«Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Αλλά για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος». Αϊνστάιν
Αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων και μάλιστα των θανατηφόρων, συνεχώς από το 2011 έως το 2016, καταγράφεται στην Περιφέρεια Κρήτης. Παρά το γεγονός μάλιστα ότι έως και το 2015 παρατηρήθηκε μείωση των νεκρών από τροχαία σε όλη την Ελλάδα το νησί μας αποτελεί εξαίρεση, γεγονός που δείχνει ότι η Κρήτη αδυνατεί να περιορίσει το τραγικό αυτό φαινόμενο. Συγκεκριμένα το 2011 καταγράφηκαν 54 νεκροί. Το 2012 έχασαν τη ζωή τους 52 άτομα στους δρόμους του νησιού, ενώ το 2013 τα θύματα δυστυχημάτων ανήλθαν στους 66.
Την περσινή χρονιά (2016) στους δρόμους του νησιού σημειώθηκαν 59 δυστυχήματα, ενώ σε όλη την Ελλάδα τον ίδιο χρόνο σημειώθηκαν 752 θανατηφόρα δυστυχήματα, δηλαδή ξεκληρίζεται ο πληθυσμός μιας κωμόπολης.
Αλλά τις πταιει; Δυστυχώς στην Ελλάδα η οδήγηση αντιμετωπίζεται συνυφασμένη με την «μαγκιά». Οι αρχές αντιμετωπίζουν την παραβατικότητα των ανόητων οδηγών, ημών δηλαδή, με ελαστικότητα και εχόντων πάντοτε έτοιμη την προσχηματική δικαιολογία «Δεν έχουμε δρόμους!». Περίτρανο λάθος. Ουδέν αναληθέστερον τούτου. Σου φταίνε οι δρόμοι αρειμάνιε οδηγέ όταν η πινακίδα στο Β.Ο.Α.Κ. γράφει 80 κι εσύ τρέχεις με περισσότερα από 140; Αναφέρομαι στα τμήματα Πετρέ – Γεωργιούπολη και Σκαλέτα – Σκεπαστή.
Δεν έχεις δρόμους όταν αναπτύσσεις ταχύτητα ακόμα και 160 χιλιομέτρων;
Λυπάμαι διότι οι αρχές κυνηγούν με περίσσιο ζήλο το φτωχό βιοπαλαιστή που σταθμεύει για ελάχιστα λεπτά μπροστά στο αναληπτικό μηχάνημα της τράπεζας, για να πάρει τη σύνταξή του -προφανώς διότι αυτός ο δυστυχής είναι η εύκολη λεία- αλλά την ταχύτητα τη θεωρούν ζήτημα ήσσονος σημασίας. Ούτω πως ασύδοτος οδηγός με ανεκλάλητη ευφροσύνη και άφατη τέρψη θεωρεί ανεύθυνη διασκέδαση να «σανιδώσει» το γκάζι μέχρι να «τερματίσει» το κοντέρ κι όποιον πάρει ο χάρος.
Ειλικρινά, πιστεύω ότι στους δρόμους μας κυκλοφορούν ελεύθεροι επικίνδυνοι εγκληματίες. Αντί να δίδεται άδεια οδήγησης στον ηλικιωμένο αλλά νουνεχή, εχέφρονα και συνετό οδηγό, δίδεται αφειδώς στους υπανάπτυκτους και στους μουρλούς.
Άλλη παραβατικότητα, υψηλής επικινδυνότητας, είτε η καταπάτηση της διπλής διαχωριστικής γραμμής του οδοστρώματος. Ο κουφόνους οδηγός δεν συναισθάνεται τον βέβαιο κίνδυνο και δεν κατανοεί την ευθύνη του.
Το φριχτό δυστύχημα έξω από το Πολυτεχνείο Κρήτης, όπου δύο νέα παιδιά, γεμάτα όνειρα δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από ένα ασίκη των δρόμων είναι ένα αιματηρό γεγονός αδιανόητο, δραματικό και εφιαλτικό. Το βίντεο που κοινοποιήθηκε επισημαίνει τις πολλαπλές παραβάσεις που διέπραξε ο οδηγός του μοιραίου οχήματος των οποίων η κατάληξη υπήρξε ο θάνατος των δύο νέων. Επομένως κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος η κύρια, η βασική αιτία των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων δεν είναι οι δρόμοι. Είναι η έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής που είναι απότοκος της κοινωνικής και οικογενειακής αγωγής. Από πού αλλού προέρχεται αυτή η ακραία συμπεριφορά του αδίστακτου, του απειθάρχητου, του απερίσκεπτου, του απροσγείωτου, του ασυγκράτητου και αχαλίνωτου.
Άλλη συνηθισμένη αιτία των τροχαίων ατυχημάτων είναι το ολέθριο άγχος των εξ’ ιδιοσυστασίας αδημόνων οδηγών, ιδιαίτερα στις ώρες αιχμής κατά τις οποίες κορυφώνεται η κυκλοφοριακή κίνησης, με αποτέλεσμα αυτή να παρεμποδίζεται και να επιβραδύνεται ιδιαίτερα σε διασταυρώσεις όπως είναι το λεγόμενο μποτιλιάρισμα.
Άλλος επικρεμάμενος κίνδυνος για τους συνετούς, σώφρονες οδηγούς είναι ο μέθυσος οδηγός. Συνήθως μετά από γλέντι και ολονύκτια οινοποσία και κρασοκατάνυξη είναι να μην σου τύχει.
Βρέθηκα κάποτε μάρτυρας ενός μικροατυχήματος, όταν συνέβη στην Γεωργιούπολη ένα θλιβερό περιστατικό που δείχνει αυτή την έλλειψη οικογενειακής και επομένως και της κυκλοφοριακής αγωγής. Ένα φορτηγάκι αγροτικό έριξε χάμω ζεύγος τουριστών, που επέβαιναν σε σκουτεράκι. Ο οδηγός κατέβηκε κάτω έξαλλος και αντί να ζητήσει συγγνώμη τους φέρθηκε σκαιότητα και… ζητούσε από πάνω και τα ρέστα. Με αγριάδα και βαρβαρότητα τους απειλούσε με χειρονομίες, ούρλιαζε, τσίριζε, βρυχιόταν σαν μανιασμένος ταύρος. Τους τουρίστες τους δυστυχείς, τους κυρίευσε πανικός και πάραυτα απομακρύνθηκαν και πήραν δρόμο καλού κακού.
Προφανώς τίθεται επί τάπητος το εύλογο ερώτημα. Μήπως τρελαθήκαμε; Μήπως η Ελλάδα έχει γίνει ένα απέραντο φρενοκομείο, όπως είχε πει κάποτε παλαιός, γνωστός πολιτικός; Μήπως πάθαμε σύγχυση φρένων και αχαλίνωτα όρια συμπεριφοράς;
Όπως και να ‘χει το πράγμα ζητείται συνείδηση. Ζητείται περίσκεψη, ζητείται αυτοσυγκέντρωση, διανοητική προσήλωση στην οδήγηση, αυτοσυγκράτηση, διατηρώντας τον αυτοέλεγχο, πατώντας γκάζι σε λογική και όχι κεκτημένη, παρανοϊκή ταχύτητα. Τέλος ζητείται σεβασμός στους κανονισμούς της Τροχαίας, η οποία θα μπορούσε να ενημερώνει με σχετικά έντυπα, κρούοντας συνεχώς τον κώδωνα του κινδύνου!
