Ας ξεκινήσουμε με κάποιες – θέλω να πιστεύω – κοινές διαπιστώσεις… Το πολιτικό μας σύστημα νοσεί. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τους εκφραστές του δηλαδή για το πολιτικό μας προσωπικό, που αδυνατεί να συνομιλήσει με την κοινωνία λέγοντας -φυσικά-αλήθειες. Αυτό – η ανυπαρξία δηλαδή κώδικα επικοινωνίας-έχει ως αποτέλεσμα να κυριαρχεί ένας αμφίδρομος λαϊκισμός κάτι που εκτρέφει τις πάμπολλες παθογένειες που μας οδήγησαν στη σημερινή πολύπλευρη κρίση. Μια κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κρίση πολιτική, θεσμική, αξιακή, κοινωνική, βαθύτατη κρίση στην παιδεία, εμμονή σε νοοτροπίες και ταμπού- ιδεοληψίες και διάφορους-ισμούς που αποτελούν βαρίδι και μαγνήτη που έλκει πολιτικό προσωπικό και πολίτες σε ένα φαύλο παρελθόν. Αρκεί και μόνο να λειτουργεί μια αμφίδρομη σχέση που κρατά τους πολίτες- «με καθρεφτάκια» και «ξεροκόμματα»- δέσμιους και συνοδοιπόρους των πολιτικών σε ένα φαύλο κύκλο, αδιαφορώντας για τις τεράστιες συνέπειες σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας…
Βιώνουμε λοιπόν στο βάθος μια κρίση πολιτισμική. Τόσο όλοι εμείς -ως κοινωνία -όσο και τα πολιτικά κόμματα (ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος). Έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό η ουσιαστική και ειλικρινής επαφή- επικοινωνία μεταξύ πολιτικών κομμάτων και πολιτών. Μα και στις λίγες περιπτώσεις που παρατηρούνται ψήγματα αυτής της αναγκαίας επικοινωνίας τα αποτελέσματα είναι πενιχρά μιας και δεν υπάρχει ένας κοινός κώδικας βασισμένος στην αλήθεια δηλαδή στο πολιτικό θάρρος – κάτι που συνεπάγεται πολλές φορές κυρίως στην αρχή και πολιτικό κόστος-και στην κοινή λογική. Έτσι οι περισσότεροι πολιτικοί – ανεξαρτήτως κόμματος- «εκπαιδεύουν-γαλουχούν» τους πολίτες στο δρόμο του λαϊκισμού, χαϊδεύοντας αυτιά, αφού δεν τολμούν με επιχειρήματα να πείσουν τους πολίτες για αναγκαίες δομικές παρεμβάσεις, που μπορεί στην αρχή να ξεβολέψουν τους λίγους, όμως σε βάθος χρόνου η κοινωνία στο σύνολό της θα ωφεληθεί. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή οι ίδιοι αυτοί πολιτικοί δεν πιστεύουν κατ’ ελάχιστο στην ριζική αναδιάρθρωση του κράτους και φυσικά σε μια ουσιαστική και στοχευμένη παρεμβατικότητά του είτε επειδή πιστεύουν ότι η πολιτική τους «καριέρα» δεν αντέχει τέτοιους πολιτικούς «πειραματισμούς»! Όμως αν δεν σπάσει κάποιος αυγά, είναι αδύνατον να φτιάξει ομελέτα!
Γιατί όμως σας «κουράζω» με τα αυτονόητα; Για τον απλό λόγο ότι δυστυχώς αν και αυτονόητα δεν παύουν να είναι ζητούμενα!
Απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να υπάρξει η ανατροπή του φαύλου κύκλου – στον οποίο αναφερθήκαμε- είναι η αυτογνωσία, η αυτοκριτική, η αλλαγή νοοτροπίας. Στη συνέχεια με βάση τον αξιακό μας κώδικα και με γνώμονα το κοινό συμφέρον οφείλουμε να αναζητήσουμε τους εκφραστές μιας διαφορετικής πολιτικής- κοινωνικής-οικονομικής (γιατί όχι και φιλοσοφικής) αντίληψης τόσο μεταξύ των κομμάτων όσο και μεταξύ των προσώπων του πολιτικού φορέα που μας εκφράζει περισσότερο.
