Κάθε μέρα ανακοινώνονται από τα ΜΜΕ σωρείες παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από τους «καλούς μας γείτονες» Τούρκους. Είναι ίσως η μόνη βαλκανική χώρα που έχει ξεκάθαρες βλέψεις για αλλαγή των συνόρων και επεκτατική πολιτική που δεν εγκαταλείπει ποτέ.
Τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο αιγαίο έγιναν γνωστά στις αρχές της δεκαετίας του 60, όταν η γη φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά από δορυφόρους. Μετά την πρώτη γεώτρηση στη Θάσο, η οποία έδωσε τα πετρέλαια του πρίνου, η Τουρκία ξεκίνησε συστηματικά τις παραβιάσεις στον εναέριο χώρο, κάνοντας ολοένα εντονότερη την παρουσία της στα επόμενα χρόνια, αποσκοπώντας φυσικά στην αλλαγή του στάτους κβο στο αιγαίο και τη συμμετοχή της στη μοιρασιά των υδρογονανθράκων, που όλα τα μέχρι σήμερα στοιχεία δείχνουν ότι είναι ίσως τα μεγαλύτερα κοιτάσματα στον κόσμο!
Αποτέλεσμα της παραπάνω τακτικής ήταν σε πρώτη φάση η κατάληψη της μισής Κύπρου το 1974 και στη συνέχεια η εξαιρετικά μελετημένη κίνησή της στα Ίμια το 1996, για να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα στο αιγαίο, πιάνοντας σχεδόν στον ύπνο την ελληνική πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική ηγεσία.
Κάπως έτσι και με πολλά άλλα φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Δεν ξέρω, γιατί ποτέ δεν μπορείς να έχεις ακριβή στοιχεία, αλλά όλοι μας γνωρίζουμε ότι ένα τεράστιο κονδύλι από τον προϋπολογισμό κάθε χρόνο πηγαίνει στην άμυνα της χώρας, στερώντας το από άλλους πολύτιμους τομείς, όπως είναι η παιδεία και η υγεία.
Μοιραία κάποιοι θα πρέπει να υπερασπίσουν με νύχια και με δόντια τουλάχιστον τα κεκτημένα με θυσίες και αίμα από τους παππούδες μας. Οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας είναι μερικοί απ’ αυτούς. Όταν κάθε μέρα φτάνεις στα όριά τους μηχανές και προσωπικό, τότε μοιραία δεν μπορείς να αποφύγεις και κάποια ατυχήματα που δυστυχώς στοιχίζουν ζωές.
Προχθές πάλι έπεσε ένα μιράζ και σκοτώθηκε ο πιλότος, με αδιευκρίνιστες ακόμη συνθήκες, βυθίζοντας στο πένθος μια οικογένεια με δυο παιδιά και στερώντας τη χώρα από ένα εξαιρετικό μάχιμο πιλότο. Αμέσως βγήκαν οι πολιτικοί για τα καθιερωμένα συλλυπητήρια στην οικογένεια και το διαδίκτυο γέμισε από τη λέξη ΑΘΑΝΑΤΟΣ. Αύριο, αν βρεθεί η σορός του, θα τον σκεπάσουν και με την ελληνική σημαία και θα βγάλουν ηρωικούς λόγους, αυτοί που παίρνουν αποφάσεις από τα γραφεία και ποτέ, οτιδήποτε και να συμβεί δεν πρόκειται να είναι παρόντες στην πρώτη γραμμή.
Ο νεκρός πια πιλότος Γιώργος Μπαλταδώρος, είχε πει σε συνέντευξή του στην τηλεόραση: «Είμαστε πάντα έτοιμοι. Σίγουρα υπάρχει κίνδυνος, άσχετα αν τις περισσότερες φορές δεν γίνεται τίποτα. Αλλά δεν ξέρουμε σήμερα ή αύριο τι σκοπό έχουν να κάνουν οι απέναντι». Άλλος Έλληνας πιλότος σε μήνυμά του όταν βρίσκονταν στον αέρα είχε πει: πετάω για τον πατέρα μου.. για τον ψαρά.. για τον παπά.. για τον δάσκαλο.. πετάω για την πατρίδα!! Ξέχασε να πει ότι πετούσε για την αθανασία! Αυτή που κέρδισε με το αίμα του ο Μπαλταδώρος.
