Σίγουρα η ενότητα και η ομοψυχία σε μια κοινωνία είναι το επιθυμητό, το ιδανικό κι εκείνο που πρέπει να επιδιώκει κάθε δημοκρατικό πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην σύνθεση, την συναίνεση και την αρμονική συνύπαρξη όλων των μελών της κοινωνίας.
Η επιδίωξη όμως του ιδανικού, δεν πάει να πει ότι πρέπει να εθελοτυφλούμε και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μετά από μια δεκαετία κρίσεων, στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν «δύο Ελλάδες». Και αυτές οι δύο Ελλάδες φαίνεται να είναι πιο απόμακρες από ποτέ. Ειδικά η πανδημική κρίση, τόνισε σε υπερθετικό βαθμό αυτό το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα τους. Ποιες είναι αυτές οι «δύο Ελλάδες» που βρίσκονται σε σύγκρουση;
– Η Ελλάδα που διαρκώς παρακινεί τον κόσμο να εμβολιαστεί, με την Ελλάδα που ονομάζει τους εμβολιασμούς «ξεστοκάρισμα».
– Η Ελλάδα που ακούει τους επιστήμονες της, με την Ελλάδα που «τα ξέρει όλα».
– Η Ελλάδα της αξιοπρέπειας, με την Ελλάδα της μιζέριας και της κλάψας του «αδικημένου».
– Η Ελλάδα της αυτογνωσίας, με την Ελλάδα που θεωρεί ότι πάντα έχει δίκιο.
– Η Ελλάδα της αξιολόγησης στο Δημόσιο, με την Ελλάδα των «εκκαθαρίσεων» στο Δημόσιο.
– Η Ελλάδα της εξωστρέφειας, με την Ελλάδα της εσωστρέφειας.
– Η Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων, με την Ελλάδα της συντήρησης.
– Η Ελλάδα που προβληματίζεται και παλεύει για το μέλλον, με την Ελλάδα που αναπολεί και επιζητεί την επιστροφή στο παρελθόν.
– Η Ελλάδα που βγήκε ωριμότερη από τις κρίσεις, με την Ελλάδα που βγήκε πιο αφηνιασμένη.
– Η Ελλάδα που αναγνωρίζει τα λάθη της και προσαρμόζεται στην πραγματικότητα, με την Ελλάδα που θέλει προσαρμόζει την πραγματικότητα στα μέτρα της.
– Η ευρωπαϊκή Ελλάδα, με την βαλκανική Ελλάδα.
– Η Ελλάδα του ορθολογισμού, με την Ελλάδα του λαϊκισμού.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη αυτού του χάσματος, όχι γιατί είναι ορθό να διχαζόμαστε, αλλά γιατί πρέπει να σταματήσει πλέον η σιωπηρή, μετριοπαθής και ορθολογική πλειοψηφία να είναι έρμαιο των κραυγών της ηχηρής και αφηνιασμένης μειοψηφίας. Μιας μειοψηφίας που αποτρέπει, πολλές φορές απαγορεύει δια της βίας, στην πλειοψηφία να έχει φωνή, λόγο και άποψη στα δημόσια πράγματα. Μια μειοψηφία που έχει κυριαρχήσει στα social media, που πλέον έχουν καταντήσει το ηλεκτρονικό στέκι του κάθε παράφρονα. Μια μειοψηφία που διαρκώς απειλεί «να κάψει την Αθήνα» αν δεν ικανοποιηθούν τα παράλογα αιτήματα της. Μια μειοψηφία που επιθυμεί και επιδιώκει κρίσεις, γιατί από αυτές τρέφεται και χωρίς αυτές δεν έχει ακροατήριο και λόγο ύπαρξης.
Το ποιες πολιτικές δυνάμεις επιχειρούν να εκπροσωπήσουν ποια από τις «δύο Ελλάδες» είναι ολοφάνερο. Αυτές οι δύο τόσο διαφορετικές Ελλάδες, αναπόφευκτα πορεύονται προς ένα κοινό μέλλον. Και αυτό το μέλλον πρέπει να χαραχθεί από την μετριοπαθή πλειοψηφία και όχι από τις αφηνιασμένες μειοψηφίες. Σήμερα, το ορθολογικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι ίσως μεγαλύτερο από ποτέ. Πρέπει να ενημερώνεται, να μιλάει άφοβα και να εκπροσωπείται επαρκώς. Πρέπει, πάνω απ’ όλα, να αποφασίζει το ίδιο για το μέλλον του.