Ενώ οι αραβικές εξεγέρσεις ξεκίνησαν σχετικά ομαλά (Τυνησία, Αίγυπτος), η πρωτοφανής αντιλαϊκή και γενοκτονική αντίδραση του Καντάφι, μετέτρεψε τη δημοκρατική επανάσταση σε εμφύλιο πόλεμο. Ο εμφύλιος τερματίστηκε επιτυχώς για τους εξεγερμένους, μόνο χάρις στην πολεμική εμπλοκή των Αγγλογάλλων και γενικά της Δύσης, που στόχευαν στα πετρέλαια της Λιβύης.
Στη Συρία, που δεν έχει πετρέλαια, ώστε να υπάρξει ενδιαφέρον από τη Δύση, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Πολύ γρήγορα την ηγεσία των εξεγερμένων κατέλαβαν οι φονταμενταλιστές σουνίτες, με προφανή σκοπό την εγκαθίδρυση θεοκρατικού καθεστώτος, οπότε η δημοκρατική επανάσταση γρήγορα μεταλλάχθηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Για να κατανοήσουμε ορθότερα τα γεγονότα πρέπει να δούμε τη σύνθεση του συριακού λαού: Το 70% είναι σουνίτες μουσουλμάνοι (όπως είναι οι Τούρκοι, οι Σαουδάραβες, οι Αιγύπτιοι κλπ.) και το υπόλοιπο 30% είναι αλαουϊτες (σιίτες μουσουλμάνοι όπως π.χ. οι Ιρανοί), Χριστιανοί και Κούρδοι. Μόλις οι φονταμενταλιστές σουνίτες ανέλαβαν εμφανώς τα ηνία του αντικαθεστωτικού αγώνα, αυτομάτως οι μεν μειονότητες (αλαουϊτες, χριστιανοί και κούρδοι) συντάχθηκαν με το καθεστώς Άσσαντ, οι δε ζητούντες δημοκρατία, απομακρύνθηκαν από τους αντικαθεστωτικούς, χωρίς όμως να προσχωρήσουν στον Άσσαντ. Οι πρώτοι γιατί αντιλήφθηκαν ότι θα είναι τα πρώτα θύματα των φονταμενταλιστών, οι δεύτεροι γιατί αντιλαμβάνονται ότι ο φονταμενταλισμός φέρνει τον ολοκληρωτισμό και όχι τη δημοκρατία που αποζητούσαν.
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι το καθεστώς Άσσαντ ήταν ανάμεσα στις αυταρχικές αραβικές κυβερνήσεις, μία από τις πιο ανεκτικές για τις μειονότητες. Αυτό εξηγεί γιατί, οι μεν μειονότητες προσχώρησαν στην πλευρά του Άσσαντ, οι δε δημοκρατικοί απεχώρησαν από τους φονταμενταλιστές αντικαθεστωτικούς. Ένα στοιχείο που αποδεικνύει ότι το αυταρχικό καθεστώς του Άσσαντ θα είναι δημοκρατικότερο από ένα φονταμενταλιστικό μουσουλμανικό κράτος, είναι ο στρατός της Συρίας. Ο στρατός της Συρίας που αποτελείται 80% από σουνίτες και το υπόλοιπο κυρίως από αλαουϊτες, παραμένει κατά βάση πιστός στο καθεστώς του Άσσαντ. Βέβαια υπάρχουν κάποιες αποσκιρτήσεις προς την πλευρά των αντικαθεστωτικών, αλλά είναι περιθωριακές και φανερώνουν ότι ο (σουνίτικος) συριακός στρατός παραμένει πιστός στον (αλαουϊτη) Άσσαντ. Έτσι σήμερα έχουμε έναν σκληρό εμφύλιο πόλεμο στη Συρία με αντιπάλους: α) το αυταρχικό καθεστώς Άσσαντ, στο οποίο συμπαρατάσσονται οι Αλαουϊτες, οι Χριστιανοί και οι Κούρδοι και β) οι φονταμενταλιστές (σουνίτες), που σε όποια χώρα ανέλαβαν να κυβερνήσουν, εφαρμόζουν πρακτικές θεοκρατικές, ρατσιστικές, αντιμειονοτικές και γενικά ήκιστα δημοκρατικές. Και στο ενδιάμεσο οι ζητώντες δημοκρατία.
Ας δούμε τώρα τις εξωτερικές (διεθνείς) δυνάμεις που εμπλέκονται στην εμφύλιο σύρραξη. Στο πλευρό του Άσσαντ έχει ταχθεί αναφανδόν το Ιράν και δευτερευόντως το Ιράκ. Διακριτικά συμπαθούντες το καθεστώς Άσσαντ, αλλά που λόγω του veto στον ΟΗΕ αντικειμενικά στηρίγματά του είναι, η Ρωσία και η Κίνα. Στο πλευρό των φονταμενταλιστών είναι, πολύ ενεργητικά με αποστολή όπλων και εκπαίδευση ανταρτών, η Τουρκία και το Κατάρ. Επίσης ενεργητικό υπέρ των φονταμενταλιστών είναι σουνίτικα κράτη Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος κλπ., καθώς και ευρωπαϊκά κράτη της Ε.Ε. (κυρίως Γαλλία, Αγγλία) και με περισσότερο σκεπτικισμό οι ΗΠΑ.
