Οι απεργίες του Σεπτέμβρη και η επιστροφή της Χώρας στην Ανατολή

Από την περασμένη Δευτέρα άρχισαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις των Εκπαιδευτικών, οι οποίες ακολουθούνται από την απεργία της ΑΔΕΔΥ, τις ερχόμενες ημέρες. Ταυτόχρονα προετοιμάζονται για απεργία μεγάλοι κλάδοι εργαζομένων. Απεργίες προγραμματίζουν οι εργαζόμενοι στην αμυντική βιομηχανία, την Υγεία και οι εργαζόμενοι πολλών άλλων επιχειρήσεων και Οργανισμών του Δημόσιου Τομέα. Είναι εμφανής, αν όχι η υποκίνηση των απεργών αυτών από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τουλάχιστον η «θερμή συμπαράσταση» σε αυτούς. Η υποκίνηση συνάγεται και από τις μαξιμαλιστικές δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, στους εκπαιδευτικούς υπόσχονται ότι θα επαναπροσληφθούν όλοι όσοι απολυθούν λόγω διαθεσιμότητας. Στους υπόλοιπους υπόσχονται εκτός από την επαναπρόσληψη, σταδιακή επιστροφή στο «μισθολογικό πακτωλό» του 2008 και ολική επαναφορά της μονιμότητας στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω δηλώσεις σχετικά με τη διαθεσιμότητα στους Καθηγητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε ότι: «Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να αναγνωρίσει αυτές τις παράνομες και αντισυνταγματικές ενέργειες και θα τις ακυρώσει στην πράξη. Όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι απαραίτητοι για την μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα υλοποιήσει η κυβέρνηση της Αριστεράς και γι’ αυτό το λόγο, θα επαναπροσληφθούν». Ανάλογες δηλώσεις υπάρχουν για την αμυντική βιομηχανία και τους εργαζόμενους σε αυτήν, «που είναι απαραίτητοι όλοι για την αμυντική θωράκιση της Χώρας», αλλά και για άλλες μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων του Δημόσιου Τομέα, που επίσης είναι απαραίτητες και αναγκαίες για την απρόσκοπτη λειτουργία του Κράτους. Λες και αυτό λειτουργούσε το 2008, όταν η δύναμη του ξεπερνούσε τις 800.000 εργαζόμενους.

 

Ενώ, όσον αφορά «το κάγκελο», που είναι ο τρόπος που θα βγούμε από την Κρίση και πως θα ανορθωθούμε ξανά ως Κοινωνία και ως Λαός, ούτε κουβέντα, από κανένα κόμμα.

 

Προσωπικό μας πιστεύω είναι ότι η σκληρή σημερινή πραγματικότητα στη Χώρα μας, αντιμετωπίζεται μόνο με μεταρρυθμίσεις του Σοβιετικού μοντέλου λειτουργίας του Κράτους και των δομών του, γενικότερα. Όχι με τη σταθερή επωδό: Όταν γίνουμε Κυβέρνηση θα τους επαναπροσλάβουμε όλους, θα επανιδρύσουμε όλες τις καταργημένες Κρατικές Δομές, θα καταργήσουμε τον πρόσφατο Νόμο της λειτουργίας των Πανεπιστημίων, θα εθνικοποιήσουμε όλες τις ιδιωτικοποιημένες Κρατικές Επιχειρήσεις και γενικά, θα γυρίσουμε τη Χώρα πίσω στο «ανέμελο» 2008. Αυτό είναι δυστυχώς το μόνιμο μότο με το οποίο  αντιμετωπίζει πια όλες τις κινήσεις της Κυβέρνησης, αλλά και όλες τις δίκαιες ή άδικες απαιτήσεις των κατά περίπτωσιν απεργουσών Κοινωνικών ομάδων ο ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι απορίας άξιον, πως θα κυβερνήσει και πως θα υλοποιήσει όσα υπόσχεται, διότι υπάρχει κάποια πιθανότητα να συμβεί και αυτό, μετά τις επόμενες εκλογές. Όσο δε δεν εκφέρεται ούτε λέξη για το που θα βρεθούν τα χρήματα, αλλά γίνονται μόνο δηλώσεις του τύπου «θα φορολογηθεί ο πλούτος», «θα πληρώσουν οι εφοπλιστές» και άλλα ανάλογα ηχηρά αλλά κούφια παρόμοια, που μόνο για προεκλογική κατανάλωση είναι, δεν πιστεύουμε ότι η «κάποια πιθανότητα», που αναφέραμε παραπάνω θα μετατραπεί σε «μεγάλη πιθανότητα» ή ακόμη περισσότερο σε βεβαιότητα. Και είναι κρίμα που δε διδάχθηκε κανείς από το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου, το οποίο αποτέλεσε την αφορμή για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, ως Χώρα και ως Λαός. Και αποτέλεσε επίσης το ξεκίνημα για την κατάρρευση της εκλογικής δύναμης του ΠΑΣΟΚ, από το κραταιό 40%, στα μονοψήφια ποσοστά στα οποία βρίσκεται σήμερα.

 

Αλλά και η Κυβέρνηση παρά τις περικοπές και την ουσιαστική στάση πληρωμών που έχει επιβάλει, δεν τα πάει καλύτερα. Κάτι «ψέλλισε» ο κ. Πρωθυπουργός, για το τέλος των μνημονίων το επόμενο έτος από την έκθεση Θεσσαλονίκης, αλλά ούτε εξήγησε, ούτε μπήκε σε λεπτομέρειες για το πως θα γίνει αυτό. Στην πράξη δε, δεν έχει καταφέρει ούτε να επανεκκινήσει την Οικονομία, ούτε να ξεκινήσει ξανά τα «μεγάλα έργα», αλλά ούτε και να πείσει τον Ελληνικό Λαό πως είναι ορατή η έξοδος μας από την Κρίση. Δεν έχει καταφέρει, με άλλα λόγια να διατυπώσει μια πειστική αφήγηση και ένα όραμα, για το που πρέπει να πάει η Ελλάδα, με αποτέλεσμα να υφίσταται τις, δημοσκοπικές προς το παρόν, συνέπειες του γεγονότος αυτού. Με συνεπακόλουθο την Κοινωνική απογοήτευση. Και επίσης τη στροφή του κόσμου σε κόμματα και παρατάξεις, είτε φασίζουσας νοοτροπίας, όπως είναι η «Χρυσή Αυγή», είτε μηδενικού λόγου και έργου, όπως είναι οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες».

 

Και όσο το Μνημονιακό Πολιτικό Σύστημα, υλοποιεί τις διαρθρωτικές αλλαγές υπό το πρίσμα της συντήρησης του πελατειακού του Κράτους και διαιωνίζει τις αγκυλώσεις έναντι των προσαρμογών, ενώ το Αντιμνημονιακό, υπόσχεται την άμεση επιστροφή μας στο «ανέμελο 2008», η Χώρα δεν πρόκειται να πάει μπροστά. Αντίθετα θα πηγαίνει, αργά αλλά σταθερά, προς την Ανατολή, όπου κατά την άποψη των νεοσυντηρητικών κομμάτων της Δυτικής Ευρώπης, ανήκαμε πάντα.

 

Στο χέρι του Λαού μας λοιπόν και μόνο σε αυτό, είναι να αλλάξει το Πολιτικό Σύστημα και να τους διαψεύσει. Φτάνει να καταλάβει τη δύναμη που έχει και τις δυνατότητες που δίνονται στον Τόπο, αν το κάνει αυτό.