Η Κυριακή που μας πέρασε ήταν όπως αυτές που θα ήθελε να ζει κάθε φίλαθλος ομάδας για τις επιτυχίες που σημείωσαν οι ποδοσφαιριστές του. Η Επισκοπή πήρε μία απίστευτη νίκη με ανατροπή με 2-3 μέσα στο «Ατσαλένιο» και ο Ρεθυμνιακός μία εμφατική μέσα στη Σοχώρα με 3-1 επί της ΑΕΕΚ ΣΥΝΚΑ. Όλα αυτά σε επίπεδο Γ’ Εθνικής κατηγορίας.
Το τι συνέβη εντός των γηπέδων λίγο ως πολύ, το γνωρίζουμε και ιδίως εφόσον όσοι έχετε γίνει αναγνώστες των «Ρ.Ν.» τις τελευταίες δύο μέρες.
Είσοδος 1,5μ. για το «Ατσαλένιο»
Έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου όμως υπήρξε «θέμα». Κι αν το «Ατσαλένιο» είναι ένα πανέμορφο (αν και παλιό) γήπεδο, ο περιβάλλοντας χώρος από την είσοδό του, θυμίζει γειτονιές άλλων χωρών της ανατολικής Μεσογείου. Για παράδειγμα, στο βόρειο σημείο και σ’ ένα μήκος περίπου 100μ., βρίσκονται σπίτια προσφύγων, όπου δεν μπορεί ουδείς να τα μετακινήσει. Λίγο πριν τις οικίες, σταθμεύουν κάποια αυτοκίνητα και, συνήθως το λεωφορείο της εκάστοτε αποστολής της φιλοξενούμενης ομάδας. Στο τέλος της διαδρομής (κατά μήκος του γηπέδου) ως την είσοδο, το πλάτος για να περάσουν οι φίλαθλοι και να εισέλθουν στο γήπεδο δεν ξεπερνάει το 1,5μ.! Το πιο ωραίο μάλιστα ήταν ότι την περασμένη Κυριακή, σ’ εκείνο το άνοιγμα, ένας από αυτούς είχε παρκάρει το μηχανάκι του! Αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα!
Κρίμα για το όμορφο θέαμα που παρουσίασε ο Ρεθυμνιακός
Το μεγάλο μας θέμα όμως, είναι το γήπεδο Σοχώρας. Και γινόμαστε σαφείς. Ποδοσφαιρικό αγώνα στην Σοχώρα, έτσι όπως τον φαντάζεται κάποιος, είναι αδύνατον να παρακολουθήσει. Η κερκίδα στην ανατολική πλευρά, βάλλεται από ήλιο, βροχή και αέρα.
Αν προσθέσουμε ότι τα υπάρχοντα 3 σκαλοπάτια (με τα καθίσματα) βρίσκονται σε χαμηλή θέση και το ότι έχουν ορθωθεί και τα κάγκελα προστασίας, η εικόνα είναι σχεδόν μηδενική.
Στο ματς του Ρεθυμνιακού, μιας ομάδας που έτρεξε «100αρι» μέσα στο καλοκαίρι για να προλάβει να είναι έτοιμη στην έναρξη του εθνικού πρωταθλήματος, έφερε στο γήπεδο 350 φιλάθλους (ανάμεσα σ’ αυτούς και 80 Χανιώτες). Ήταν μεγάλο κρίμα το γεγονός ότι η ρεθεμνιώτικη ομάδα επεφύλαξε μια τόσο όμορφη έκπληξη σε αγωνιστικό επίπεδο στον κόσμο της και εκείνος δεν μπόρεσε να το ευχαριστηθεί.
Η ζέστη ήταν μεγάλη, ο ήλιος καθηλωτικός και οι φίλαθλοι δεν μπορούσαν να διακρίνουν παίκτες ή τις γραμμές του γηπέδου στις αντίπαλες περιοχές. Στο μεταξύ για όλο αυτό, τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν με τους Χανιώτες μα και τους νέους φίλαθλους που θέλησε να κερδίσει ο Ρεθυμνιακός να αποχωρούν προφανώς δυσαρεστημένοι από αυτό που πήγαν να δουν και δεν είδαν.
