Κυβίστηση η: (ουσιαστικό) Ο ακροβατικός ελιγμός που γίνεται με το κεφάλι προς τα κάτω, αλλιώς τούμπα ή κωλοτούμπα.
Grexit το: (Αγγλικός νεολογισμός) Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Προέρχεται από τον επικεφαλής οικονομολόγο της Citigroup, Βίλεμ Μπούιτερ, ο οποίος και τον έχει επινοήσει. (Τα λεξικά).
Αυτές οι εκλογές, είναι αναμφίβολα οι πιο απρόβλεπτες και δραματικές που γνωρίζει ο τόπος, μετά από πολλά πολλά χρόνια. Διεξάγονται σε περιβάλλον πόλωσης (σύνηθες), αλλά και σε ένα πολιτικό τοπίο που θυμίζει κινούμενη άμμο. Που καταπίνει κόμματα, όπως η ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη, δημιουργεί αποκόμματα, όπως το ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου, συνθλίβει το μεσαίο Δημοκρατικό χώρο, με την Ελιά, το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Παράταξη του κ. Βενιζέλου να φυλλορροούν και επαναφέρει το δικομματισμό με άλλο πρόσωπο, στην Ελληνική Πολιτική σκηνή.
Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ, το αποτέλεσμα των εκλογών και οι αποφάσεις που θα πάρουν για το μέλλον του τόπου οι κυβερνήσεις που θα προκύψουν την 26η Ιανουαρίου, δεν θα μπορούν να συγκριθούν με τίποτα από όσα συνέβησαν στο πρόσφατο, αλλά και το απώτερο πολιτικό παρελθόν. Διότι, κατά την εκτίμησή μας, το αποτέλεσμα αυτό θα υποβαθμίσει δυστυχώς την Ελλάδα σε ένα αναπτυσσόμενο Κράτος, όπως αυτό που βιώσαμε εμείς οι παλιότεροι τη δεκαετία του ’50 και στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60, και θα της αφαιρέσει τον τίτλο της ανεπτυγμένης χώρας, που κατέκτησε με πολλούς κόπους και θυσίες τα τελευταία σαράντα χρόνια. Τα παραπάνω είναι φανερά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και θα μπορέσουμε να τα δούμε όλοι, αν αποκρυπτογραφήσουμε τα σημάδια που γίνονται ξεκάθαρα πια. Τα οποία δεν είναι άλλα από μια σειρά κυβιστήσεις που ξεκίνησαν δειλά τον περασμένο Ιούνιο και κορυφώθηκαν προχθές. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Η κυβίστηση της συγκυβέρνησης Βενιζέλου-Σαμαρά ή αν προτιμάτε ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας. Αυτή ξεκίνησε με τον ατυχέστατο ανασχηματισμό του Ιουνίου του 2014, συνεχίστηκε με το καταστροφικό «σκίσιμο των μνημονίων και την έξοδο στις αγορές», που βιώσαμε όλοι τον περασμένο Σεπτέμβριο και ολοκληρώθηκε με την άκαιρη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, που οδήγησε στην προκήρυξη των εκλογών.
Η κυβίστηση του ΣΥΡΙΖΑ, που έδινε υποσχέσεις δεξιά και αριστερά, πως δήθεν θα περιελάμβανε στα ψηφοδέλτιά του «κάθε δημοκράτη βουλευτή που θα ψήφιζε κατά της εκλογής Προέδρου» και κατέληξε σε ψηφοδέλτια σχεδόν πλήρους κομματικής καθαρότητας, πετώντας στα άχρηστα τόσο τον κ. Κουβέλη, όσο και μια πλειάδα «ανεξάρτητων» βουλευτών. Τα «καθαρά» ψηφοδέλτια θα εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική ομάδα με συνοχή και πειθαρχία, στοιχεία απαραίτητα στην Κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές, για την πικρή συνέχεια που θα ακολουθήσει.
