Μπροστά στην κάλπη

Στις 25 του Γενάρη και πίσω από το παραβάν, οι πολίτες «θα κρύψουν σε ένα φάκελο» τις προσδοκίες τους για το μέλλον.

Οι εκλογές όμως αυτές διαφέρουν από τις άλλες. Η διαφορά είναι ότι η πρόωρη κάλπη στήθηκε όχι για να βγάλει την ελπίδα, αλλά για να μας θέσει ένα εκβιαστικό δίλλημα:

 

 

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, στις πρόωρες εκλογές δεν μας πάει η αντιπολίτευση αλλά η κυβέρνηση.

 

Η κυβέρνηση έκρινε ότι μπορεί να τις κερδίσει με το δίλλημα: Εμείς ή το χάος.

 

Μια υπεύθυνη και πατριωτική κυβέρνηση όμως, πρώτα εξασφαλίζει την τύχη της χώρας. Εάν και εφόσον, όπως η ίδια υποστηρίζει, ο δρόμος που ακολούθησε είναι μονόδρομος που λέει: «Νέα μέτρα αλλιώς χρεοκοπία», όφειλε να τα πάρει, αψηφώντας το πολιτικό κόστος.

 

Οι πρόωρες εκλογές ήταν δική της επιλογή, όσο και να προσπαθεί να το ρίξει στους ξένους και την αντιπολίτευση. Προέταξε το πολιτικό κόστος και το κομματικό της συμφέρον, κάνοντας εκλογικό της επιχείρημα το φόβο, την αστάθεια, την κινδυνολογία και έδωσε το δικαίωμα στα εγχώρια και διεθνή «παπαγαλάκια» να προεξοφλούν την καταστροφή, για να μας πάει στις πρόωρες κάλπες «με το μαχαίρι στο λαιμό».

 

Αυτό όμως δεν το απέτρεψε ούτε η αντιπολίτευση και ιδιαίτερα η αξιωματική που έχει μεθύσει από την «αλαζονεία» της δημοσκοπικής της υπεροχής. Δεν έχει κατανοήσει ακόμα ότι η εκλογική της δύναμη είναι περιστασιακή που την εξέθρεψαν η οικονομική και ανθρωπιστική κρίση και η λαϊκίστικη ρητορεία της. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν κατάλαβε ότι ο άνεμος που φουσκώνει τα πανιά της είναι ούριος μεν, αλλά δεν θα την οδηγήσει στο ήρεμο λιμάνι της εξουσίας, αλλά την παρασύρει στο φουρτουνιασμένο ωκεανό που θα καταπιεί το ανύποπτο ιστιοφόρο της.

 

Παρόλα αυτά οι εκλογές έρχονται. Θα μιλήσουμε λοιπόν πολιτικά.

 

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι:

 

Η κρίση είναι συστημική. Οι αγορές είναι αδίστακτες και αδηφάγες. Το οικοδόμημα της Ευρώπης είναι ατελές και χρειάζεται αλλαγές. Η Ε.Ε χρειάζεται να αλλάξει οικονομική πολιτική. Η ΕΚΤ τράπεζα δεν είναι θεσμικά θωρακισμένη για να παίξει το ρόλο της. Δεν ζούμε στην Ευρώπη των λαών, αλλά στην Ευρώπη των ισχυρών και των αγορών. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα με κρίσιμα γεωπολιτικά προβλήματα. Μπορεί και πρέπει να διαπραγματεύεται και να επισημαίνει τα κακώς κείμενα, αλλά πολύ λίγο μπορεί να τα επηρεάζει.

 

Αυτό όμως που μπορούσε να κάνει, χωρίς να της το επιβάλλουν, δεν το έκανε:

 

 

Το κράτος που εξέθρεψε την σπατάλη, τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Αυτή είναι και η μεγάλη ευθύνη του πολιτικού μας συστήματος. Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας και πρέπει να το λύσουμε μόνοι μας.

 

Πρώτα λοιπόν πρέπει να διορθώσουμε το λάθος μας και μετά να ζητάμε ευθύνες από τους άλλους. Όσα δάνεια και να πάρουμε και σε όσα μνημόνια και να μας επιβάλλουν, η αδυναμία αλλαγής του κράτους και του παραγωγικού μας μοντέλου, θα είναι οι ερινύες που θα μας καταδιώκουν πάντα.

 

 

Πρόσφατο παράδειγμα εθνικής ασυνεννοησίας οι πρόωρες εκλογές.

 

Τι πρέπει να κάνει ο βασανισμένος ελληνικός λαός που οδηγείται με το εκβιαστικό δίλλημα στην κάλπη;

 

Να ψηφίσει με φόβο ή νηφαλιότητα; Με το συναίσθημα ή τη λογική;

 

Πιστεύω ότι έχει μια μόνο επιλογή.

 

 

Από τον «εκβιασμό της κάλπης» πρέπει να βγούμε ενωμένοι για να μπορούμε να διαπραγματευθούμε. Για να οικοδομήσουμε νέα πολιτικά ήθη, νέους θεσμούς και νέο αναπτυξιακό μοντέλο που θα αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου μας, που είναι η γη, η θάλασσα, το κλίμα μας και το μυαλό των παιδιών μας.

 

 

 

 

Μολονότι αμφιβάλλω πολύ, αν αυτό το πολιτικό σύστημα μπορεί να χτίσει κάτι καινούργιο, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πρέπει όμως να του δώσουμε την τελευταία ευκαιρία.

 

Η αδιαφορία και ο καναπές δεν ευνοούν το στόχο που βάλαμε.

Αυτό πρέπει να είναι το ηχηρό μήνυμα των εκλογών.

Άλλη απάντηση, στον «εκβιασμό της κάλπης» δεν υπάρχει.