Ας δούμε τα κίνητρα των κρατών αυτών: 1. Το Ιράν (σιϊτες) γιατί η Συρία είναι ο κυριότερος σύμμαχός του στην περιοχή. 2. Το Ιράκ γιατί στην πλειοψηφία οι Ιρακινοί είναι σιίτες και Κούρδοι. 3. Η Ρωσία γιατί έχει προβλήματα με το μουσουλμανικό φονταμενταλισμό και για να διατηρήσει τη ναυτική βάση που έχει στη Συρία. 4. Η Κίνα γιατί δεν θέλει να απομονωθεί το Ιράν, που είναι ο κύριος προμηθευτής της σε αργό πετρέλαιο. 5. Τα σουνίτικα κράτη (Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος κλπ.) γιατί οι φονταμενταλιστές της Συρίας είναι σουνίτες και γιατί αντιπαλεύουν το Ιράν. [Η Τουρκία προσπάθησε να το παίξει μεσολαβητής, αλλά «κατόρθωσε» να γίνει μέρος της κρίσης και να δημιουργήσει υπαρκτό κουρδικό πρόβλημα σε βάρος της]. 6. Εκεί που υπάρχει κρίση στρατηγικής είναι οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ. Οι Αγγλογάλλοι επειδή παρασύρθηκαν από την αρχική δημοκρατική εξέγερση έχουν γίνει υποστηριχτές του ισλαμικού φονταμενταλισμού που θέλει να περιθωριοποιήσει τους Σύριους χριστιανούς. Οι ΗΠΑ πιο υποψιασμένοι από τους Ευρωπαίους λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου, στέκονται μεν στο πλευρό των φονταμενταλιστών (!), αλλά περισσότερο προσεκτικοί και αμήχανοι.
Οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί έχουν εγκλωβιστεί στον εμφύλιο χωρίς κίνητρα και κινδυνεύουν να βοηθήσουν αυτούς, που μόλις επικρατήσουν θα είναι οι χειρότεροι εχθροί του.
Τέλος πρέπει να σημειώσουμε ότι ο εμφύλιος της Συρίας εκτός από την καταστροφή που υφίσταται ο συριακός λαός, κινδυνεύει να «εξαχθεί» στα γειτονικά κράτη (Λίβανος, Ιορδανία) με συνέπεια συνολική ανάφλεξη της περιοχής. Να μη ξεχάσω να αναφέρω ότι ο συριακός εμφύλιος έρχεται «κουτί» στο Ισραήλ, που επιδιώκει να βρει την ευκαιρία να χτυπήσει το Ιράν, με πάρα πολύ οδυνηρά αποτελέσματα για την παγκόσμια ειρήνη.
Το καθήκον της διεθνούς κοινότητας, κυρίως ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ρωσίας, είναι να επιβάλλει κατάπαυση πυρός και ανακωχή και να οργανώσει διάλογο μεταξύ όλων των πολιτικών, θρησκευτικών και εθνικών δυνάμεων της Συρίας. Οι έξωθεν επεμβάσεις (Τουρκία, Κατάρ κλπ.) πρέπει να σταματήσουν, ώστε να τερματισθεί η γενοκτονία του συριακού λαού και να αφεθεί ο συριακός λαός να αποφασίσει για την πορεία του προς την κατάκτηση της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Η διαφαινόμενη, από πολλούς, επικράτηση των φονταμενταλιστών αντικαθεστωτικών, δυστυχώς δεν θα είναι απλά το τέρμα του εμφυλίου αυτού, αλλά ταυτόχρονα η αρχή ενός νέου εμφυλίου ανάμεσα στους φονταμενταλιστές (καθεστωτικούς τότε) από τη μια μεριά και τους δημοκράτες και τις μειονότητες από την άλλη. Άλλωστε η επικράτηση των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, αυτό ακριβώς δείχνει.
Όσο για την αραβική άνοιξη, οι λαοί πρέπει να αντιληφθούν ότι αν η εξέγερσή τους δεν έχει σαφή στόχο την κοινοβουλευτική δημοκρατία και κυρίως αν δεν απομονώσουν τους φονταμενταλιστές αφήνοντάς τους έξω από τη δημοκρατική επανάσταση, τότε θα επικρατήσουν οι φονταμενταλιστές και τότε… «αποχαιρέτα την την (δημοκρατική) Αλεξάνδρεια που χάνεις».
