Φαίνεται ότι τελικά δεν θα πνιγούν οι θυσίες των πολιτών σε ένα «ποτήρι γάλα…».
Σε ένα άλλο μέτωπο αυτό των φαρμακείων η ένταση και η αντίδραση διαρκεί…
Είναι ολοφάνερο ότι μια νοοτροπία συντεχνιακού χαρακτήρα παλεύει κάθε φορά και κρατά στάσιμα τα πράγματα. Τα χρόνια περνούσαν χωρίς να αλλάζει το παραμικρό.
Πολλές φορές, μάλιστα, τα προνόμια και τα συντεχνιακά κεκτημένα αυξάνονταν. Τα μονοπώλια και τα στεγανά έπνιγαν (και ακόμα πνίγουν) την οικονομία και φυσικά το πορτοφόλι των πολιτών και την ανάπτυξη…
Ας δούμε το μονοπώλιο των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, όπου μας υποχρεώνει να τα αγοράζουμε κατά 27% ακριβότερα από τους άλλους Ευρωπαίους… Είμαστε «λαρτζ» εμείς! Σιγά τώρα μην μας πειράζει το μονοπωλιακό «καπέλο» στο «Depon» ή το σιρόπι…
Αλλά και το ιδιότυπο σύστημα που σήμερα ορίζει το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων αποτελεί ένα ακόμα περιορισμό, δημιουργεί φραγμούς στην εξυπηρέτηση των πολιτών.
Την ίδια στιγμή είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό σε τι ακριβώς δημιουργεί πρόβλημα η δυνατότητα συνεταιρισμού δύο φαρμακοποιών στο ποσοστό συμμετοχής που ο καθένας τους μπορεί και όχι όπως είναι σήμερα υποχρεωτικά κατά 50% ο καθένας…
Κι όμως, στο βάθος όλων αυτών είναι η ριζωμένη νοοτροπία και μονοπωλιακή αντίληψη-προστασία των συντεχνιακών συμφερόντων είτε αυτό αφορά το δημόσιο είτε (και αυτό είναι περισσότερο αξιοσημείωτο) τον ιδιωτικό τομέα και τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Η στασιμότητα και η ακινησία εδώ και δεκαετίες ρίζωσε στο «DNA» της νοοτροπίας μας. Οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγών, προσαρμογής στις νέες συνθήκες της οικονομίας και των αναγκών που διαφοροποιούνται στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική μας πραγματικότητα, χαρακτηρίζεται στην ηπιότερη περίπτωση «νεοφιλελευθερισμός».
Είναι άξιο λόγου το πως έχουμε καταφέρει ακόμα και οι πλέον αυτονόητες αλλαγές (προσαρμογές) να θεωρούνται κομβικές μεταρρυθμίσεις και να δίνονται μεγάλες κοινοβουλευτικές «μάχες», που στο βάθος τίθεται σε κίνδυνο -ουκ ολίγες φορές- η πολιτική και η κυβερνητική σταθερότητα…
Πολλές φορές μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί αν η χώρα μας αποτελεί μια ευρωπαϊκή οικονομία, μια οικονομία σε φιλελεύθερα πρότυπα ή αν κρατάει μια ιδιότυπη οπισθοφυλακή που από πολλές πλευρές πνίγει την επιχειρηματικότητα (ουκ ολίγες την θεωρούν κάτι το «κολάσιμο») και στραγγαλίζει κάθε καινοτομία.
Ιδεοληψίες, ταμπού, συντεχνιακές αντιλήψεις άλλων δεκαετιών, κεκτημένα-προνόμια, προστατευτισμοί, μονοπωλιακές λογικές, επαγγελματικά «κάστρα», φοβίες για το καινούριο… Είναι μερικά από όσα δεν επιτρέπουν σε κάποιους με «καθαρό μυαλό» να δουν την πραγματικότητα. Το χειρότερο είναι ότι με τη στάση τους θεωρούν πως συμβάλλουν στην έξοδο από την κρίση. Πιστεύουν ότι ισχυροποιούν την κρατική οικονομία, που δήθεν κινδυνεύει από «πολυεθνικά τραστ», που θα έλθουν και «για ένα κομμάτι ψωμί» θα αγοράσουν τα πάντα!
Αδυνατούν να δουν μπροστά…!
Δυστυχώς η κρίση δεν τους έχει διδάξει και πολλά…
Υπάρχει, όμως, στον αντίποδα και μια άλλη Ελλάδα που δείχνει να έχει τη θέληση να αλλάξουν τα πράγματα… Δεν είναι εύκολη αυτή η διαδικασία. Απαιτεί κόπο, επιμονή, υπομονή και πολλή δουλειά!
Στεγανά και περιορισμοί, που θυμίζουν οπισθοφυλακή μιας οικονομίας «Σοβιετικού τύπου», ένα μπορούν να εγγυηθούν κι αυτό δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο.
Ο λόγος για την ανεργία και το μαρασμό της οικονομίας μας. Τι πλούτο (ΑΕΠ) μπορεί να παράξει μια «μονοπωλιακού» τύπου οικονομία; Μια οικονομία που «τρώει», ουσιαστικά, τις «σάρκες» της; Ποιος σοβαρός επενδυτής θα έρθει να δραστηριοποιηθεί σε μια οικονομία που αρνείται να προσαρμοστεί στο σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον;
Τα δανεικά δεν αποτελούν πια «λύση»…
Ο παραγόμενος πλούτος στη βάση ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης βασισμένο στις υπηρεσίες και την καινοτομία είναι αυτό που θα κρατήσει ζωντανή την ελπίδα για εργασία και οικονομικό πλεόνασμα.
Αυτή την άλλη Ελλάδα θα πρέπει να αναζητήσουμε και να στηρίξουμε…
Εκεί θα πρέπει να επικεντρώνεται και η πολιτική επιλογή των ψηφοφόρων.
Από τη μια το μοντέλο του κρατισμού, του προστατευτισμού, του κράτους επιχειρηματία, του δημοσίου ως «πρυτανείο», του ελλείμματος στην αξιολόγηση…
Από την άλλη η προσαρμογή στη σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα. Η επιμονή σε κομβικές (όπως πια χαρακτηρίζονται) μεταρρυθμίσεις που θα βοηθήσουν να πάρει μπροστά ξανά η μηχανή της ελληνικής οικονομίας. Η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, οι ίσες ευκαιρίες, η καινοτομία, η έμφαση σε ένα νέο δυναμικό παραγωγικό μοντέλο…
Ας διαλέξουμε την Ελλάδα που μας ταιριάζει…
pgiannoulakis@yahoo.gr
