Του ΝΙΚΟΥ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ*
Οι μύθοι που ακούστηκαν αυτές τις μέρες από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα στις φιέστες για την επέτειο ένταξης της χώρας στην ΕΕ έχουν προ πολλού χρεοκοπήσει.
Σαράντα χρόνια μετά, ο λαός μας, που τάχα «θα έτρωγε με χρυσά κουτάλια» από τη συμμετοχή της αστικής τάξης στην ιμπεριαλιστική ένωση, βρέθηκε και συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπος με μια χωρίς προηγούμενο επίθεση, από την πολιτική όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων, σοσιαλδημοκρατικών, νεοφιλελεύθερων ή «αριστερών».
Εργατικά – λαϊκά δικαιώματα εξαϋλώνονται, όπως και τα δικαιώματα των βιοπαλαιστών αυτοαπασχολούμενων στο χωριό και την πόλη, της νεολαίας. Το νομοσχέδιο για το 10ωρο που προωθεί τώρα η κυβέρνηση, εμπλουτίζοντας το αντεργατικό οπλοστάσιο όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, με βάση τις «κατευθυντήριες γραμμές» της ΕΕ, είναι αποκαλυπτικό.
Οι υποσχέσεις για «αέναη» ανάπτυξη χρεοκόπησαν γρήγορα μπροστά στις απανωτές καπιταλιστικές κρίσεις που φορτώθηκαν στις πλάτες των λαών, ενώ οι περιβόητες «ελευθερίες» της ιμπεριαλιστικής ένωσης αποδείχτηκαν πως ήταν η ελευθερία του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται ακόμα πιο άγρια τα εκατομμύρια των εργαζομένων στην Ευρώπη.
Τα περί «σύγκλισης» και «αλληλεγγύης», προς όφελος τάχα των λαών, φάνηκε πως ήταν αέρας κοπανιστός, επιβεβαιώνοντας πως τίποτα τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει στις «λυκοφιλίες» του κεφαλαίου, όπως και τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει τον νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης στον καπιταλισμό.
Σε ό,τι αφορά την πολυδιαφημισμένη «δημοκρατία», το κατασκεύασμά τους έχει νέους μηχανισμούς καταστολής και εκατοντάδες νόμους παρακολούθησης, χαφιεδισμού και καταπολέμησης του «ριζοσπαστισμού», βαφτίζοντας πλέον απροκάλυπτα «παράγοντα κινδύνων» τις λαϊκές διαδηλώσεις.
Και, βέβαια, έχει απροκάλυπτο αντικομμουνισμό, που αποτελεί επίσημη ιδεολογία της ιμπεριαλιστικής ένωσης, με διώξεις και απαγορεύσεις Κομμουνιστικών Κομμάτων, την ίδια ώρα που ξεπλένει τον φασισμό και τον ναζισμό μέσα και από το άθλιο κατασκεύασμα των «δύο άκρων».
Οι μύθοι για την ιμπεριαλιστική ένωση, που τάχα θα διασφάλιζε την «ειρήνη», έγιναν σκόνη στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, στη Λιβύη και τη Συρία, με τα καραβάνια των ξεριζωμένων μάρτυρά τους.
Κι όμως, όλοι αυτοί οι μύθοι σήμερα σερβίρονται ξαναζεσταμένοι από την αστική τάξη και τα κόμματά της, με αφορμή τη λεγόμενη «Διάσκεψη για το μέλλον της Ευρώπης». Μαζί και το παραμύθι ότι ο καπιταλισμός και η ΕΕ «πήραν το μάθημά τους» και ότι η εμπειρία της πανδημίας επέβαλε στροφή σε «άλλη» πολιτική.
Τα σχέδια όμως για ακόμα στενότερη «οικονομική και νομισματική ένωση» σηματοδοτούν νέα βαριά μνημόνια, ακόμα σκληρότερα μέτρα, επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ενίσχυση των ενιαίων μηχανισμών για την εφαρμογή ενιαίων αντιδραστικών κατευθύνσεων σε βάρος των λαών.
Αυτό επιβεβαιώνει και το λεγόμενο Ταμείο Ανάκαμψης που «αποθεώνουν» ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και οι υπόλοιποι, το νέο «υπερμνημόνιο» που χρηματοδοτεί με δισ. ευρώ τα νέα «πράσινα» και «ψηφιακά» πεδία κερδοφορίας, με «αντάλλαγμα» νέα βάρβαρα μέτρα για τον λαό.
Η «πιο ενιαία φωνή» και «ισχύς», που θέλουν να αποκτήσει η ιμπεριαλιστική ένωση, σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση, περισσότερες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με στενότερη συνεργασία με το ΝΑΤΟ, βυθίζοντας σε νέους και μεγαλύτερους κινδύνους τους λαούς, προκειμένου να θωρακιστούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Η στρατιωτικοποίηση αυτή κοιτάζει και «προς τα μέσα», προς τον εχθρό λαό, με στόχο να καταπνιγεί κάθε ριζοσπαστικό σκίρτημα, να παταχθεί κάθε διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής, πόσο μάλλον όταν αυτή αφορά στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και στρέφεται ενάντια στο κεφάλαιο, στην κερδοφορία ή και στην εξουσία του.
Ξανά επιβεβαιώνεται πως η ΕΕ είναι ένωση του κεφαλαίου και γι’ αυτό αλλάζει μόνο προς το χειρότερο, σε βάρος των λαών. Κάθε βήμα που ενισχύει τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ, ενισχύει τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, τη δικτατορία του κεφαλαίου.
Το μέλλον για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση: Στην ισχυροποίηση της πάλης σε κάθε χώρα ενάντια στην ΕΕ και την εξουσία των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια, με επίκεντρο τις σύγχρονες εργατικές – λαϊκές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.
* Ο Νίκος Μανουσάκης είναι μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του Κ.Κ.Ε. και περιφερειακός σύμβουλος
