Είναι, δυστυχώς, πολλές φορές αναγκαίο να στεκόμαστε στα αυτονόητα… Το τελευταίο διάστημα έχουν μαζευτεί αρκετές περιπτώσεις σαν να γίνεται μια προσπάθεια να ανακαλύψουμε ξανά τον… «τροχό»!
Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένες τέτοιες περιπτώσεις. Τα στοιχεία για τη Χρυσή Αυγή, στοιχεία που βήμα βήμα βεβαιώνουν ότι πρόκειται για μια νεοφασιστική εγκληματική οργάνωση πέφτουν ως χιονοστιβάδα… Είδαμε ακόμα και φωτογραφίες με οχτάχρονα παιδιά να χαιρετούν ναζιστικά! (Αλήθεια ποιοι γονείς μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους; Απαιτείται πιστέυουμε έρευνα από τις αρχές… Τα παιδιά αυτά έχουν ανάγκη προστασίας!). Παρ’ όλα αυτά η Χ.Α. είναι ακόμα τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις…
Πραγματικά, ξεπερνά κάθε λογική, το πως ένα σοβαρό τμήμα των πολιτών εξακολουθεί να έχει θετική γνώμη για το ρατσιστικό-νεοναζιστικό αυτό μόρφωμα… Το αυτονόητο θα ήταν να στραφεί προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.
Συνεχίζοντας αυτό το «οδοιπορικό» σταματάμε σε ένα ακόμα… αυτονόητο. Είχαμε συνηθίσει χρόνια τώρα να κυριαρχεί η ατιμωρησία και το «κουκούλωμα»… Τώρα βλέπουμε να αλλάζει η κατάσταση αυτή. Περιπτώσεις λ.χ. όπως αυτή του κ. Μιχ. Λιάπη, του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, του κ. Παπακωνσταντίνου (πρώην υπουργού), οι μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα, η περίπτωση του κ. Χ. Τομπούλογλου, του κ. Κοντομηνά κ.α. οδηγούνται στη δικαιοσύνη. Τι χρειαζόταν για να γίνουν όλα αυτά; Ένα άλλο… αυτονόητο σε μια φυσιολογική χώρα… πολιτική βούληση!
Σημάδια όλα τούτα ότι κάτι κινείται προ τη σωστή κατεύθυνση. Θα πει, τώρα, ο πολίτης ότι τα βήματα αυτά είναι αργά… Χρειάζεται να γίνουν άλματα! Δε θα διαφωνήσει κάποιος σ’ αυτό… Η αρχή έχει γίνει και το μήνυμα ότι η πολιτική βούληση υπάρχει, ώστε η ατιμωρησία και το «κουκούλωμα» να γίνονται κάθε μέρα παρελθόν, έχει σταλεί προς κάθε κατεύθυνση…
Έχουμε τονίσει πολλές φορές από τη θέση αυτή ότι η κρίση που βιώνουμε είναι πολυεπίπεδη. Κρίση θεσμική, αξιακή, κοινωνική, πολιτική, οικονομική και στο βάθος της κρίσης πολιτισμική. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με φαύλες νοοτροπίες (λ.χ. όπως η ατιμωρησία που αναφέραμε παραπάνω) η χώρα μας έχει οδηγηθεί στη σημερινή δυσχερή θέση.
Ο εκάστοτε πρωθυπουργός (όπως λ.χ. και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρόεδρος της Βουλής κ.α.) είναι θεσμοί.
Ποιο είναι εδώ το αυτονόητο; Ο σεβασμός!
Το να ακούμε, λοιπόν, έναν Βρετανό Ευρωβουλευτή να κάνει μια αήθη επίθεση στον Έλληνα πρωθυπουργό και προεδρεύοντα της Ε.Ε. μπορούμε, ίσως να το εντάξουμε σε ένα φάσμα μεταξύ γραφικότητας και της όποιας σκοπιμότητας.
