Το διατροφικό πρόβλημα είναι καθαρά ταξικό – πολιτικό, όχι τεχνοκρατικό. Γι’ αυτό εδώ και πολλές δεκαετίες, εμφανίζονται διαδοχικές κρίσεις με τρόφιμα που απειλούν την ανθρώπινη υγεία και υπάρχει αυξημένη κινητικότητα του κεφαλαίου σε αυτόν τον κλάδο, με τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις.
Το 3,2% των επιχειρήσεων τροφίμων, να έχουν τζίρο το 48% των συνολικών πωλήσεων, με τεράστια κέρδη. Στον καπιταλισμό, το διατροφικό ζήτημα απέναντι στο λαό δεν είναι υποχρέωση του κράτους. Η υποχρέωση του κράτους εξαντλείται στην μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων διατροφής. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος του, πιστός υπηρέτης των καπιταλιστών.
Οι λαοί πλήρωσαν το λογαριασμό για τις «τρελές αγελάδες», τα κοτόπουλα με τις διοξίνες, την κρίση με τη γρίπη των πουλερικών, τα καρκινογόνα στοιχεία στα νερά «Περιέ», τη λιστέρια σε γαλλικά τυριά και χοιρινά και το βακτήριο του Ε. coli σε μαγειρεμένα κρέατα, η διοχέτευση στην αγορά με κρέας από άλογο και τόσα άλλα.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που βασίζεται στην εντατικοποίηση της παραγωγής με την ταυτόχρονη μείωση του κόστους, με σκοπό το υπερκέρδος. Όχι την κάλυψη των διατροφικών αναγκών των λαών.
Η ΕΕ, οι κυβερνήσεις που υλοποιούν αυτές τις πολιτικές, αλλά και τα κόμματα που στηρίζουν τον δρόμο ανάπτυξης που εκπορεύεται από την λυκοσυμμαχία της ΕΕ και τις σιγοντάρουν, έχουν ευθύνη για την όξυνση της διατροφικής εξάρτησης του λαού μας. Όπως και για την κερδοφορία στα τρόφιμα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και για τα αλλεπάλληλα διατροφικά σκάνδαλα που αποκαλύπτονται και στη χώρα μας.
Οι ίδιες απελευθέρωσαν την αγορά τροφίμων, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων και να ανοίξει η ψαλίδα, ανάμεσα στις τιμές παραγωγού και καταναλωτή.
Αυτές οι πολιτικές έκλεισαν και εκχώρησαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο πολλές συνεταιριστικές βιομηχανίες και με ισχυρά κίνητρα στους βιομηχάνους για συγχωνεύσεις και νέες επενδύσεις επιτάχυναν τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της βιομηχανίας τροφίμων, με αποτέλεσμα τη γιγάντωση των μονοπωλίων.
Στην ώρα της και η πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ, στηριζόμενη στους κανονισμούς της ΕΕ που προσδιορίζουν την ημερομηνία λήξης ενός προϊόντος και πιέζει στην κατεύθυνση απελευθέρωσης της διάρκειας ζωής στο παστεριωμένο γάλα. Συρρικνώνει και χτυπάει την εγχώρια γαλακτοπαραγωγή, τους κτηνοτρόφους, ενισχύει τις εισαγωγές και την αύξηση της ανεργίας, εντείνοντας τον ανταγωνισμό μεταξύ ελληνικών και διεθνών μονοπωλίων.
Λένε ψέματα ότι θα μειωθεί η τιμή του γάλατος για τη λαϊκή οικογένεια.
Στόχος είναι η διαμόρφωση συνθηκών που εξασφαλίζουν την ενίσχυση του ανταγωνισμού, δηλαδή την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων της γαλακτοβιομηχανίας, αφού θα έχουν τη δυνατότητα, λόγω της μακράς διάρκειας, να εισάγουν φτηνότερα, ενώ ήδη έχουν εξασφαλίσει τη μείωση του εργατικού κόστους με τους νόμους εργασιακού μεσαίωνα της κυβέρνησης και της ΕΕ.
Υπήρξε προειδοποίηση ότι η ένταξη στην τότε ΕΟΚ σημερινή ΕΕ θα έφερνε πλήγμα στην εγχώρια αγροτική παραγωγή, θα έπληττε την παραγωγή διατροφικών γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων.
Υποσχέθηκαν με την ΚΑΠ και ΕΣΠΑ, στους νέους αγρότες ένα εξασφαλισμένο επιχειρηματικό μέλλον και τώρα τους έχουν εγκαταλείψει στα νύχια των τραπεζών, της εφορίας και των μεγάλο επιχειρηματιών.
Οι επιδοτήσεις χρησιμοποιήθηκαν ως το τυράκι στην παγίδα για να συντομεύσουν την εγκατάλειψη της αγροτικής γης-παραγωγής από τους φτωχούς αγρότες και να συγκεντρωθεί σε λιγότερα χέρια, μεγάλους αγρότες.
Το 80% των επιδοτήσεων πηγαίνει στις τσέπες του 20% των μεγάλων αγροτών και μόνο το 20% πήγε στο 80% των μικρών αγροτών.
Αυτή είναι η πολιτική της ΕΕ, (καπιταλιστική) κυβερνήσεων και κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που πρέπει να ανατραπεί, για να μπορέσει ο λαός, με τη δική του εξουσία, (σοσιαλιστική) να αξιοποιήσει και να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, εξασφαλίζοντας ποιοτικά, ασφαλή και φτηνά τρόφιμα.
Το διατροφικό ζήτημα ήταν είναι και θα παραμένει οξύ όσο την εξουσία την κατέχουν εκείνοι (αστική τάξη) που στρατηγικός τους στόχος είναι το κέρδος. Θα αλλάξει μόνο όταν η εξουσία αλλάξει χέρια και το διατροφικό ζήτημα θα το διαχειρίζεται ο ίδιος ο λαός (εργατική τάξη) με λαϊκή εξουσία και γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με κεντρικό προγραμματισμό.
Να είναι αφορμή το διατροφικό έγκλημα και να καταδικαστούν όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και της ευρωυποταγής στις ερχόμενες εκλογές του Μάη.
*Ο Στέλιος Αλεξάκης είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στη Λαϊκή Συσπείρωση, με τον Μανούσο Μανουσογιάννη
