Παρακαλώ, ρίξτε μια ματιά στις δύο φωτογραφίες που έχετε μπροστά σας. Τις χωρίζουν 22 ολόκληρα χρόνια. Υπάρχουν δύο μόνο κοινά πρόσωπα: του φωτογράφου, που βρίσκεται πίσω από τον φωτογραφικό φακό και είναι ο υπογραφόμενος και του Δημητράκη, που ωστόσο έγινε Δημήτρης αλλά και Mister Dimitris, όπως τον αποκαλούσαν προ ημερών με σεβασμό, θεωρώντας τον αυθεντία στο είδος του, οι απόγονοι της Κοινοπολιτείας, που είχαν έρθει στο νησί μας και πολέμησαν για την ελευθερία του.
Ο Δημητράκης στο αριστερό άκρο της πρώτης φωτογραφίας φαίνεται όμως να είναι «αλλού γι’ αλλού». Στο Εργαστήρι Φυσικών που είχαμε τότε δημιουργήσει στο 2ο Δημοτικό Σχολείο (και που σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει, όπως άλλωστε κι εκείνο των Καλλιτεχνικών) ο Μιχάλης Ρουσάκης, η Πόπη Φλουρή, η Ειρήνη Ρωμανίδου, ο Μιχάλης Χατζηδάκης, ο Θοδωρής Νημάς, η Ελένη Χουρδάκη, ο Μανόλης Πατεράκης και η Κατερίνα Μιχαλάκη ποζάρουν στην πρωτόγνωρη τότε μέσα σε τάξη φωτογραφική μηχανή, προσηλωμένοι στον φακό της. Ένας μόνο μαθητής έχει αλλού το μυαλό του, προσπαθώντας να δημιουργήσει με τα δάχτυλα του χεριού του ένα δικό του «φακό» και κοιτάζοντας μέσα απ’ αυτόν. Ο Δημητράκης εκείνος κάθε άλλο παρά στα μαθήματα είχε το μυαλό του κι όταν ρώτησα γι’ αυτό τους γονείς του στο ζαχαροπλαστείο τους ήταν μεγάλη η έκπληξή μου που έμαθα ότι ο αδιάφορος μαθητής είχε γεμίσει το σπίτι του με «βιβλία, μπακίρες και γερμανικές ντενέκες».
Από τότε ο Δημητράκης άρχισε να δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το σχολείο, ιδιαίτερα όταν μας παρουσίαζε τις συλλογές του με τα νομίσματα και τα αγαπημένα του βιβλία. Μόνο που αυτά ήταν βιβλία όχι παιδικά αλλά για διανοούμενους! Θυμάμαι αξέχαστα ότι εγώ του δάνειζα βιβλία για απολιθώματα κι εκείνος μου αντιδάνειζε βιβλία ιστορικά, ένα από τα οποία αναφερόταν στην πειρατεία του 16ου αιώνα στο Αιγαίο και είχε παραχθεί από διδακτορική διατριβή…
Στις δύο δεκαετίες που διέρρευσαν οι παιδικές προτιμήσεις έχουν μετατραπεί σε δημιουργικό πάθος. Οι «ντενέκες» και τα στρατιωτικά ενθυμήματα έχουν κατακλύσει την κατοικία των γονιών του και ένα μέρος τους είχαμε την ευκαιρία να δούμε στη φετινή του Έκθεση στο Σπίτι του Πολιτισμού. Ο Δημήτρης, ο Mister Dimitris των Αυστραλών και Νεοζηλανδών, είναι πια όχι απλά ένας συλλέκτης αλλά ένας ιστορικός ερευνητής, όπως μας το απέδειξε με τους εξαιρετικούς χάρτες που σχεδίασε και παρέθεσε αλλά και με την απολαυστική ξενάγηση που μας έκανε στα πεδία των μαχών την περασμένη Δευτέρα. Εκεί «γνωρίσαμε» έναν ιστοριοδίφη που είχε συναίσθηση της ιστορικότητας των χωμάτων που όλοι πατάμε, αλλά δεν υποψιαζόμαστε τι κρύβουν. Ενός ιστοριοδίφη που επεχείρησε να μας κάνει συμμέτοχους στις ιστορικές του πηγές, προσκαλώντας τον επιζώντα των εκτελέσεων των Μισιρίων Βασίλη Παπαδόπουλο, προσφέροντάς μας μια συγκλονιστική εμπειρία. Στη συνέχεια, στο Άδελε, στον αεροδιάδρομο της Πηγής και στο μνημείο του Σταυρωμένου, εκεί είχαμε πια την τύχη να θαυμάσαμε την νηφαλιότητα του ανδρός, σε μέρες μάλιστα που και αυτοί οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι φαίνεται να την έχουν απωλέσει.
Να είσαι καλά Δημητράκη, όπως κι οι Μιχάληδες, η Ποπίτσα, το Ρηνιώ, ο Θοδωρής, το Λενιώ, το Μανολιό, η Κατερίνα και τα άλλα τα παιδιά, να σας θαυμάζουμε και να μπορούμε σήμερα να βλέπουμε μέσα από τα δικά σας τα μάτια!