Να χαιρόμαστε το… φάντασμά μας!

O Γουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει κάποτε ότι «τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη Ιστορία από αυτήν που μπορούν ν’ αντέξουν» και το ίδιο (πολύ φοβάμαι πως) ισχύει και για την Κρήτη και δη για τον τόπο μας…

 

Ξαφνικά το Ρέθυμνο παράγει πολύ περισσότερο αθλητισμό από αυτόν που μπορούν να αντέξουν (όχι οι επιθυμίες και οι φιλοδοξίες, αλλά) οι εγκαταστάσεις του!

 

Ιδού, λοιπόν το πρόβλημα της χωροθέτησης όλων αυτών των δράσεων, που αυξάνονται και πληθύνονται καθημερινά. Το να βγαίνουν για να τρέξουν ή απλώς να βαδίσουν τα λεφούσια των οπαδών του (πολύ διαδεδομένου ως νεωτεριστικής και ελπίζω όχι πρόσκαιρης στάσης ζωής) «δρομικού κινήματος» δεν θέτει ζήτημα υποδομών. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους οι οποίοι καβαλάνε τα ποδήλατά τους και οργώνουν πλέον κάθε σπιθαμή της ρεθεμνιώτικης γης, που τα τελευταία χρόνια έγινε «bicycle-friendly»!

Πλάκα πλάκα, αυτή είναι η εξέλιξη: βάλαμε στο χρονοντούλαπο και στο ράφι με τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους γαϊδάρους, τα μουλάρια και τα κάθε λογής παραδοσιακά υποζύγια και αντί για τα σαμάρια, καθόμαστε πλέον σε δερμάτινες σέλες ποδηλάτων!

 

Θεωρώ απαραίτητο -μιας και το ‘φερε η κουβέντα στα γαϊδούρια- να τονίσω το… πολιτισμικό σοκ που έπαθα πριν από μερικά χρόνια, όταν ανήμερα της Καθαράς Δευτέρας ήμουν στο Μελιδόνι και άκουσα από τους διοργανωτές του εθίμου «το κλέψιμο της νύφης» ότι δεν υπάρχει πια γαϊδούρι ούτε για δείγμα στο χωριό τους και στην ευρύτερη περιοχή κι αναγκάζονται κάθε χρόνο να βγαίνουν στη γύρα για να δανειστούν ένα!

 

Κλείνω εδώ την παρένθεση και επιστρέφω στο ζητούμενο: στο θέμα των εγκαταστάσεων που αποτελούν τις εκ των ων ουκ άνευ συνθήκες, ώστε να μην πάνε στράφι όλες αυτές οι αθλητικές δραστηριότητες. Η Περιφέρεια Κρήτης, η Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης, οι Δήμοι, οι Ενώσεις και οι σύλλογοι αφουγκράζονται επί καθημερινής βάσεως την αγωνία των αθλουμένων σε οργανωμένη βάση, αλλά και τους συμμετέχοντες στα προγράμματα μαζικού αθλητισμού: μια αγωνία που μεγαλώνει και γίνεται… ασφυξία, από τη στιγμή που η κοινωνία παροτρύνει τους πολίτες να ασκηθούν, αλλά δεν μπορεί κιόλας να τους παράσχει τις στοιχειώδεις συνθήκες.

 

Κινούμενος στον αθλητισμό εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, έχω δει πολλές ευκαιρίες να χάνονται και ακόμη περισσότερες να μην παρουσιάζονται ποτέ! Θυμάμαι την απόγνωση του συγχωρεμένου (διαπρεπούς Φουρφουριανού αθλητή και προπονητή) Μιχάλη Μαράκη, που ήταν αναγκασμένος να προπονεί τα παιδιά στην αυλή του Γυμνασίου ή να ψάχνει για κάποιο χωράφι, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού από τις ρίψεις, στις οποίες ειδικευόταν.

 

Το κλειστό γήπεδο «Μελίνα Μερκούρη» έκλεισε μια εικοσαετία και εγώ στ’ αλήθεια θλίβομαι που (με λιγοστές εξαιρέσεις παρεμβάσεων) παραμένει ως είχε, ενώ φιλοξενεί μια ομάδα της Basket League! Θλίβομαι ακόμη περισσότερο, διότι η μόνη πόλη της Κρήτης, η οποία διαθέτει ομάδα τέτοιου επιπέδου, βρίσκεται σε καραντίνα (από τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις, τα All Star Games, τους τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος κ.ο.κ.) και ζηλεύει κάθε φορά που στρέφει το βλέμμα της προς το Ηράκλειο και προς τα Χανιά.

