Νοσταλγία…

Την ιδέα για το σημερινό σημείωμα την οφείλω σε ένα φίλο. Αναδημοσίευσε μια επιστολή-αφήγηση που εδώ και μήνες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Αναφέρεται στο «μυστήριο» όσων γεννήθηκαν έως το 1985! Διάβασα το κείμενο με πολύ προσοχή και ενδιαφέρον… Είναι ολοφάνερο ότι κάποια χρόνια πάντα μας λείπουν και το θυμόμαστε με νοσταλγία!

 

Γεννημένος το 1967 ανήκω κι εγώ, όπως αρκετοί από εσάς, στο… «μυστήριο» των γεννημένων πριν το 1985…

 

Πολλές φορές συζητώντας με τους μαθητές μου στην τάξη διαπιστώνω ότι αδυνατούν να πιστέψουν πως υπήρξε μια εποχή (αρκετά κοντινή…) χωρίς κινητά τηλέφωνα, χωρίς internet-tablet και φυσικά χωρίς facebook… Δίχως playstations, Nintendo και έγχρωμες (!) τηλεοράσεις Plasma… Και «πώς ζούσατε;», με ρωτούν γεμάτοι έκπληξη… Τι κάνατε; Πως περνούσατε τις ώρες σας στο σπίτι και τις εκδρομές;

 

Μια άλλη εποχή πραγματικά πολύ διαφορετική…

 

Τους εξηγώ ότι τα πράγματα ήταν τόσο απλά… Βγαίναμε από το σπίτι και συναντούσαμε τους φίλους μας (όχι αυτούς του σημερινού facebook) στους δρόμους και τις πλατείες του χωριού, χωρίς απαραίτητα να το έχουμε κανονίσει από πριν…

 

Αν είχαμε τελειώσει το διάβασμά μας παίζαμε μέχρι να αρχίσει να νυχτώνει… Ποδόσφαιρο, κυνηγητό, κρυφτό, στρατιωτάκια…

Δεν χρειαζόταν να πάρουμε ειδική άδεια εξόδου από τους γονείς μας, ούτε να βρίσκονται πάνω από το κεφάλι μας «δια παν ενδεχόμενο»!

 

Οι γονείς μας δεν είχαν τους φόβους των σημερινών γονιών και δεν χρειαζόταν να μας ψάχνουν κάθε λίγο και λιγάκι… Σήμερα όλη η οικογένεια έχει κινητό τηλέφωνο και κάθε τόσο χτυπάει με τη γνώριμη φωνή στην άλλη άκρη «Που βρίσκεσαι τώρα; Ποιοι είναι εκεί; Πότε θα επιστρέψεις σπίτι; Πρόσεχε, ακούς;»…

 

Ναι… Και τότε πέφταμε, χτυπούσαμε! Δεν έρχονταν, όμως, σε «σύγκρουση» και οι οικογένειές μας! «Παιδιά, είναι, έλεγαν… Παίζουν, θα χτυπήσουν λίγο, θα περάσει!». Και περνούσε!

 

Οι πόρτες των σπιτιών μας, ανοιχτές! Η ζωή μας… ελεύθερη! Το ίδιο και τα παιχνίδια μας… Τα φαγητά μας… Μετρούσαμε τα παγωτά του καλοκαιρού και τις «αμέτρητες» ώρες στην θάλασσα…. Αντί για το «σκάρτο» δίωρο των σημερινών παιδιών στην παραλία… Είχαμε τρεις ολόκληρους μήνες διακοπές… χωρίς φροντιστήρια και γυμναστήρια! Η γυμναστική μας ήταν το παιχνίδι!

Λέγαμε στον παππού να κερδίσει τους φίλους του στην «πρέφα», για να εξασφαλίσουμε άλλο ένα γλυκό, αναψυκτικό, παγωτό ή σοκολάτα στο καφενείο του χωριού…

 

Συνεργαζόμασταν τα απογεύματα στο διάβασμα για το σχολείο. Η καζούρα και τα πειράγματα στα διαλείμματα καθημερινό φαινόμενο, μα δεν υπήρχαν νεύρα και παρεξηγήσεις… Οι γονείς τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας!

