Της AΝΝΑΣ Ι. ΠΙΤΕΡΗ
Ένα καθιερωμένο χρέος ετών προς την μητέρα όλων μας την Παναγία, μας έφερε και φέτος στο δρόμο για την χάρη Της. Αφετηρία μας το Ατσιπόπουλο, προορισμός η Παναγία των Μυριοκεφάλων. Το μικρό εκκλησάκι το καθολικό της Μονής του 11ου. Αιώνα που οικοδομήθηκε με θαυμαστό τρόπο από τον Άγιο Ιωάννη τον Ξένο. Ο ναός αυτός κοσμεί τον τόπο μας και τον καθαγιάζει. Πλήθος κόσμου κάθε χρόνο ανηφορίζει από όλη την Κρήτη σ’ αυτό το ορεινό χωριό για να προσκυνήσει την Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Αντιφωνήτριας.
Εάν αποφασίσεις να ξεκινήσεις μια φορά, θέλεις να πηγαίνεις κάθε χρόνο. Οι ώρες πολλές, μέσα στην ζέστη, στον αέρα, ενίοτε και στη βροχή, νιώθεις τα πόδια σου να καίνε αλλά η καρδιά γεμίζει αγαλλίαση και παίρνεις απίστευτη δύναμη.
Η διαδρομή επί της παλαιάς εθνικής σε απογοητεύει, δρόμος γεμάτος σκουπίδια. Ο άνθρωπος αφήνει αλόγιστα το άσχημο αποτύπωμά του στο διάβα του και για τους οδοιπόρους, ένα ερωτηματικό, γιατί άραγε όλη αυτή η ασχήμια; πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να κακοποιούμε τον τόπο μας;
Ευτυχώς είναι και αυτοί με τα φροντισμένα σπίτια τους τις φροντισμένες αυλές τους, που αφήνουν νερά, αναψυκτικά, χυμούς για τους διαβατές και μια ευχή για καλό δρόμο. Βοήθεια σας η Παναγία και παίρνεις δύναμη και κουράγιο να συνεχίσεις αγγόγυστα τον δρόμο σου με την ελπίδα να φτάσεις στον προορισμό σου.
Στην συνέχεια αφήνεις τον παλαιό εθνικό και ανεβαίνεις ένα ανηφορικό δρόμο για τον Άγιο Κωνσταντίνο, υποχρεωτικά στάση για ανάσα ξεκούρασης.
Συνεχίζεις στη διαδρομή Άγιος Γεώργιος – Πέντε Παρθένες σε ένα μοναδικό τόπο που αναφωνείς Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου. Θεόρατα δέντρα που λες και αγγίζουν τον ουρανό, δίπλα στο δρόμο σου αλλά και στη ρεματιά, λαξευτοί τάφοι που μαρτυρούν την μακραίωνη ιστορία του Αγίου αυτού τόπου με τις Αγιασμένες ψυχές που αποφάσισαν να μονάσουν εκεί και με το μαρτύριο τους να ενώσουν την γη με τον ουρανό.
Εσύ όμως βιάζεσαι να φτάσεις στην πηγή να δροσιστείς, να πλυθείς να πιεις το ίαμα. Έχεις κάνει ήδη την μισή διαδρομή.
Ανεβαίνεις αργά στην Αργυρούπολη, καθαρό και φροντισμένο το χωριό, έτοιμο κάθε χρόνο για την γιορτή της Παναγίας του διπλανού χωριού.
Φεύγεις από τον κεντρικό δρόμο, να αποφύγεις τις στροφές και συναντάς τον Άγιο Τίτο, ένα μικρό και απερριτο εκκλησάκι και εκεί στο λιγοστό φως αναπαύεις το σώμα σου για το τελευταίο τμήμα της διαδρομής των τεσσάρων χιλιομέτρων. Το φως στο δρόμο λιγοστό, μόνο κάπου κάπου περνάει αυτοκίνητο, παράταιρο στην γαλήνη του σύμπαντος, των αστεριών και των νυχτοπουλιών.
Εκεί που νιώθεις ότι μετά από οκτώ ώρες διαδρομή, δεν έχεις κουράγιο πλέον να συνεχίσεις, μπροστά σου η τελευταία στροφή, με το μικρό εικονοστάσι και στο βάθος ολόλαμπρο το εκκλησάκι της Παναγίας. Τα πόδια σου βγάζουν φτερά και ως δια μαγείας ξεχνάς όλη την κούραση. Έκανες την υπέρβασή σου, τον αγώνα σου, εναποθέτεις την ελπίδα σου στην αγκαλιά Της και ζητάς το έλεος Της.
Χρόνια Πολλά σε όλους.
