Η «Λαϊκή Συσπείρωση» καταψήφισε το Τεχνικό Πρόγραμμα της περιφέρειας, που συζητήθηκε στο περιφερειακό συμβούλιο Κρήτης, στις 28 Γενάρη, για την πολιτική του κατεύθυνση και όχι για την τεχνική του πλευρά. Σε σχετική ανακοίνωσή της αναφέρει:
«Ο Μανώλης Συντυχάκης, ανέφερε ότι η ίδια η διαδικασία συζήτησης σε συνεδρίαση με τηλεδιάσκεψη, με εισηγήσεις χωρίς κανένα απολογιστικό στοιχείο, παρά μόνο προβλέψεις και προθέσεις, δείχνει πως η περιφερειακή αρχή ακολουθεί ολοταχώς τον αντιδημοκρατικό δρόμο που χαράσσει και η κυβέρνηση. Αδιαφάνεια, περιφρόνηση του δημοκρατικού διαλόγου και των εκλεγμένων συλλογικών οργάνων, που τα θέλει η εξουσία μόνο για να επικυρώνουν τις αντιλαϊκές πολιτικές.
Επιπλέον, ο επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» τόνισε ότι επιβεβαιώνεται πολιτικά η Λαϊκή Συσπείρωση, που καταγγέλλει ότι, με την τεράστια περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης από θεσμοθετημένους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ), η περιφέρεια δεν μπορεί να υλοποιήσει έργο – στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της – για τις λαϊκές ανάγκες.
Ελαχιστότατα, μόνο το 10% του συνόλου των έργων, σχεδόν ανάξια λόγου, είναι τα έργα της περιφέρειας από ΚΑΠ και Ίδιους πόρους. Το 90% των έργων πλέον γίνονται από το ΕΣΠΑ και από το ΠΔΕ, που είναι πληρωμή μιας κρατικής υποχρέωσης, πληρωμή για τη διεκπεραίωση ενός έργου που ανήκει στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης.
Για την εξέλιξη αυτή της περιφερειακής διοίκησης δεν ευθύνονται μόνο όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλα τα λεγόμενα αυτοδιοικητικά στελέχη όλων των άλλων παρατάξεων, που αποδέχονται τα «τριάντα αργύρια» του ΠΔΕ, εγκαταλείποντας τη διεκδίκηση κρατικής χρηματοδότησης, ενώ χύνουν υποκριτικά δάκρυα και δήθεν καταγγέλλουν φραστικά την περικοπή της.
Στη συζήτηση της έκθεσης για την κοινωνική πολιτική της περιφέρειας το 2019, η Λαϊκή Συσπείρωση ανέδειξε ότι η περιφέρεια -ως επίπεδο κρατικής διοίκησης- συντέλεσε στην υλοποίηση της πολιτικής φτωχοποίησης του λαού και μετά υλοποιεί μέτρα – ασπιρίνη για τη διαχείριση της φτώχειας. Η ίδια η έκθεση μιλά για αυξημένο αριθμό εξαθλιωμένων οικογενειών στο νησί, που επιδεινώνεται μέσα στην οικονομική καπιταλιστική κρίση -με καταλύτη την πανδημία- που έχει γονατίσει εργαζόμενους και μικρούς αυτοαπασχολούμενους στον επισιτισμό-τουρισμό, το λιανεμπόριο, τους βιοπαλαιστές αγρότες. Από την άλλη επιβεβαιώνει ότι η πολιτική διαχείρισης αυτής της κατάστασης είναι η παροχή ψίχουλων ως βοήθημα. Επιβεβαιώνει την ανάγκη να μη συμβιβαστούν οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες με αυτή τη μισή ζωή, αλλά να παλέψουν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, για την ολόκληρη ζωή που θέλουν και τη δικαιούνται».