Διαβάζω στο διαδίκτυο για πολλοστή φορά τη λέξη «αθάνατος». Πώς να μη σε φοβίζει η λέξη; Ποιος νεκρός, αν μπορούσε, δεν θα ζητούσε ζωή; Όλοι ζωή ζητούν, μα η πικρή αλήθεια είναι πως δυο μικρά παιδιά ξαναβαπτίζονται σήμερα στα αιμάτινα νερά του αιγαίου με ονόματα ορφάνιας. Κι όσο κι αν σήμερα όλοι μιλούν για το παλικάρι που χάθηκε πετώντας για μια ιδέα, για την πατρίδα, για ένα ιδανικό, είναι σίγουρο πως η δική μας ψυχή πολύ γρήγορα θα ξεβράσει τη θύμησή του.
Είναι τραγικό να χάνεις σε καιρό ειρήνης νέους ανθρώπους γεμάτους ζωή, που μπορούν να προσφέρουν πολλαπλά στο κοινωνικό σύνολο. Κάθε λογικός πολίτης θα πρέπει να νιώθει οργισμένος και να φωνάξει σε όλους του υπευθυνοανεύθυνους… φτάνει πια! Δεν θέλω άλλους ήρωες σε κατάσταση πολεμικής εμπλοκής, αλλά πολίτες που να δημιουργούν στην ειρήνη! Μ’ αρέσει και θέλω να καμαρώνω κι εγώ και οι υπόλοιποι Έλληνες για τα παλληκάρια μας και όχι για να τα θρηνούμε! Δεν θέλω επισημότητες και ηρωικούς επικήδειους, αλλά πληρότητα επίγειας ζωής! Θέλω να νιώθω και να είμαι περήφανος για τα έργα της χώρας μου, για τους επιστήμονές της, για τα έξυπνα μυαλά των παιδιών της και όχι για τα νεκροταφεία της! Γιατί χώρα που νομίζει ότι βρίσκει τη δικαίωσή της σε νεκρούς ήρωες, θα είναι πάντα αδικημένη, θα αδικούνται οι χρήσιμοι και θα δικαιώνονται εσαεί οι άχρηστοι!
Οι ψυχές και οι αγάπες όλων των ανυπότακτων υπάρξεων, όπως του αδικοχαμένου Έλληνα πιλότου, θα εξακολουθούν να διεκδικούν την απάντηση στις πληγές τους, μέσα από δάκρυα και γέλια… πάντα όμως θα πλανιέται ένα τεράστιο γιατί; στην ψυχή κάθε λογικού ανθρώπου.
Ήρωας, άνθρωπος, πατέρας, σύντροφος, γιος, πολεμιστής, ελεύθερος, κατακτητής των ουρανών… και πάνω απ’ όλα Έλληνας, παρέα τώρα πια με όλους τους υπόλοιπους που έχασαν για τους ίδιους λόγους τη ζωή τους και που τους ενώνει το τραγούδι που όλοι οι πιλότοι αγαπούν. Το «Ήλιος θεός», του Βασίλη Σκουλά.
«Σαν το σύννεφο φεύγω πετάω έχω φίλο τον Ήλιο-Θεό! με του αγέρα το νέκταρ μεθάω, αγκαλιάζω και γη κι ουρανό! Και χωρίς τα φτερά δεν φοβάμαι, το γαλάζιο ζεστή αγκαλιά! στα ψηλά τα βουνά να κοιμάμαι, στο Αιγαίο να δίνω φιλιά! Λευτεριά στους ανέμους ζητάω! έχω πάψει να είμαι θνητός! ανεβαίνω ψηλά κι αγαπάω δίχως σώμα χρυσός αετός!».
Καλό ταξίδι Γιώργο… Με μία ευχή. Όλο αυτό το παιχνίδι εκεί ψηλά που παίζουν οι Έλληνες πιλότοι να έχει νόημα… κι εδώ και εκεί που βρίσκεσαι τώρα…
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι καθηγητής Φυσικής Αγωγής
