Η δημοκρατία είναι το ιδανικότερο πολίτευμα για έναν τόπο. Το ξέρουμε όλοι. Εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες ατομικής και συλλογικής πνευματικής προόδου και οικονομικής ευημερίας και κοινωνικής ανάπτυξης για όλους τους πολίτες και προστατεύει τα κοινωνικοπολιτικά δικαιώματα της ποικιλόμορφης στους κόλπους της ίδιας κοινωνίας ελευθερίας και της ισονομίας όλων μας.
Συνεπώς, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, ο κάθε υγιώς σκεπτόμενος πολίτης οφείλει να συμπαρατάσσεται με όσους προστατεύουν τη δημοκρατία, τις αρχές και τις αξίες της και όλα εκείνα που αυτή χαρίζει στον λαό. Ταυτόχρονα, έχει χρέος να αγωνίζεται εναντίον των ιδιοτελώς κινούμενων εχθρών της δημοκρατίας, οι οποίοι τις περισσότερες φορές φορούν προβατόσχημο μανδύα, μολονότι είναι λαίμαργοι και κακόβουλοι λύκοι.
Καθώς οι καιροί μας είναι πιο χαλεποί έναντι του παρελθόντος και οι άνθρωποί τους, παρασυρόμενοι από τα μηνύματα που εκπέμπουν και την εικόνα που προβάλλουν οι διάφοροι βιτρινολάτρες και εφημερολάγνοι, νιώθουν και είναι πολύ μπερδεμένοι και δυσκολεύονται να ξεχωρίζουν τους πραγματικούς εχθρούς της Δημοκρατίας από τους αληθινούς φίλους της, ας τους βοηθήσουμε λιγάκι σήμερα μνημονεύοντας ένα απόσπασμα από τον «Κατά Λοχίτου» λόγο του αρχαίου Αθηναίου ρητοροδιδάσκαλου Ισοκράτη (αρχές 4ου αι. π.Χ.), εφόσον και οι δικοί του συμπατριώτες είχαν τότε «πρόβλημα» με τους κλυδωνισμούς στο εσωτερικό της μετά τον πελοποννησιακό πόλεμο αθηναϊκής δημοκρατίας.
Αναφέρει, λοιπόν, ο Ισοκράτης ότι η Αθήνα έχασε τη δημοκρατία της τα περασμένα του χρόνια και ο λαός την ελευθερία του «από εκείνους που περιφρονούν τους νόμους και ορέγονται να είναι δούλοι των εχθρών από τη μια και να μεταχειρίζονται αλαζονικά τους πολίτες από την άλλη» (Ισοκράτης, παρ. 10, «Κατά Λοχίτου» λόγος, σε δική μου απόδοση στα νεοελληνικά). Για το λόγο αυτό, επομένως, πρέπει, νομίζω, οι πολίτες να έχουν πάντοτε, ιδίως σε εποχές κοινωνικής φουσκοθαλασσιάς την οποία εκμεταλλεύονται οι κάθε λογής αγύρτες και επιτήδειοι, ανοιχτά τα μάτια και το νου τους προς όλους όσοι συμμετέχουν στα κοινά για το καλό τάχα του λαού…
Καταλήγοντας, ένα θα σας παρακαλέσω σε σχέση με όλα τα παραπάνω: Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω και νουν νοείν νοείτω…