Να αναζητήσουμε δηλαδή τους πολιτικούς εκείνους που τολμούν – χωρίς να έχουν ως γνώμονα το πολιτικό κόστος- να «σπάσουν αυγά» προκειμένου να γίνουν βήματα μπροστά, εξηγώντας εξ αρχής στην κοινωνία τα μελλοντικά οφέλη και απαλύνοντας (κατά το δυνατόν) τις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις των αναγκαίων αλλαγών. Η κοινωνία θα πρέπει – με μεγάλη δυστυχώς καθυστέρηση- να διανύσει γρήγορα μια μεγάλη διαδρομή από τον αμφίδρομο λαϊκισμό στην κανονικότητα… Προϋπόθεση βέβαια είναι η σημαντική αυτή αλλαγή να συμβεί πρώτα στο πολιτικό μας σύστημα, ώστε να περάσει το μήνυμα αυτό και στην κοινωνία. Να γίνει δηλαδή το πέρασμα από «το χάιδεμα των αυτιών» στην επιχειρηματολογία του αναγκαίου και του αυτονόητου!
Όλοι όσοι διαθέτουμε ένα «δημόσιο βήμα» (σε ό,τι με αφορά τα «Ρεθεμνιώτικα Νέα») οφείλουμε εκτός από κριτική να διατυπώνουμε και ξεκάθαρη θέση. Αφορμή λοιπόν για τις παραπάνω σκέψεις στάθηκε η διαδικασία για την εκλογή προέδρου στη Νέα Δημοκρατία. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρείται «εν δυνάμει πρωθυπουργός»… Υπ’ αυτή την έννοια το ποιος θα εκλεγεί … μας αφορά όλους.
Με τα σημερινά δεδομένα ο υποψήφιος εκείνος που – κατά την άποψη του συντάκτη αυτού του σημειώματος- μπορεί καλύτερα να φέρει εις πέρας ένα συνολικό σχέδιο για την αναδιάρθρωση του κράτους μέσα από ένα πλαίσιο αναγκαίων μεταρρυθμίσεων με στοχευμένες κοινωνικές παρεμβάσεις είναι ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Έχει δείγματα πολιτικής γραφής και εχει αποδείξει ότι διατηρεί ” ανοιχτό μέτωπο” με τον λαϊκισμό και τον «κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό», ενώ ταυτόχρονα οι πολιτικές και θεσμικές του παρεμβάσεις (λ.χ. οριζόντιος έλεγχος πιστοποιητικών πρόσληψης στο δημόσιο, έλεγχος μετατροπής συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου, μείωση διοικητικών βαρών για επιχειρήσεις, τρόπος επιλογής προϊσταμένων- μείωση 35% θέσεων ευθύνης, νέα οργανογράμματα στα υπουργεία μετά από 40 χρόνια και εξοικονόμηση 11 εκατ. ευρώ ετησίως, σύστημα αξιολόγησης στο δημόσιο, μείωση γραφειοκρατίας με νέες online υπηρεσίες στα ΚΕΠ κ.λπ.) αποτελούν θετικό δείγμα γραφής… Αλλά και στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε προτάσεις για φλέγοντα ζητήματα (λ.χ. μεταναστευτικό, παιδεία, επιχειρηματικότητα) την ώρα που το κόμμα του δεν μπορούμε να πούμε ότι παρουσίασε κάποιο πλαίσιο δράσης για τα παραπάνω ζητήματα…
Ο λόγος όμως ανήκει στα μέλη και τους φίλους της Νέας Δημοκρατίας…
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter:@pgiannoulakis
