Οι δέκα + 1 εντολές

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ*

Άκουσα για δεύτερη φορά και για 5 ώρες τον Ρομπέρτο Μπενίνι ν’ αναλύει τις 10 εντολές, όπως αυτές έχουν αρχικά γραφτεί στην «Έξοδο».

 

Μετά το διάβασμα της κάθε μιας ερχόταν η ανάλυση, τι θέλει δηλαδή να μας πει στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη «εντολή».

Στο τέλος ερχόταν η σύγκριση της ανάλυσης με την σημερινή πραγματικότητα και φυσικά δεν εκπλήσσεται κανείς από τις ομοιότητες των σκέψεων της εποχής (αρχαίος γνωστός κόσμος μέχρι τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια) με τη σημερινή πραγματικότητα και κατάντια.

 

Θ’ αναφέρω κάποια σημαντικά σημεία της ανάλυσης του.

 

Στην ανάλυση της φράσης «ου φονεύσεις» εξήγησε ότι κατά τον Θεό όταν σκοτώνουμε δεν σκοτώνουμε απλά έναν άνθρωπο από τα δισεκατομμύρια ανθρώπων της γης, αλλά κάτι το μοναδικό, γιατί αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι και θα είναι πάντα μοναδικός, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος ένας τέτοιος, είναι σαν να εξαφανίζετε ένα είδος για πάντα και το ίδιο ισχύει με όλες τις υπάρξεις χαρακτηριστικά είπε: «ο Θεός ξέρει να μετρά μέχρι το Ένα».

 

Μιλώντας για τη γυναίκα είπε: «Προσέξτε στο να κάνετε μια γυναίκα να κλάψει γιατί ο θεός μετρά τα δάκρυα της. Η γυναίκα βγήκε από τα πλευρά του άνδρα και όχι από τα πόδια του, γιατί δεν πρέπει να την ποδοπατά. Δεν βγήκε από το κεφάλι του, γιατί δεν πρέπει να είναι ανώτερη από τον άνδρα, αλλά βγήκε από το πλευρό του γιατί πρέπει να του είναι ίση, λίγο χαμηλότερα από τον ώμο για να μπορεί να την αγκαλιάσει, να την προστατέψει και από την πλευρά της καρδιάς του για να την αγαπά».

 

Για την ελευθερία: «Ο Θεός μας έδωσε «μεγάλη» καρδία για να χωρέσει η ελευθερία, μας έδωσε ένα «απέραντο» εγκέφαλο για να χωρέσει το ατελείωτο. Το να είσαι ελεύθερος δεν είναι εύκολο πράγμα, η ελευθερία κουράζει, σημαίνει να είσαι υπεύθυνος των επιλογών σου, γι’ αυτό τον λόγο πολλοί δεν την θέλουν. Ο Θεός όμως θέλει να μάθουμε να είμαστε ελεύθεροι».

 

Εδώ εξήγησε το πόσο δύσκολο είναι να γίνει αλλά και να κρατηθεί ελεύθερος ένας άνθρωπος λέγοντας χαρακτηριστικά: «για τον Θεό ήταν πιο εύκολο να βγάλει τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο παρά την Αίγυπτο από τους Ισραηλίτες», εξηγώντας, ότι όταν πλέον οι Ισραηλίτες είχαν περάσει την Ερυθρά Θάλασσα και δεν είχαν κανένα στρατό να τους κυνηγάει και καθώς βάδιζαν στην έρημο προς τη γη της ελευθερίας δεν μπορούσαν ν’ αντιληφτούν ότι ήταν ήδη ελεύθεροι και άρχισαν τα παράπονα και τις ταραχές γύρω από την ποιότητα του φαγητού, την άνεση στον ύπνο τους, τη ζέστη κ.λπ. και γενικά της δυσκολίες της πορείας μέσα στην έρημο, αναφέροντας συνέχεια ότι στην Αίγυπτο το φαΐ ήταν καλύτερο, κοιμόταν πιο άνετα, κουραζόταν λιγότερο. «Καλύτερα να μας είχε θανατώσει ο Κύριος στην Αίγυπτο, εκεί που είχαμε άφθονο το κρέας και χορταίναμε το ψωμί, παρά που μας φέρατε εδώ στην έρημο, για να πεθάνει όλο αυτό το πλήθος από την πείνα».

 

Ξεχνώντας ότι έτρωγαν, κοιμόταν στο τραπέζι και στο κρεβάτι της σκλαβιάς και όχι της ελευθερίας.

 

Ήταν πιο δύσκολο να δεχτούν ότι εκεί εργαζόταν σαν σκλάβοι 16 ώρες τη μέρα και έτρωγαν ψωμί και έπιναν νερό ενώ τώρα έπρεπε να περπατάνε ελεύθεροι νύχτα μέρα και να τρώνε κρεμμύδια και ρίζες φυτών.

 

Δυο δρόμοι υπάρχουν στη ζωή, μόνο που ο ένας αργά η γρήγορα θα ξαναστρίψει και θα σε επαναφέρει στον άλλο, απλά εσύ θα έχεις μείνει ανεπίτρεπτα πίσω, γιατί έχασες χρόνο για να κάνεις έναν ανώφελο γύρο.

 

Εάν οι δέκα εντολές γραφόταν στην τωρινή «ελεύθερη» Ελλάδα, σίγουρα ο Θεός θα πρόσθετε και μια ακόμη, την «ου στρουθοκαμηλίζεις».

 

Καλό και πολύ χρόνο να ‘χουμε.