Ύστερα από την πρόσφατη υπογραφή του μνημονίου (είδος συμφωνίας) μεταξύ Τουρκίας-Λιβύης, προέκυψαν ανησυχίες σε εθνικό επίπεδο εξ αιτίας της «επιδείνωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων καλής γειτονίας», που βρίσκονται και πάλι στην κόψη του ξυραφιού ή «επί ξηρού ακμής».
Με τη «Συμφωνία» αυτή αφαιρούνται και στην καλύτερη περίπτωση αμφισβητούνται από τη γείτονα χώρα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου εντός των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) και του εναέριου χώρου, στην περιοχή νότια από τις μικρασιατικές ακτές, όπου βρίσκονται και τα σημαντικά Ελληνικά νησιά Ρόδος- Καστελόριζο-Μεγίστη-Κάρπαθος, Κρήτη και η Δυτική ακτογραμμή της Κύπρου.
Η «Συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης» εντάσσεται στο μεγαλεπήβολο όραμα της Τουρκίας να κατακτήσει-ενσωματώσει νέες εκτάσεις με την ονομασία «Γαλάζια πατρίδα», με αυθαίρετες ειρηνικές ή βίαιες ενέργειες, στο πλαίσιο της επιδιωκόμενης αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης, παραβιάζοντας ή καταργώντας αφενός το υφιστάμενο εκεί εδαφικό status quo και αφετέρου τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και Κύπρου, όπως καθορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS).
Το μακροχρόνιο μεγαλεπήβολο όραμα της Τουρκίας να νεκραναστήσει την άλλοτε κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία σε όλα τα επίπεδα (εδαφικό, οικονομικό, δημογραφικό, πολιτιστικό-θρησκευτικό κ.ά.), ενεργοποιήθηκε και πάλι δυναμικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και αμέσως άρχισε η ένταση στις Ε/Τ σχέσεις περιλαμβανομένης της Κύπρου.
Χαρακτηριστικές εφαρμογές του σχεδίου αυτού αποτελούν οι έμπρακτες αμφισβητήσεις της έκτασης της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας (1973), η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και η παράνομη κατοχή Κυπριακού εδάφους (1974- ), οι αμφισβητήσεις του εναέριου εθνικού χώρου στα νησιωτικά και χερσαία συμπλέγματα (1975- ), οι προκλήσεις μονωμένων θερμών επεισοδίων (με κίνδυνο εμπόλεμης σύγκρουσης μεταξύ των δυο χωρών) δυο τουλάχιστον φορές (το Μάρτιο του 1987 και το 1996 με την κρίση των Ιμίων) και οι καθημερινές επαναλήψεις προκλητικών βίαιων «παραβιάσεων-παραβάσεων» των εναερίων χώρων Ελλάδας-Κύπρου (FIR-ICAO), από Τουρκικά πολεμικά μαχητικά αεροπλάνα (πολλές φορές οπλισμένα). Στις εφαρμογές του ιδίου σχεδίου εντάσσονται και οι απαιτήσεις της Τουρκίας για αποστρατικοποίηση των Ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου έχοντας στρατιές στρατού ξηράς, στόλους θάλασσας και πολεμικής αεροπορίας πλησίον των εκεί Ελληνικών συνόρων, προφανώς για να εξασθένηση της αντίστασης όποτε αποφασίσει χρήση βίας (με αποβατικές επιχειρήσεις παρόμοιες της Κύπρου του 1974) για την επέκταση των συνόρων της προς Δυσμάς, ως και ο κατακλυσμός με πρόσφυγες και μετανάστες-λαθρομετανάστες των περιοχών της «Γαλάζιας πατρίδας» και της Ελληνικής ενδοχώρας.
Η πρόσφατη καινοτομία των τουρκικών σχεδιασμών στην ανατολική Μεσόγειο, εντάσσεται, επίσης, στο μεγαλεπήβολο οικονομικό όραμα μιας μεγαλύτερης Τουρκίας και στοχεύει να ενδυναμώσει το όραμα της να γίνει «ενεργειακός κόμβος» στην περιοχή ελέγχοντας τις εξορύξεις πετρελαίων-φυσικού αερίου που υπάρχουν σε περιοχές των ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου, αποκομίζοντας, πλην των άλλων, σημαντικά οικονομικά οφέλη.