Δεν μπορούμε, όμως, να κάνουμε το ίδιο ακριβώς όταν ακούμε Έλληνες δημοσιογράφους να μην «αντιλαμβάνονται (;)» το γεγονός ότι ο κ. Ντ. Φάρατζ προσβάλλει όχι μόνο τον κ. Αντώνη Σαμαρά -ως πρόσωπο- αλλά και ως θεσμό. Προσβάλλει, δηλαδή τον εκπρόσωπο της χώρας. Τέτοιου «επιπέδου» δημοσιογραφία είχαμε να δούμε από την εποχή του… «Αυριανισμού»! Το κλίμα αυτό το μεταφέρουν και στους πολίτες. Είναι κι αυτός ένας (έμμεσος (;)) τρόπος καλλιέργειας ενός κλίματος που οδηγεί σε λάθος συμπεριφορές (ή συμπεράσματα). Φαίνεται, ότι και στην περίπτωση αυτή μπορεί να υπάρχουν… σκοπιμότητες. Το πρώτο, λοιπόν, αυτονόητο εδώ είναι ο σεβασμός στους θεσμούς και το δεύτερο είναι ότι οι εκπρόσωποι των θεσμών -όσοι είναι εκλεγμένοι- υπέρ ή κατά -ψηφίζονται στις εκλογές.
Αυτό είναι το πλαίσιο σε μια φυσιολογική χώρα.
Αυτό είναι το πλαίσιο σε μια Δημοκρατία.
Επόμενος σταθμός στο «οδοιπορικό» μας η αξιολόγηση δομών-φορέων του δημοσίου. Λίγες ημέρες πριν -στη διάρκεια ενός ταξιδιού μου στο Λονδίνο- ζήτησα να μάθω για την αξιολόγηση των Βρετανικών σχολείων. Αν και στο θέμα αυτό θα αναφερθούμε σε επόμενο σημείωμά μας, αρκεί να πω λ.χ. ότι το σχέδιο για την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας του ΥΠΕΘ -για το οποίο είναι στα «κάγκελα» οι συνδικαλιστικοί φορείς- μοιάζει με «παρωνυχίδα»… Το ζήτημα της αξιολόγησης δομών – φορέων – μονάδων (όπως λ.χ. τω σχολείων), όχι απλά είναι αναγκαίο, αλλά ένα ακόμα αυτονόητο.
Πως, αλλιώς, άραγε θα υπάρχει συνεχής βελτίωση; Σε γενικότερο και ευρύτερο πλαίσιο αρκεί να δούμε ότι ακόμα υπάρχει ο… «Οργανισμός Κωπαΐδας»! Κι όλα τούτα για να μην «κινηθεί», να μην αλλάξει το παραμικρό… Ταμπού και νοοτροπίες ετών γίνεται αγώνας να παραμείνουν ως έχουν! Με «όπλο» την καλλιέργεια του φόβου που προκαλεί το… «νέο», κόμματα και συνδικαλιστικοί φορείς αγωνίζονται για την… στασιμότητα.
Ποιο είναι, λοιπόν, εδώ το αυτονόητο; Η επιστροφή στο «χθες» ή η συνεχής βελτίωση -η αξιολόγηση και η σωστή διάρθρωση των «δυνάμεων» του δημοσίου (ανθρώπινο δυναμικό – πόροι);
Θα μπορούσαμε, ίσως, να αναφέρουμε και πολλά άλλα… αυτονόητα της ελληνικής πραγματικότητας… Όμως, είναι ολοφάνερο ότι αν δεν αφήσουμε πίσω μας λαθεμένες νοοτροπίες, αντιλήψεις, ταμπού και αν δεν αντιμετωπίσουμε όλοι (πολιτεία – θεσμοί – φορείς – κοινωνία) κατάματα τη σημερινή πραγματικότητα με αυτοκριτική – αυτογνωσία – βούληση για μεγάλες αλλαγές, είτε έχουμε «Μνημόνιο» είτε απαλλαγούμε από αυτό η πολυεπίπεδη (πολιτισμική στην ουσία κρίση) δεν πρόκειται να γίνει παρελθόν…
Κι αυτό είναι άδικο, κυρίως, για τη νεολαία αυτής της χώρας. Πραγματικά ο αγώνας είναι δύσκολος και επίπονος… Όμως, αξίζει τον κόπο!
pgiannoulakis@yahoo.gr
