Σε συγκέντρωση στο Ρέθυμνο πάνε «κάποια» χρόνια τώρα αντέτεινα σε διακεκριμένη δημοσιογράφο πολιτικό και έχουσα σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε άποψή της σχετικά με την ανωτερότητα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στις ελευθερίες του ατόμου και γενικά τις δημοκρατικές παραδόσεις την άποψή μου ότι η γηραιά ήπειρος και ιδιαίτερα οι χώρες με την ανωτερότητά τους στον πολιτισμό υπήρξαν βάρβαρες και απάνθρωπες στη μεταχείριση και των επιστημόνων τους και των λαών της Αφρικής και της Ασίας.
Κυνηγοί κεφαλών αποικιοκράτες και επιβολείς του εμπορίου των ναρκωτικών κ.λπ.
Η αξιότιμος κυρία δημοσιογράφος δεν βρήκε άλλο επιχείρημα να μου αντιτάξει παρά τη φράση «μήπως είστε κομμουνιστής;». Δεν της απάντησα στην ερώτησή της που ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας της να αντιμετωπίσει την «ιστορική αλήθεια».
Ας είναι, και η Ευρώπη και η Αμερική που είναι ο άλλος εαυτός της έχουν ιστορικά αμαρτήματα θανάσιμα για τους λαούς με τους οποίους τα συμφέροντά τους συγκρούονταν ή αποκρούονταν.
Τώρα λοιπόν έχουμε το φαινόμενο των τζιχαντιστών που αποκεφαλίζουν ή ανατινάζουν ανύποπτους πολίτες από χώρες που έχουν διαφορετικό θρήσκευμα.
Τους άπιστους δηλαδή που κατά την άποψή τους όταν τους σκοτώνεις ή τους σφάζεις ή τους ανατινάζεις, ο θεός χαίρεται και θα σε ανταμείψει μετά θάνατον με το γνωστό τρόπο που οι έχοντες τη δική τους θρησκεία πιστεύουν.
Αυτό το «κίνημα» των τζιχανιστών παίρνει διαστάσεις και το περίεργο είναι ότι και πολίτες από την Ευρώπη ή την Αμερική, δεν ξέρω με τι αντάλλαγμα ορκίζονται στους τζιχαντιστές και στην τρομοκρατική σφαγή των όσων θεωρούν «αντιπάλους…».
Καθ’ ότι με αφορά δεν θεωρώ περίεργη και αναίτια αυτή την τρομοκρατική και φανατική άποψη μιας μερίδας φανατικών μουσουλμάνων μιας και ακουμπάει στη θρησκευτική συνείδησή τους και στο μίσος εναντίον των αλλόπιστων χριστιανών, οι οποίοι επικράτησαν στη σύγκρουσή τους με την Οθωμανική αυτοκρατορία στην Ευρώπη και την Αφρική.
Ο φανατισμός ο θρησκευτικός έχει το προσόν ότι στηρίζεται στον «Θεό» αυτών που κυριαρχεί στη συνείδησή τους ως ανωτέρα δύναμη και ισχυρή στην κόλαση και τον παράδεισο μετά θάνατον.
Και ο θρησκευτικός φανατισμός στην προέκτασή του είναι ο πιο… φανατικός φανατισμός, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι στηρίζεται από πολιτικές ή εθνικές ή θρησκευτικές ιδεοληψίες και έτσι και πιο σκληρός είναι και πιο αδίστακτος… Αυτά μ’ όλο το σεβασμό μου στις θρησκευτικές πεποιθήσεις των λαών.