Η κυβίστηση της διαπλοκής που αγκάλιασε τον ΣΥΡΙΖΑ και συνέβη μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, είχε σαν προμετωπίδα τον τίτλο του Βήματος «Η ευκαιρία της Αριστεράς» και σαν σώμα την πρόταση πρόσληψης στο Mega, στο ρόλο του σχολιαστή στο κεντρικό δελτίο, του κ Θ Καρτερού, μέχρι σήμερα σχολιαστή της Αυγής. Που την περασμένη εβδομάδα, έγραφε σε αυτήν ότι: «Ο μπομπολόκοσμος φοβάται τη σκιά του, τους αναρχικούς, τους μπολσεβίκους και τους ταραξίες του ΣΥΡΙΖΑ..».
Και τέλος, η μεγάλη κυβίστηση που έκαναν οι εταίροι μας οι Γερμανοί, σύμμαχοι και κομματικοί ομοτράπεζοι του κ. Σαμαρά μέχρι πέρυσι, οι οποίοι στη συνέχεια τον εγκατέλειψαν. Αφού είναι πια κατά τα φαινόμενα, φανατικοί θιασώτες του Grexit. Με προεξάρχουσα την κ. Μέρκελ, που από το 2012, μας περίμενε στη γωνία. Και όπως ο κ. Σαμαράς δεν έγινε στην πραγματικότητα ποτέ του «μνημονιακός», έτσι και η κ. Μέρκελ δεν έγινε στην πραγματικότητα ποτέ της φιλελληνίδα. Τότε, το ’12, έχασε το στοίχημα που είχε βάλει με τον εαυτό της. Γιατί πάντα εκτιμούμε ότι έπρεπε να βγούμε από το ευρώ. Και σήμερα, με την εσπευσμένη και άκαιρη «έξοδο από το Μνημόνιο» του κ. Σαμαρά, την οποία δεν θέλανε ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε το ΔΝΤ και με τις Θεσσαλονίκες και τις αναγγελίες για κατάργηση των μνημονικών νόμων και των δεσμεύσεων προς τους δανειστές του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγεται μπροστά της μια δεύτερη ευκαιρία. Την οποία δώσαμε και δίνουμε ηθελημένα εμείς, ώστε να υλοποιήσει το όνειρό της για την Γερμανική Ευρωζώνη, που συνοψίζεται στο δόγμα: «Μένει μέσα όποιος μπορεί. Όποιος δεν μπορεί, φεύγει». Go if you Must, (Φύγε, αν πρέπει) που έγραψε την Κυριακή και ο Economist.
Στο περιβάλλον αυτό λοιπόν, εθνικό και διεθνές, καλείται ο Ελληνικός Λαός να αποφασίσει για το μέλλον του, να δει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Και η απάντηση, που σε μια πρώτη ανάγνωση δίνεται με το θυμικό και είναι: «Φεύγουμε, αφού δεν μας θέλουν», δεν είναι προφανής, ούτε, εκτιμούμε, σωστή. Διότι η Ευρωζώνη και η Ευρώπη αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο πριν, τη ζούγκλα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, τη σπαρασσόμενη Μέση Ανατολή, την Ισλαμική τρομοκρατία, τις καραβιές των παράτυπων μεταναστών, την πλήρως καταβαραθρωμένη οικονομία και πριν το καθημερινά υποτιμούμενο εθνικό νόμισμα.
Και, όπως είπε και ο Σ. Θεοδωράκης προ μηνός στη συγκέντρωση του Ποταμιού στο Ρέθυμνο, αυτοί που λένε «ο βρεγμένος βροχή δεν φοβάται» και μας ωθούν σε αυτοκτονικές αποφάσεις, πρέπει να αναλογιστούν πως εκτός της βροχής, υπάρχει και ο πνιγμός. Και τον πνιγμό της Ελλάδος, μέσα στο βόρβορο της ταραγμένης περιοχής που ζούμε, πρέπει να τον φοβόμαστε όλοι. Αφού για να τον αποφύγουμε, αν υπάρχει ακόμη χρόνος, πρέπει να ψηφίσουμε με σκέψη και περίσκεψη και όχι με το θυμικό και τον εγωισμό μας. Ούτε φυσικά με κίνητρο την απελπισία μας. Παρόλο που αυτήν την επιτείνουν και τη μεγαλώνουν οι κυβιστήσεις και οι αναφορές στο Grexit, που παραθέσαμε παραπάνω.