Άπαντες είχαν παρακολουθήσει τον αγώνα όρθιοι με τα χέρια στο μέτωπο για να προστατευθούν από τον ήλιο. (Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι θα γίνει τις χειμερινές μέρες).
Ένα σκέπαστρο των 10 μέτρων που έχει τοποθετηθεί δεν εξυπηρετεί το παραμικρό. Πολύς λόγος έγινε βέβαια για τον τύπο και τον σχεδιασμό τους, καθώς σ’ όλο αυτό αναμιγνύεται και η αρχαιολογία.
Είναι αδύνατον όμως, ένα γήπεδο που φιλοξενεί ιστορικούς συλλόγους όπως, ο Ρεθυμνιακός, ο Αστέρας Ρεθύμνου, ο Σύνδεσμος Διαιτητών Ρεθύμνου, ο στίβος του ΟΚΑ Αρκάδι που όλοι αυτοί συγκεντρώνουν πάνω από 400 παιδιά καθημερινά στον συγκεκριμένο αθλοχώρο να έχει τόσο σημαντικές ελλείψεις.
Ένα πρόβλημα με εποχική συνέχεια…
Κι αν το πρόβλημα σήμερα είναι καθαρά θέμα θέασης -αν και ο κόσμος που πλήρωσε εισιτήριο ή κάρτες διαρκείας αποκτά δικαιώματα- υπάρχει και συνέχεια…
Αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι, χρειάζεται να αγαπάς πολύ την ομάδα σου ή το άθλημα για να βρεθείς στο γήπεδο της Σοχώρας. Η εικόνα τον χειμώνα όμως και δη για τους γονείς είναι τραγική, καθώς στα βροχερά ή παγωμένα απογεύματα, δεν έχουν που να σταθούν. Τα σωματεία, είτε τους τοποθετούν στο εσωτερικό των γραφείων τους (όσοι από αυτούς χωρέσουν), είτε στα αποδυτήριά τους.
Προπονητήριο ναι, γήπεδο όχι!
Κι επειδή το να «κουνάει κάποιος το δάχτυλο» είναι το μόνο εύκολο πράγμα, σημειώνουμε τα εξής:
Πολύ πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, αντιπροσωπεία της διοίκησης του Ρεθυμνιακού είχαν επισκεφθεί τον δήμαρχο κ. Γιώργο Μαρινάκη, ο οποίος με τη σειρά του -και σωστά- τους παρέπεμψε στον αρμόδιο τεχνικό του έργου (τεχνική υπηρεσία).
Η δημοτική αρχή επένδυσε πολλά (και όχι μόνο σε χρήματα) για να καλλωπίσει ένα ξεπερασμένο γήπεδο του οποίου η μία τσιμεντένια κερκίδα (στη δυτική πλευρά) ορθώνονταν αλλά και σάπιζε από το αλάτι της θάλασσας.
Το έργο προχώρησε και μολονότι τα πέριξ του γηπέδου πήραν μια όμορφη όψη, εντούτοις τα προβλήματα ως προς την επισκεψιμότητά του δεν λύθηκαν ποτέ. Κι αυτό γιατί έπεσαν τα αποδυτήρια της δυτικής πλευράς όπως κι όλη η κερκίδα και μαζί μ’ αυτά έπεσε και το τελευταίο τούβλο ενός σωματείου που πλέον -κακά τα ψέματα- έτσι όπως το βιώσαμε όλοι, τον ΑΟΝ Κεραυνό, δεν υπάρχει.
