματική αντιπολίτευση. Απλά στην κάλπη θα τιμωρήσει την κυβέρνηση, εκτονώνοντας το θυμό του.

 

Οι ευθύνες γι’ αυτό είναι αμφοτερόπλευρες.

 

Η Κυβέρνηση απέτυχε να κάνει τις αναγκαίες αλλαγές στο κράτος και γι’ αυτό η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι αθώα, σκεφτόμενη το εκλογικό κόστος. Το εκλογικό της συμφέρον την οδήγησε σε βιαστικές κινήσεις για την απεμπλοκή της χώρας από το μνημόνιο. Όταν είδε όμως την αντίδραση των αγορών από την αναμενόμενη πολιτική αστάθεια, δεν θέλησε να υπογράψει καμιά συμφωνία για το αύριο της χώρας, αλλά να σύρει τους πολίτες στην κάλπη με το εκβιαστικό δίλλημα. «Ή μας ψηφίζεις ή βάζεις τη χώρα σε περιπέτεια».

 

Η αντιπολίτευση δε μεθυσμένη από τον πόθο της εξουσίας, οδηγείται στον άκρατο λαϊκισμό με αποκορύφωση να λέει ο αρχηγός της: «ότι θα βαράει το νταούλι και θα χορεύουν οι αγορές με το ρυθμό του».

 

Δυστυχώς όποια δικαιολογία και να βρεις, δεν θα αποδείξεις ότι υπάρχει ίχνος σοβαρότητας και στις δύο πλευρές.

 

Φτάνουμε λοιπόν στις εκλογές με το λαϊκισμό να φτάνει… στη χυδαιότητα. Η έλλειψη πολιτικής ευθύνης, μας παρασύρει στο ορμητικό χείμαρρο της κάλπης που θα μας οδηγήσει στο φουρτουνιασμένο ωκεανό.

 

Το ατομικό συμφέρον και το κομματικό συμφέρον και το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης, μπήκαν πιο πάνω από το εθνικό συμφέρον.

 

Ούτε κουβέντα για εθνική συνεννόηση. Ούτε μια συνάντηση. Ούτε μια ελάχιστη εθνική συμφωνία για το αύριο της Ελλάδας και των ελλήνων. Ο πατριωτισμός… μας τελείωσε;

 

Οι καιροί είναι χαλεποί και η χώρα δεν μπορεί να βγει στις αγορές. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται οικονομική στήριξη. Οι κακές και αδηφάγες αγορές είναι αμείλικτες. Δεν υποστηρίζω την αθωότητα των αγορών. Η κυβέρνηση όμως και η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορούν να τις αλλάξουν.

 

Δεν θέλω να κινδυνολογώ, αλλά η χώρα μας έχει δύο επιλογές. Είτε θα μείνει στη ζώνη του ευρώ με ό,τι αυτό συνεπάγεται ή θα επιλέξει την έξοδο. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούν να μας διώξουν. Είναι αλήθεια επίσης, ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να μας δανείζουν. Επομένως έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ μιας νέας δανειακής σύμβασης, με χειρότερους ίσως όρους ή την επιστροφή μας στη ταπεινή μας δραχμούλα, η οποία σήμερα θα είναι ταπεινότερη τουλάχιστο κατά 50%, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια χώρα που εισάγει το 80% των αγαθών που καταναλώνει.

 

Ο πολίτης λοιπόν καλείται στην κάλπη με το δίλλημα: Ή να ψηφίσει μια κακή κυβέρνηση ή να ψηφίσει μια αντιπολίτευση που φοβάται ότι μπορεί να τον οδηγήσει σε μια χειρότερη καταστροφή. Είναι λοιπόν φυσικό να μην επιθυμεί να στηθούν κάλπες.

 

Είναι «δημοκρατικός εκβιασμός», να πάμε στις κάλπες με ένα πιστόλι στον κρόταφο και ένα μαχαίρι στο λαιμό.