Αυτή grosso modo είναι η φράση που περιγράφει την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας μεταπολεμικά. Με φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά πάντα οι εξαιρέσεις είναι εκεί για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αυτόν τον κανόνα πρέπει να ανατρέψουμε, τον κανόνα που θέλει τα πολιτικά πράγματα της χώρας, άρα και την οικονομική και κοινωνική ζωή της που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το πολιτικό γίγνεσθαι, να υποτάσσονται στην στρεβλή λογική της υποσχεσιολογίας, της αναπτυξιολαγνείας, της συνωμοσιολογίας, της αδιαφάνειας, των θετικών αλλά ημιτελών προσπαθειών, του κακόγουστου αλισβερισιού για το μοίρασμα των κρατικών λαφύρων, του οποίου μάλιστα θιασώτες γινόμαστε όλοι τον τελευταίο καιρό, του εφησυχασμού, της ήσσονος προσπάθειας…
Πώς γίνονται όλα αυτά; Μας τα είπαν κι άλλοι θα πουν οι περισσότεροι, ειδικά εκείνοι που ανήκουν στους τωρινούς μη προνομιούχους, δηλ. στους νέους άνεργους ή σχεδόν άνεργους, στους τίμιους ελεύθερους επαγγελματίες που αγωνιούν για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, ενώ άλλοι φοροδιαφεύγουν συνειδητά, στους άξιους και ικανούς δημοσίους υπαλλήλους που βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται και την αξιοκρατία να είναι ακόμα ζητούμενο σε πολλές περιπτώσεις και επιζητούν την αξιολόγηση, γιατί έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στα προσόντα τους και σε άλλους πολλούς.
Σε όλους τους παραπάνω πρέπει το νέο πολιτικό σύστημα να τείνει χείρα βοηθείας με πράξεις όχι με (άλλα) λόγια, να τους πει ότι για πρώτη φορά θα φτιάξουμε ΚΡΑΤΟΣ, όχι ένα καλύτερο κράτος, αλλά ΚΡΑΤΟΣ για πρώτη φορά στην ιστορία μας και ότι θέλουμε τη βοήθειά τους, τη συμμετοχή τους, τη θετική συμβολή τους, αφού πρώτα συμφωνήσουμε στα βασικά και αποκαταστήσουμε στα μάτια τους δύο κακομεταχειρισθείσες έννοιες, την αξιοπιστία και την ειλικρίνεια. Εμείς στη ΡΙΚΣΣΥ, πάντως, αυτό επιδιώκουμε και προς τα εκεί κινούμαστε.
Ένα πρόσωπο, χιλιάδες ιστορίες ασχήμιας και βίας!
Το στραπατσαρισμένο πρόσωπο του Κρητικοκαναδού που βρέθηκε αιμόφυρτος και αναίσθητος στο κέντρο του Ηρακλείου την περασμένη εβδομάδα, μετά από καυγά...