Τα κτίρια (αποδυτήρια ΑΟΝ Αστέρα, Διαιτητών, Ρεθυμνιακού και φιλοξενουμένων μα και μια αποθήκη ιματισμού στην γωνία του γηπέδου) παρέμειναν αν και το προσχέδιο ανέφερε μεταφορά των κτιρίων στην ανατολική πλευρά. Ο χώρος πίσω από το τέρμα της νότιας πλευράς (δικαστήρια) δόθηκε στον στίβο.
Έτσι όπως διαμορφώθηκε, ξεκάθαρος στόχος ήταν η εκμετάλλευση ενός χώρου που θα έδινε την ευκαιρία στις ομάδες να αθληθούν αλλά που στην ουσία, δεν θα μπορούσαν, σε περίπτωση που «μεγαλώσουν» ως σωματεία (σ.σ. ανέλθουν σε παραπάνω κατηγορίες) να λειτουργήσουν σύμφωνα με τα γνωστά πρακτικά δεδομένα.
Με λίγα λόγια, η Σοχώρα μετουσιώθηκε από γήπεδο σε προπονητήριο ποδοσφαίρου. Πρακτικά δηλαδή, οι σύλλογοι εξυπηρετούνται στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό στην Σοχώρα αλλά δεν μπορούν να αποδειχθούν καλοί οικοδεσπότες.
Από το 2016 οι πρώτες γκρίνιες
Από την πρώτη στιγμή που έπεσε η κερκίδα, μοναδικός τρόπος για να παρακολουθήσουν οι φίλαθλοι ποδοσφαιρικό αγώνα ήταν να καθίσουν στην ανατολική κερκίδα. Ήταν το 2016 όταν ο Άρης για τα μπαράζ ανόδου στη Γ’ Εθνική είχε χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο γήπεδο σ’ ένα ματς με τον ΠΟΑ (1-2). Τότε, οι Ρεθεμνιώτες και οι Ηρακλειώτες φίλαθλοι για να σωθούν από τον ήλιο κρατούσαν ομπρέλες. Η δυσαρέσκεια όλων είχε κάνει τον γύρο των μίντια αλλά και τον γύρο των ηρακλειώτικων εφημερίδων.
– Προφανώς αντιλαμβανόμαστε ότι για τη μεταφορά των κτιρίων θα χρειαστεί ένα κονδύλι άνω του 1 εκ. ευρώ.
– Προφανώς έγινε καλή δουλειά στην τοποθέτηση του πλαστικού ολοκαίνουριου χλοοτάπητα.
– Βέβαια στον αθλητικό χώρο όμως εδρεύει και ο στίβος. Το κυκλικό κουλουάρ μετουσιώθηκε σε τετραγωνικό με τις στροφές των αθλητών να μοιάζουν λίγο επικίνδυνες για τα γόνατά τους (για όσους έχουν εντρυφήσει στο άθλημα γνωρίζουν πολύ καλά).
– Τα κάγκελα είναι ψηλά (υπάρχει νόμος που ορίζει το ελάχιστο ύψος τους).
– Οι θέσεις των κερκίδων χαμηλές.
– Τα σκέπαστρα που τοποθετήθηκαν είναι τουλάχιστον ανεπαρκή.
– Κυλικείο-αναψυκτήριο δεν υπάρχει.
Τα δεδομένα όμως μιλούν από μόνα τους και είναι ξεκάθαρα. Η θέαση προς τον αγωνιστικό χώρο είναι σχεδόν αδύνατη.
• Ο μοναδικός χώρος όπου οι φίλαθλοι μπορούν να παρακολουθήσουν δίχως πρόβλημα έναν ποδοσφαιρικό αγώνα είναι στην βορεινή πλευρά (προς κτίριο περιφέρειας). Το τοιχίο του γηπέδου (με ένα σωστό σκέπαστρο) θα καλύπτει από ήλιο, βροχή και αέρα.
Ποδοσφαιρικό αγώνα στην Σοχώρα, έτσι όπως τον φαντάζεται κάποιος, είναι αδύνατον να παρακολουθήσει.