Μόνοι μας ανακαλύπταμε το «μέτρο»… Είχαμε καθώς φαίνεται έναν «μηχανισμό» που λειτουργούσε «με κάποιο αυτοματισμό» και μας προστάτευε από «κακοτοπιές»… Κάπως έτσι επιβιώσαμε…

 

Μεγαλώνοντας βοηθούσαμε -κατά το δυνατόν- τους γονείς μας στις δουλειές, πολλές φορές με αντάλλαγμα ένα μεγαλύτερο χαρτζιλίκι. Στο βάθος, όμως, με την καρδιά μας…

 

Είχαμε χρόνο… ελεύθερο χρόνο! Μπορούσαμε το μεσημέρι μετά το φαγητό να κοιμηθούμε… προλαβαίναμε και να διαβάσουμε και να ευχαριστηθούμε το παιχνίδι…

 

Τις Κυριακές παρακολουθούσαμε στο ραδιόφωνο τους αγώνες του ποδοσφαίρου και το βράδυ στην «Αθλητική Κυριακή» βλέπαμε τις φάσεις και τα γκολ! Η ελληνική ταινία της Κυριακής ήταν μια ευχάριστη συνήθεια στην ασπρόμαυρη, τότε, τηλεόραση. Θυμάμαι που παρακολουθούσαμε μια φορά την εβδομάδα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»! Στιγμές χαραγμένες για πάντα στη μνήμη…

 

Όταν αργότερα ήρθαμε στην πόλη ο κινηματογράφος έγινε μια νέα αγαπημένη απόλαυση.

 

Το ίδιο και οι βόλτες μας στην παραλία…

 

Νέες φιλίες, αληθινές που κρατάνε μέχρι σήμερα… Πρόσωπα που συναντούσαμε καθημερινά από κοντά και όχι μέσω της οθόνης του Η/Υ…

 

Έρωτες παιδικοί και εφηβικοί που μας σημάδεψαν!

 

Το θυμάστε καλά φίλοι μου ότι τότε δεν υπήρχε κουβέντα, μέσω chat room…

 

Έπρεπε την κοπέλα να τη συναντήσουμε, να της μιλήσουμε, να πάμε βόλτα στην παραλία ή για κινηματογράφο… Δεν ήταν οι φιλίες και οι γνωριμίες με το άλλο φύλο μέσω του facebook… Στέλναμε τα «ραβασάκια» μας και καρδιοχτυπούσαμε μέχρι να λάβουμε απάντηση… Δεν γράφαμε στο τέλος του σημειώματός μας 😉 😀 :P, όπως στις «συζητήσεις» του chat room…

Υπήρξαμε -ορθώς το επισημαίνει ο συντάκτης του διαδικτυακού κειμένου- η γενιά της «αναμονής»! Συνεχώς, κάτι (ή για κάτι) περιμέναμε… περιμέναμε να μαζευτεί όλη η οικογένεια στο μεσημεριανό φαγητό, περιμέναμε να φτάσει η ώρα για τον μεσημεριανό μας ύπνο, περιμέναμε τις Κυριακές νηστικοί για να κοινωνήσουμε, τον εκκλησιασμό τη νύχτα των Χριστουγέννων, το «Χριστός Ανέστη», περιμέναμε να περάσουν δύο ώρες πριν το μπάνιο στη θάλασσα, αν πρώτα είχαμε φάει, περιμέναμε και υπομέναμε το ταξίδι από το χωριό στην πόλη με το λεωφορείο… Τόσα και τόσα περιμέναμε!

 

Ένα, όμως, είναι σίγουρα όλα τούτα υπήρξαν για εμάς πηγή γνώσης, έμπνευσης, ζωής… Μεγαλώσαμε με τις δικές μας χαρές και λύπες… Με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας… Το πιο σπουδαίο από όλα; Μεγαλώσαμε σαν παιδιά!

 

Μάθαμε και ωριμάσαμε!

 

Σίγουρα και πάνω από όλα απολαύσαμε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια!