Στο προηγούμενο -με τον ίδιο τίτλο- σημείωμα, αναφερθήκαμε στο μύθο της πολιτικής ανομοιογένειας και ετερογένειας, τάχα, του ΣΥΡΙΖΑ. Η γνωστή άποψη: το 5% είναι αριστεροί και οι άλλοι είναι Πασόκοι, Κουκουέδες, Νεοδημοκράτες. Ήδη, το πόσο καλά προετοιμασμένος πολιτικά και προγραμματικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχτεί. Πέραν των άλλων, αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο ομογενοποίησης των οπαδών και ψηφοφόρων του. Η αναφορά στα πολιτικά και προγραμματικά του στοιχεία παύει να αποτελεί ελπίδα και γίνεται βιωμένη πραγματικότητα. Υπάρχει βέβαια, πολύς δρόμος ακόμα.
Ένας άλλος μύθος -τελευταίας κοπής- μιλάει για μια ασύμβατη αριστεροδεξιά κυβέρνηση, που θα καταρρεύσει εξαιτίας της ιδεολογικής διαφορετικότητάς της. Ξανά οι διακινητές του μύθου, θυμούνται την ιδεολογία και ξεχνούν την προγραμματική συμφωνία. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ έχουν προφανή διαφορετικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, και αναντίρρητα ανήκει στο προοδευτικό χώρο. Οι ΑΝΕΛ είναι αντιμνημονιακό κόμμα, με υπερτονισμένο τον εθνικιστικό χαρακτήρα, Οπωσδήποτε ανήκει στο συντηρητικό χώρο.
Από το 2009-10 τα δύο κόμματα είχανε μια συνεπή αντίθεση, στη πολιτική που ονομάστηκε μνημονιακή. Με διαφορετικές αποχρώσεις, με αρχηγικό χαρακτήρα, με άλλες κοινωνικές αναφορές, οι ΑΝΕΛ, δεν σταμάτησαν να τονίζουν το αδιέξοδο και κοινωνικά άδικο των δύο μνημονίων.
Εκεί συναντήθηκαν με το ΣΥΡΙΖΑ, που δημιουργούσε ένα νέο συνασπισμό πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να πει, όχι μόνο τι δεν θέλει αλλά, κυρίως, τι θέλει. Το θέλω του πήρε προγραμματικό περιεχόμενο και αποτέλεσε τη βάση της ελπίδας, για πολιτική αλλαγή, για διέξοδο, για κοινωνική σωτηρία. Η ελπίδα νίκησε τον φόβο. Τον καλοστημένο φόβο ότι, δήθεν, οποιαδήποτε άλλη πολιτική, πλην της μνημονιακής, αποτελεί καταστροφή.
Υπήρξε, λοιπόν μια πολιτική σύμπτωση. Ήταν η αρχή αλλά όχι το σύνολο των αναγκαίων προϋποθέσεων για κυβερνητική συμμαχία. Η ψήφος του ελληνικού λαού πριμοδότησε τη κυβερνητική συνύπαρξη. Η αποδοχή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ εκ μέρους των ΑΝΕΛ, έλαβε «αντάλλαγμα», τη μη διασάλευση των διεθνών συμμαχιών και προσανατολισμών της χώρας. Η τοποθέτηση Καμμένου στη θέση του υπουργού Άμυνας, επιπλέον, αποτελεί κίνηση καθησυχασμού του «βαθιού κράτους», του σκληρού πυρήνα των ανησυχούντων.
Η προγραμματική συνθήκη δεν εξέπληξε όσους παρατηρούσαν τα δύο κόμματα. Η συμφωνία επιβεβαιώθηκε αλλά δεν ετοιμάστηκε την πρώτη μετεκλογική Δευτέρα. Βοήθησε ότι, κάθε άλλος πιθανός σύμμαχος αυτοαποκλείστηκε. Το ΚΚΕ δραπέτευσε και πάλι στον ιδεολογικό του Κόσμο. Το Ποτάμι ποτέ δεν εκφράστηκε υπέρ της άσκησης μιας άλλης πολιτικής. Δεν έχει αποκτήσει ακόμα πολιτικό και προγραμματικό σκελετό. Ιδεολογικά έχει τοποθετηθεί στο Κέντρο και κατάλαβε ότι, σε περίπτωση ανάληψης κυβερνητικής ευθύνης, η προγραμματική σαθρότητά του θα το αφομοίωνε και θα το διέλυε.
Στη παρούσα φάση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όχι μόνο τη πολιτική πρωτοβουλία αλλά και την πολιτική ηγεμονία. Ουδόλως όμως πιστεύει σε κινήσεις που θα τον κάνουν κυρίαρχο στο πολιτικό σκηνικό. Η τήρηση των δεσμεύσεών του, η όσο μεγαλύτερη υλοποίηση των προγραμματικών του στόχων, θα βαθύνει τους δεσμούς του με τα κοινωνικά στρώματα, που τον υποστήριξαν αλλά και με κομμάτια τους που στάθηκαν επιφυλακτικά, αλλά όχι εχθρικά απέναντί του.