 

All Star Game το 2010 στα Δυο Αοράκια, All Star Game τις προάλλες στον Κλαδισό, διάβολε, εμείς στο πηγάδι κατουρήσαμε και δεν μπορούμε να έχουμε ένα γήπεδο της προκοπής;

 

Τουλάχιστον στο μπάσκετ η κατάσταση βολεύεται με το κλειστό «Μελίνα Μερκούρη», που κουτσά στραβά μπορεί ακόμη (εν μέσω ασφυξίας βεβαίως) να στεγάζει το Ρέθυμνο Aegean, την Ακαδημία Ρεθύμνου, το Αρκάδι, τον ΟΠΕΡ, τη ΡΕΚΑΛ και κάθε άλλον πικραμένο. Το μεγάλο δράμα εξελίσσεται λίγα μέτρα πιο πέρα κι αυτό περισσότερο από θλίψη προκαλεί θυμό και αγανάκτηση: εγώ ως Ρεθυμνιώτης, ως φίλαθλος και ως δημοσιογράφος αισθάνομαι βαθύτατα προσβεβλημένος, διότι έχουμε μια ομάδα-φάντασμα!

Κυριολεκτώ διότι η ομάδα γουότερ πόλο γυναικών του Ναυτικού Ομίλου Ρεθύμνου αγωνίζεται για τέταρτη σεζόν στο πρωτάθλημα της Α1, αλλά δεν έχει δώσει ούτε ένα ματς στην πόλη της! Στην παρθενική συμμετοχή της, το 2006 είχε ως έδρα το κολυμβητήριο του Αγίου Κοσμά στην Αθήνα, ενώ στις υπόλοιπες τρεις παρουσίες της στεγάζεται στα Χανιά και περιστασιακά στο Ηράκλειο.

Η ανοικτή πισίνα του Ρεθύμνου άρχισε να κατασκευάζεται το 1965 και παραδόθηκε προς χρήση το 1968, ενώ η μικρή, η οποία είναι κλειστή (αλλά δεν διαθέτει εξέδρες, ούτε χώρο γραμματείας) λειτουργεί από το 1999, σε αντικατάσταση της προηγούμενης που είχε δυο διαδρομές (1983-1998). Εδώ 46 χρόνια, με εξαίρεση τις υποχρεωτικές στεγανώσεις της λεκάνης, δεν έχει πραγματοποιηθεί κανένα ουσιαστικό βελτιωτικό έργο της εγκατάστασης, η οποία βεβαίως δεν έχει σύστημα θέρμανσης του (θαλασσινού, χλωριωμένου) νερού και γι’ αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τους αγώνες του πρωταθλήματος, κατά τη χειμερινή και την εαρινή περίοδο.

 

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: αυτή η αβελτηρία δεν είναι απλώς απαράδεκτη, αλλά εγκληματική! Η ομάδα γουότερ πόλο γυναικών του Ν.Ο.Ρ. που ως σύλλογος αριθμεί γύρω στους 350 αθλητές και αθλήτριες αφενός έχει ένα τεράστιο συγκριτικό (τόσο αθλητικό, όσο και οικονομικό, ελέω των αλλεπάλληλων μετακινήσεων, χώρια η καταπόνηση) μειονέκτημα έναντι των αντιπάλων της και αφετέρου αναπτύσσεται, προοδεύει και διακρίνεται ερήμην της πόλης της!

 

Σαν θεατρικό μπουλούκι, που τριγυρίζει από ‘δω κι από ‘κει, ένα πράγμα!

 

Τόσα χρόνια που ασχολούμαι με τα σπορ δεν έχω συναντήσει ποτέ μια περίπτωση ομάδας, η οποία ενώ αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο, είναι αναγκασμένη, λόγω των συνθηκών, να γίνεται «περιπλανώμενος Ιουδαίος» και να μην έχει αξιωθεί να δώσει στην πόλη της έστω έναν αγώνα, στην κυριολεξία για τα μάτια του (ρεθεμνιώτικου) κόσμου!

 

• Υ.Γ.: Για να υπάρχει μια τάξη μεγέθους, το συνολικό κόστος των έργων, που είναι απαραίτητα, ώστε να λειτουργήσει κανονικά η μεγάλη ανοικτή πισίνα και να στεγάζει τους αγώνες του Ν.Ο.Ρ. στο πρωτάθλημα της Α1, υπολογίζεται γύρω στις 150.000 ευρώ…