Έχουμε στον τόπο μας ένα πλάσμα (τον κροκόδειλο), το οποίο καλώς ή κακώς βρέθηκε εκτός του φυσικού του οικοσυστήματος, έχοντας βέβαια πλέον, από ότι φαίνεται, προσαρμοστεί. Το ζώο, έχει απασχολήσει τα ΜΜΕ τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, κάτι το οποίο κατά την άποψή μου συνεισφέρει σημαντικά στην προσπάθεια προώθησης του «ακριτικού» Ρεθύμνου, μιας που έχει αποτελέσει πόλο έλξης, ζωντανεύοντας το σχεδόν «νεκρό», τουριστικά κατά τ’ άλλα, Αμάρι. Από την άλλη όμως, υπάρχουν οι ορθοί ισχυρισμοί ότι ένα τέτοιο ζώο αποτελεί κίνδυνο στο αναπτυσσόμενο οικοσύστημα του φράγματος και η απομάκρυνσή του κρίνεται υψίστης σημασίας.
Κάπου εκεί, άρχισα να προβληματίζομαι με την κατάσταση και θεωρητικά μου ήρθε ότι: Οι κροκόδειλοι είναι ερπετά και τα ερπετά λειτουργούν με κάποιες βασικές αρχές επιβίωσης:
1) Όταν είμαι χορτάτος δεν κυνηγάω ούτε αλλάζω περιοχή, μιας που όλα όσα έχω ανάγκη είναι εκεί, συνεπώς, προτιμάω να απολαμβάνω τον ήλιο, αφού είμαι ψυχρόαιμος και το να διατηρώ θερμοκρασία σώματος από τον ήλιο, είναι θέμα επιβίωσης.
2) Όταν πεινάω δεν καταβροχθίζω ένα κοπάδι πρόβατα σαν τον Γκοτζίλα, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι κρέας, μου αρκεί για έναν ολόκληρο μήνα.
3) Όταν έρθει η εποχή ζευγαρώματος γίνομαι λίγο γκρινιάρης, αλλά μια στείρωση θα με έβγαζε από την βασανιστική αυτή κατάσταση, μιας που δεν υπάρχει ένα θηλυκό να το πάω μια ρομαντική «κροκοδειλάδα» κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος. Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι παράγοντες που αν ικανοποιηθούν τότε η κατάσταση αυτομάτως γίνεται πιο ομαλή ως ένα βαθμό.
Από την άλλη, υπάρχει και το ζήτημα της προστασίας των άλλων ειδών στον υγρότοπο, όμως και γι’ αυτό, κατά την άποψή μου, υπάρχει λύση: Ο τεχνητός περιορισμός του ζώου σε κάποιο τμήμα της λίμνης του φράγματος Ποταμών. Όπως περιορίζονται τα ψάρια στις ιχθυοκαλλιέργειες ή ακόμα πιο αποτελεσματικά, όπως περιορίζονται οι λευκοί καρχαρίες και οι θαλάσσιοι κροκόδειλοι από τις παραλίες της Αυστραλίας.
Όσον αφορά το θέμα της φροντίδας του ερπετού, ευτυχώς είναι απλό. Η σίτιση του ζώου μπορεί να γίνεται από κάποιον υπεύθυνο (αυτό θα το έκανα και εγώ!) μια φορά τον μήνα και η περιστασιακή ιατρική παρακολούθηση από έναν κτηνίατρο.
Γιατί να καταδικάσουμε ένα τόσο μεγάλο και όμορφο πλάσμα σε μια γούρνα, στο Αττικό ζωολογικό πάρκο (σαν φιλόζωος και μελετητής έχω πάει αρκετές φορές και έχω δει πως είναι). Βέβαια υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που ίσως να μου διαφεύγουν και θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη, μιας που δεν είμαι ερπετολόγος, θεωρώ πάντως ότι αν υπάρχει θέληση η λύση της παραμονής του κροκόδειλου στο φράγμα Ποταμών, είναι εφικτή. Και κάτι τέτοιο, πάντα τηρουμένων των προϋποθέσεων που ανέφερα παραπάνω, ώστε να μείνει ανέπαφο το οικοσύστημα, θα ωφελούσε τόσο το ίδιο το ερπετό μιας και -επαναλαμβάνω- φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στο τοπικό περιβάλλον, όσο όμως και την ανάπτυξη της περιοχής. Πόσος κόσμος αλήθεια δεν έχει πει αυτές τις μέρες «πάμε να δούμε τον κροκόδειλο και να φάμε μετά σε μια από τις ταβέρνες εκεί κοντά» και πόσοι Έλληνες και ξένοι επισκέπτες στο μέλλον, έχοντας πληροφορηθεί την παρουσία του ερπετού εκεί, δεν θα πάνε να αναζητήσουν, να δουν και να φωτογραφίσουν το πολυσυζητημένο «Λοχ Νες» του Ρεθύμνου;
