Η εναλλαγή των κομμάτων στη διακυβέρνηση του τόπου αποτελεί βασικό στοιχείο της δημοκρατίας. Οι πολίτες επιλέγουν κάθε φορά το κόμμα που θα κυβερνήσει ή που θα αποτελέσει τον κορμό μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Στα χρόνια της πολυεπίπεδης κρίσης είδαμε κόμματα να χάνουν την άλλοτε κυρίαρχη θέση τους στον πολιτικό χάρτη της χώρας, νέους σχηματισμούς να καρπώνονται τη φθορά των λεγόμενων παλαιών κομμάτων και άλλους μεταξύ «φθοράς και αφθαρσίας» είτε να γίνονται κυβερνητικοί εταίροι είτε για λίγο να αντέχουν και σιγά σιγά να φθίνουν ενώ την ίδια περίοδο «πήραν πάνω τους» και πολιτικοί (όπως τα στελέχη της Χρυσής Αυγής ) με απολύτως ακραίες απόψεις πλασαριζόμενοι ως δήθεν αντισυστημικοί και μόνοι «πατριώτες» αν και οι λογαριασμοί τους με τη δικαιοσύνη είναι ορθάνοιχτοι…
Η πολύπλευρη κρίση λοιπόν «κατάπιε» κόμματα, πολιτικούς και έφερε στο πολιτικό προσκήνιο ένα νέο τοπίο… Όλοι εμείς την ώρα της κάλπης αναζητούμε το πολιτικό προσωπικό που… θα βγάλει -λέει- τη χώρα από την κρίση! Αυτό παραμένει το κεντρικό πλαίσιο των κομμάτων επτά χρόνια από τότε που έσκασε η «φούσκα» και ξημέρωσε μια άλλη οικονομική – κοινωνική – πολιτική πραγματικότητα! Έτσι βήμα – βήμα (και κάλπη – κάλπη) τη διακυβέρνηση εδώ και δυο χρόνια ασκεί μια ιδεολογικά ετερόκλητη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Είναι αλήθεια επιτυχής αυτή η σύμπραξη; Η άποψη του γράφοντος είναι αρνητική.
Υπάρχει αξιόπιστη (κατά το δυνατόν) εναλλακτική πρόταση ή οδηγούμαστε στο «μη χείρον» στη «λογική» πόσο χειρότερα – για την κοινωνία – μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα(;) Και δεν είναι τυχαίο ότι αναφερόμαστε στην κοινωνία… Σε μια χώρα με ανύπαρκτο δίχτυ ασφαλείας για όσους η κρίση χτύπησε ανελέητα, την ώρα που οδηγούμαστε από το ένα μνημόνιο στο άλλο και οι έχοντες την εξουσία πασχίζουν μόνο να «πιάσουν τους στόχους – τους δείκτες – τα πλεονάσματα – τους αριθμούς…» στραγγίζοντας με τις φοροεπιδρομές και το «αίμα» των πολιτών και έχοντας οδηγήσει στον οικονομικό μαρασμό επιχειρήσεις και πολίτες κι όλα τούτα να γίνονται με την τακτική «διαίρει και βασίλευε». Από τη μια ο καλός ιδιωτικός τομέας που παράγει και συντηρεί το σπάταλο και αντιπαραγωγικό δημόσιο που μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει πληρώνει τους υπαλλήλους του, έστω και με μειωμένους πια μισθούς, ενώ από την άλλη ο ιδιωτικός τομέας καταγράφει συνεχώς ανέργους.
Οι νεοφιλελεύθεροι αγωνίζονται να πάρουν την πολιτική «ρεβάνς» και να οδηγήσουν στην έξοδο από το δημόσιο χιλιάδες υπαλλήλους ως αποτέλεσμα μιας αξιολόγησης για την οποία κάνεις τους δεν δίνει την παραμικρή πληροφορία κρατώντας την ως επτασφράγιστο μυστικό! Εκτός και αν οι ποσοστώσεις που όριζε ο νόμος του κ. Μητσοτάκη αποτελούν ένα τρέιλερ από τα προσεχώς…Τώρα μάλιστα που συμπορεύονται ΝΔ και Δράση σε περίπτωση ανάληψης της εξουσίας ένας ανόθευτος Νεοφιλελευθερισμός θα μπορέσει να κυριαρχήσει σαρώνοντας όσες κοινωνικές δομές και εργασιακά δικαιώματα άντεξαν σε κάποιο βαθμό στα επτά χρόνια της κρίσης…
Αδυνατούν βέβαια να δεχθούν ότι οι απολύσεις – που μπορεί δημοσίως να μην παραδέχονται όμως είναι ολοφάνερο από το πλαίσιο της πολιτικής που παρουσιάζουν ότι θα οδηγηθούν σε αυτές – θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ύφεση και αν μάλιστα απελευθερώσουν και τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα τότε ύφεση – ανεργία θα χτυπήσουν «κόκκινο» και η φτωχοποίηση – η κοινωνική καταστροφή δε θα μπορούν να συγκριθούν με καμία άλλη περίοδο της κρίσης.
Δεν μπορούν να δεχθούν όσοι ταυτίζονται με νεοφιλελεύθερες πολιτικές ότι το μεγαλύτερο μέρος των μικρών και μεσαίων – κυρίως- επιχειρήσεων που ακόμα κρατούνται στην αγορά συντηρούνται από τους πενιχρούς μισθούς και των υπαλλήλων του δημοσίου. Την ίδια στιγμή που η φοροεπιδρομή έχει στεγνώσει πολίτες και επιχειρήσεις οι οποίες για να ανταποκριθούν φοροδιαφεύγουν με οποίο τρόπο μπορούν… Στη συνέχεια οι κυβερνήσεις για να «βγουν τα ποσά και να πιάσουν τους μνημονιακούς στόχους» κόβουν μισθούς – συντάξεις στους «πλούσιους» του δημοσίου, γιατί αυτοί δεν μπορούν να κρύψουν τον «πενιχρό» τους μισθό!
Αυτό το φαύλο κύκλο δεν τον αντιλαμβάνονται όσοι οραματίζονται νεοφιλελεύθερες πολιτικές με αιχμή τις – ανομολόγητες- απολύσεις στο δημόσιο και την εξαφάνιση και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων στον ιδιωτικό τομέα για τον οποίο δήθεν κόπτονται… Μα φυσικά δεν κόπτονται για μια ικανοποιητική αμοιβή των εργαζομένων του, αλλά για περικοπή δαπανών στις επιχειρήσεις πετώντας και το «καρότο» της «ανάπτυξης» και των «επενδύσεων»…
Ίσως όλα τούτα να τους φαίνονται «κομμουνιστικά» και να σταυροκοπιούνται! Καμία τέτοια πρόθεση από τον γράφοντα…
Είναι ανάγκη όμως να γίνει ευρέως κατανοητό, ότι ακραίες οικονομικές πολιτικές σε μια χώρα, χωρίς έστω ικανοποιητικό δίχτυ κοινωνικής πρόνοιας και ασφαλείας για ένα συνεχώς αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού της, που οδηγείται στον κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτωχοποίηση είναι πέρα από κάθε ανθρώπινη και οικονομική λογική…
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter: @pgiannoulakis
