O ελληνικός λαός καλείται στις 7 Ιουλίου να δώσει εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης με την ελπίδα ότι θα δώσει λύση στο οικονομικό αδιέξοδο και μια προοπτική στη χώρα.
Αποτελεί πλάνη ότι με εκλογές μπορεί κάτι να αλλάξει γιατί η εξουσία στην Ελλάδα ασκείται από ισχυρές και «μόνιμες» συντεχνιακές ομάδες που έχουν ενσωματωθεί στη δημόσια διοίκηση.
Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου εντοπίζεται αποκλειστικά στην ελληνική δημόσια διοίκηση η οποία με τις τραγικές ελλείψεις ελέγχου εξοντώνει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.
Κατακερματισμένες υπηρεσίες με πλήρη αδυναμία ενιαίας συστημικής εφαρμογής οδηγιών, αποπροσανατολίζουν τους πολίτες και τους εξωθούν, εύλογα, στην περιφρόνηση και παρανομία.
Τρεις είναι οι βασικές προϋποθέσεις της νομοθεσίας: 1.να είναι προσβάσιμη στην κοινωνία 2. Να είναι προβλέψιμη ως προς τον σκοπό της και 3. Να είναι αναγκαία για τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν πληροί η νομοθετική εξουσία με συνέπεια την απόλυτη απαξίωση των πολιτικών και την ταύτιση τους με «συντροφικά λαμόγια» που εξαπατούν τους πολίτες.
Απαιτείται μια ριζική αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, όπου θα εμπνέει αίσθημα ασφάλειας στην κοινωνία και θα διαχέει το δημοκρατικό πνεύμα με τις αρχές της ισότητας και δικαιοσύνης.
Καμία κυβέρνηση δεν έχει τη δύναμη να το πράξει και οποιαδήποτε προσπάθεια έχει γίνει σε αυτή την κατεύθυνση έχει αποτύχει γιατί προσκρούει στον σκληρό πυρήνα του ελληνικού κράτους.
Το ζήτημα είναι η δομή του κρατικού μηχανισμού, η οποία βασίζεται στην έλλειψη υπευθυνότητας, στην ασάφεια αρμοδιότητας και στην άρνηση κανονιστικής συμμόρφωσης
Είναι ουτοπία η πεποίθηση αλλαγής μέσω εκλογής νέας κυβέρνησης καθώς το πρόβλημα οργάνωσης λύνεται μόνο με υποχρέωση εφαρμογής τεχνικών προτύπων που διασφαλίζουν τη διαφάνεια.
Οι εποχές που έρχονται είναι νομίζω αμείλικτες, θα έλεγα ισοπεδωτικές στα κράτη με έλλειψη οργάνωσης καθώς δεν μπορούν να οικοδομήσουν τη μελλοντική βιωσιμότητα τους
Ο παγκόσμιος χάρτης συμφερόντων, όπως διαμορφώνεται με αυξανόμενες ανάγκες, απαιτεί διαρκώς ορθή διαχειριστική ικανότητα για τη διαφύλαξη οικονομικής επάρκειας στην κοινωνία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο κι αν δεν μας αρέσει, καλύπτει σε μεγάλο βαθμό, κι ενδεχομένως εκμεταλλεύεται προς εξυπηρέτηση συμφερόντων της τη θεσμική μας αδυναμία.
Χαρακτηριστικό, σε σύνολο 148 χωρών, η Ελλάδα κατετάγη στην 145η θέση για την «απόδοση νομικού πλαισίου επίλυσης διαφορών», δηλαδή, αντί να λύνονται πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα.
Δίχως την Ευρωπαϊκή Ένωση η χώρα μας δύσκολα θα σταθεί και το μήνυμα των πρόσφατων ευρωεκλογών είναι ότι ενδεχομένως μετατραπεί σε αποικία της Γερμανίας.
Ύστερα από την έξοδο της Αγγλίας ακολουθεί η ηχηρή εντολή για απόσχιση Ιταλίας Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίες είναι χώρες με υποδομές που έχουν τη δύναμη οικονομικής ανεξαρτησίας.
Εμείς, τι θα γίνουμε και πως θα πορευτούμε στον «κυκεώνα των διεθνών ωκεανών» δίχως την αναγκαία εσωτερική θεσμική συγκρότηση που θα προστατεύει τη δημοκρατία μας;
Στο ερώτημα αυτό δεν μπορούν να απαντήσουν οι εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου, ίσως όμως το δελφικό παράγγελμα: «Ίδια φύλαττε» (να προστατεύουμε τα δικά μας), μπορεί.
Θεωρώ, ότι οι εκλογές, με τον τρόπο που γίνονται δεν είναι «δικές μας» απλά γίνονται για «καρέκλες εξουσίας» κι όχι για το κοινό συμφέρον, το οποίο πρέπει να ορίσουμε ανεξάρτητα από ιδεολογίες.
Την αδυναμία προσδιορισμού κοινών παραδοχών, προκειμένου να τεθούν οι βάσεις ενός κανονικού κράτους, εκμεταλλεύεται διαχρονικά το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Ως μόνη επιλογή θέτει στον ελληνικό λαό το δίλλημα της εκχώρησης εξουσίας στα κόμματα, με πρόσχημα την δήθεν επίλυση προβλημάτων, που το ίδιο φροντίζει επιμελώς να πολλαπλασιάζει.
Έχουμε ένα καθεστώς ελλειμματικής δημοκρατίας το οποίο με την απουσία επαρκούς δημόσιας διοίκησης και θεσμικής θωράκισης, δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας, κακοπιστίας και αδιεξόδου.