Με λίγα λόγια, όλοι οι παραπάνω σχεδιασμοί της Τουρκίας συνθέτους το μ ε γ α λ ο ϊ δ ε α τ ι σ μ ό που καλλιεργούσε ανέκαθεν και καλλιεργεί στο εσωτερικό της, προκειμένου να γίνει κάποια χρονική περίοδο ο «τοπάρχης» αποκλειστικά υπεύθυνος στην ευρύτερη ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου μέχρι τη Μαύρη θάλασσα, στις περιοχές δηλαδή που διαιωνίστηκε το παμπάλαιο «Ανατολικό Ζήτημα».
Παράλληλα, αξιοποιώντας αριστοτεχνικά τις αδυναμίες των Μεγάλων Δυνάμεων (ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνας, Ρωσίας), επιδιώκει να συγκρίνεται με αυτές ως κύριος «παίκτης» της ευαίσθητης ιστορικής περιοχής (Ανατολικού Ζητήματος), κάνοντας χρήση ποικίλων παρελκυστικών τακτικών στην εξωτερική πολιτική, με τελικό στόχο να αφαρπάσει την ανοχή τους στα επεκτατικά σχέδια που οραματίζεται με το βλέμμα καρφωμένο στα μέγιστα όρια της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα οποία περιλάμβαναν ολόκληρη τη Ελληνική επικράτεια μετά της Κύπρου πριν από 200 χρόνια (1821).
Το αμιγές φιλειρηνικό ελληνικό έθνος προσηλωμένο στις αρχές καλής γειτονίας, όπως τις δέχτηκε όταν έγινε μέλος της ΕΕ, παρόλο που έχει υποστεί ανελέητα εχθρικά πλήγματα (συμφορές, όπως η άλωση της Πόλης το 1453, η Μικρασιατική καταστροφή 1922, η εισβολή στην Κύπρο 1974), από τους προγόνους των σημερινών Τούρκων, δεν έχει αρκετά αφυπνιστεί, δεν έχει αποκωδικοποιήσει την εξωτερική Τουρκική γεωπολιτική τακτική σε όλο το βάθος της, ούτε διατηρεί στην καθημερινότητά του τη φράση «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» τιμώντας τη μνήμη των πογκρόμ των σφαγών και των γενοκτονιών που πραγματοποίησε ο Οθωμανικός – Μουσουλμανικός λαός σε βάρος του.
Όμως, είναι καιρός τώρα με την πρόσφατη ευκαιρία της ωμής απειλής του status quo των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων με τη «Συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης», να γίνουν οικονομικές και άλλες θυσίες, να καθοριστούν ετοιμότητες και προτεραιότητες αντιμετώπισης του επικίνδυνου γείτονα εξ ανατολών με ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και να καταρτιστεί υπερκομματικό νέο εθνικό δόγμα και αμυντικό σχέδιο άμυνας με ελληνικές ένοπλες δυνάμεις (τύπου Ισραήλ), για να προετοιμαστεί έγκαιρα και αμυνθεί αποτελεσματικά η χώρα οπότε χρειαστεί, με σύγχρονους τρόπους (στρατιωτικά, οικονομικά, δημογραφικά), διότι οι ευκαιρίες δεν περιμένουν (οι καιροί γαρ ου μενετοί), αλλά και για ένα ακόμη σοβαρότερο και ζωτικό λόγο, που τον χρειάζεται πολύ περισσότερο σήμερα η υπερήφανη και αειφόρος Ελλάδα:
Να γίνει και να παραμείνει δυνατή χώρα για να προκαλεί το σεβασμό όλων (φίλων και εχθρών)!
Το νέο εθνικό αμυντικό σχέδιο αυτονόητα θα είναι καθολικά αποδεκτό προϊόν (υπερκομματικών συνεργασιών), ατέρμονας διάρκειας, ανανεωμένου-αναπροσαρμοζόμενου με παρόμοιο τρόπο όποτε κριθεί αναγκαίο.
Γένοιτο!
* Ο Κ. Παδουβάς είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Κρητικού Τύπου
