Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν η σχολική χρονιά του 1999. Στο Λύκειο μας τότε, είχε έρθει μια καινούργια καθηγήτρια, νεαρή σε ηλικία. Πολλές φορές στα διαλείμματα, αρκετοί από εμάς τους μαθητές, πλησιάζαμε την έδρα και πιάναμε κουβέντα μαζί της περί ανέμων και υδάτων. Ίσως επειδή μας έκανε εντύπωση το νεαρό της ηλικίας της, καθώς σε όλη μας τη σχολική ζωή μέχρι τότε, οι περισσότεροι δάσκαλοι και καθηγητές μας ήταν λίγο πολύ μεσήλικες.
Σε μια από τις πολλές κουβέντες που είχαμε, μας εκμυστηρεύτηκε πως όταν πρωτοεμφανίστηκε σε σχολείο να δουλέψει (στο δικό μας ή την προηγούμενη χρονιά σε άλλο σχολείο, δεν θυμάμαι καλά), πολλοί καθηγητές δεν της καλομιλούσαν στα διαλείμματα. Την είχαν πάρει από στραβό μάτι επειδή ήταν από εκείνους τους «κακούς» που είχαν δεχθεί να λάβουν μέρος στον πρώτο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ των εκπαιδευτικών το 1998. Εξετάσεις που έγιναν με τα ΜΑΤ να φυλάνε τα εξεταστικά κέντρα από τους τότε εργατοπατέρες της εκπαίδευσης που ήταν αντίθετοι στη διεξαγωγή του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και ζητούσαν τη διατήρηση της επετηρίδας.
Πολλά άλλαξαν από τότε στα ελληνικά σχολεία. Ένα πράγμα όμως παρέμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Ο συνδικαλιστικός σκοταδισμός. Η πλήρης άρνηση και το απόλυτο όχι σε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης, εκσυγχρονισμού και προόδου της εκπαίδευσης.
Δεν αντιτίθενται στην αξιολόγηση όλοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Πάρα πολλοί, όχι μόνο είναι θετικοί, αλλά την επικροτούν ως μέσω επιβράβευσης της προσπάθειάς τους ή ως εργαλείο βελτίωσης των ικανοτήτων τους. Κι αυτό γιατί η αξιολόγηση δεν περιέχει κανένα τιμωρητικό, πειθαρχικό ή απαξιωτικό για τους εκπαιδευτικούς στοιχείο. Έχει καθαρά βελτιωτικό χαρακτήρα και τα αποτελέσματά της συνδέονται είτε με επιβράβευση μέσω μορίων είτε με επιμόρφωση.
Ο κόσμος μας έχει γεμίσει με αρνητές. Εκτός από τους ξεκάθαρα αρνητές, υπάρχουν και εκείνοι που λόγω απουσίας επιχειρημάτων, προσπαθούν (μάταια) να καλύψουν την μόνιμη άρνηση τους λέγοντας «δεν είμαι κατά, αλλά όχι με αυτό τον τρόπο». Η ίδια στάση, από τους ίδιους ανθρώπους, σε όλα τα ζητήματα. Έτσι λοιπόν και στο ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, έχουμε τους «δεν είμαστε κατά της αξιολόγησης, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο». Φυσικά χωρίς να προτείνουν κανένα άλλο τρόπο πέρα από την αυτοαξιολόγηση τους, όπου όλοι θα παίρνουν άριστα και πάμε παρακάτω.
Όχι κύριοι συνδικαλιστές!!! Δεν επιθυμείτε την αξιολόγηση, αλλά με άλλο τρόπο. Είστε ξεκάθαρα αρνητές της αξιολόγησης. Όχι!!! Δεν συμφωνείτε στον στόχο, αλλά διαφωνείτε στον τρόπο επίτευξης του. Είστε ξεκάθαροι υπερασπιστές ενός status quo που κρατάει καθηλωμένη την ελληνική εκπαίδευση.
Προσωπικά είμαι πολύ απαισιόδοξος για το εάν θα εφαρμοστεί στην πράξη η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ή οι στόχοι που αυτή θέτει. Σε μια χώρα που ο ένας πόλος εξουσίας, εν προκειμένω η αξιωματική αντιπολίτευση, όχι μόνο υπόσχεται να καταργήσει την αξιολόγηση όταν ξαναβρεθεί στην εξουσία, αλλά φτάνει στο σημείο να υπόσχεται ότι θα σβήσει όλες τις κυρώσεις των εκπαιδευτικών που θα αρνηθούν να συμμετάσχουν σε αυτήν, ε τότε δικαιολογείται κάποιος να πιστεύει ότι δεν υπάρχει σωτηρία.
Όταν κάτι στρεβλό είναι τόσο βαθιά ριζωμένο σε ένα κομμάτι της διοίκησης, κανένας νόμος από μόνος του δεν είναι αρκετός για να λειτουργήσει θεραπευτικά. Πρέπει και οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στη διαδικασία να ενστερνιστούν κατά βάση τους στόχους και τα οφέλη μιας μεταρρύθμισης.
Από πάνω προς τα κάτω, η κυβέρνηση οφείλει με αποφασιστικότητα και χωρίς δικαιολογίες να συγκρουστεί με τα κατεστημένα και να εφαρμόσει αυτά για τα οποία ψηφίστηκε από τους πολίτες. Από κάτω προς τα πάνω, η πλειοψηφία των ορθολογικών και άξιων εκπαιδευτικών που δεν διακατέχονται από φοβικά σύνδρομα και ιδεοληψίες, οφείλουν να αντισταθούν στις δυνάμεις της καθήλωσης και της οπισθοδρόμησης. Να μην υποκύπτουν στους εκβιασμούς και τις πρακτικές όσων προσπαθούν να καλύψουν την ανεπάρκεια τους πίσω από τις δικές τους πλάτες.