Έβλεπα στο διαδίκτυο το βίντεο με το φραστικό επεισόδιο του υιού Μπακογιάννη με άτομο του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας, για την ανάληψη των καθηκόντων των νέων περιφερειαρχών, όπως και άλλα παρόμοια περιστατικά ανά την Ελλάδα. Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να γελά ή να κλαίει κάποιος για όλη αυτή την κατάντια. Τελικά απ’ ότι φαίνεται τον έλληνα δεν τον πτοούν, ούτε τα εκάστοτε μνημόνια, ούτε τα «κόκκινα δάνεια», ούτε και οι τρόικες. Το βασικό του πρόβλημα είναι ο όρκος! Αυτόν που δίνουν οι πολιτικοί όταν εκλέγονται ότι θα υπερασπιστούν και θα τηρούν το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, αλλά είναι οι πρώτοι που τελικά γίνονται επίορκοι και τον καταπατούν σε πρώτη ευκαιρία.
Ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω όσο και να προσπάθησα, γιατί ενώ όλοι όσοι κατεβαίνουν στην πολιτική ναι μεν έχουν τον ίδιο ακριβώς στόχο, δηλαδή να σώσουν το κράτος, αλλά τελικά αυτοί δεν καταφέρνουν ποτέ να συνεργαστούν και το βουλιάζουν όλο και περισσότερο γκρεμίζοντας ό,τι χτίζει ο άλλος! Αντί να συνεργαστούν όλοι μαζί για να δημιουργήσουν και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, ψάχνουν να βρουν τις πιο ασήμαντες αφορμές για να βρεθούν απέναντι και να μαλώσουν.
Είναι πραγματικά τραγελαφικό να βλέπεις τους πολιτικούς, τον υποτίθεται καθρέφτη της κοινωνίας, να διαγκωνίζονται για το πόσο άχρηστοι είναι οι ίδιοι τελικά! Αποδεικνύουν σε κάθε περίπτωση ότι δεν τους ενδιαφέρει η σύμπνοια και η δημιουργία, αλλά το πώς θα δημιουργήσουν εντυπώσεις ορκιζόμενοι ο ένας στο σύνταγμα, ο άλλος στο ευαγγέλιο και ο τρίτος στον λαό.
Η απορία μου βέβαια είναι γιατί δίνουν τον όρκο, αφού τελικά όλοι ξέρουμε ότι οι πολιτικάντηδες και τα ρουσφέτια θα συνεχίσουν και τις κομματικές προσλήψεις και τα φακελάκια με τα γρηγορόσημα θα αφήσουν, για να μας κάνουν σε κάθε περίπτωση τη ζωή ποδήλατο, αλλά και τους τεμπέληδες άσχετους ημέτερους θα διορίσουν σε καίριες θέσεις για να αποσυντονίζουν ό,τι καλό πάει να γίνει σ’ αυτή τη χώρα.
Καλό θα ήταν, αλλά μάλλον ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, αν πραγματικά οι πολιτικοί θέλουν να προσφέρουν σ’ αυτόν τον πολύπαθο τόπο, επιτέλους κάποια στιγμή να δώσουν το καλό παράδειγμα, παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές τους και να αφήσουν κατά μέρος τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τους ψεύτικους όρκους, περνώντας στην ουσία και την άμεση αποτελεσματικότητα.
Ο πρόσφατα αναχωρητής σε άλλους κόσμους μεγάλος δάσκαλος Εμμανουήλ Κριαράς, λίγο πριν φύγει, είχε πει: «Επίστεψα πολύ στον έρωτα… Είναι αυτός που σε βοηθά να ζεις και να δημιουργείς. Είναι αυτό που λείπει ίσως σήμερα…» και κάποια άλλη στιγμή του: «θέλω να φύγω γιατί δεν μπορώ πλέον να βλέπω αυτή την κατάντια». Κι εγώ με τα λεγόμενά του τελικά αναρωτήθηκα.. μιας και δεν μπορούμε να «φύγουμε» από τη μια στιγμή στην άλλη 11 εκατομμύρια Έλληνες, ρε σεις ανά την Ελλάδα πολιτικάντηδες, αφού έχετε πάρει διαζύγιο με τη δημιουργία, μπας και όπως είπε ο Κριαράς, είστε ανέραστοι τελικά;
